Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Λονδίνο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Λονδίνο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2023

Της Αθήνας μου: τα παγκάκια και οι νεραντζιές με θλίψη




Λέει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος στην αυτοβιογραφία του ότι όταν συζητούσαν τι δέντρα να φυτέψουν στο κέντρο της Αθήνας επέλεξαν τις νεραντζιές διότι κάποιος έφερε το επιχείρημα ότι αν επέλεγαν πορτοκαλιές και μανταρινιές ο κόσμος θα έτρωγε τα φρούτα. Λες κι είναι κακό να δροσίζεσαι με ένα φρουτάκι περπατώντας κι είναι καλύτερο να σαπίζουν νεράντζια στα πεζοδρόμια. Και καταλήγει ότι τέτοια είναι η νοοτροπία, τέτοια η μικρόνοια των Ελλήνων πολιτικών κι η στάση τους απέναντι στον πολίτη.*


Θυμάμαι κάτι τέτοια αυτές τις μέρες που περπατάω στη χειρότερη Αθήνα που έζησα ποτέ, βρώμικη, παρατημένη, γεμάτη στεγανά, ενόπλους αστυνομικούς που χαζογελούν ή περνούν τροχάδην (όπως προχθές μπροστά στα καφενεία των Εξαρχείων), με κατεστραμμένα πεζοδρόμια και σπασμένα άβαφτα παγκάκια, μυστηριώδη εργοτάξια και, ανεξήγητα, κομμένα δέντρα ακόμα και στο λόφο του Λυκαβηττού.

Αποφεύγω την ψυχολογιοποίηση μα, ομολογώ πως, το σκέφτομαι συχνά ότι κάποιο ζήτημα θα έχει ο Δήμαρχος με τα δέντρα κι ίσως πρέπει να το κοιτάξει.

Διότι, εμείς οι Αθηναίοι, μεγαλώνοντας σε μια από τις ασχημότερες μα και ιστορικότερες πόλεις του κόσμου, από μικροί μαθαίνουμε να απολαμβάνουμε τη θέα μας επιλεκτικά. Μαθαίνουμε περπατώντας αλλά κι από τα παράθυρά μας να χαιρόμαστε με τα μικρά, να καμαρώνουμε το τελευταίο νεοκλασικό της γειτονιάς αγνοώντας το διπλανό τσιμεντένιο τερατούργημα ή την τρύπα που άφησε ένα γκρέμισμα, να χαιρόμαστε μισή Ακρόπολη ή το μικρό κομματάκι ουρανού με ένα φεγγάρι που εμφανίζεται μέσα από ταράτσες με κεραίες και, πιο πολύ και παντού, να απολαμβάνουμε τα δέντρα. Δέντρα που μάχονται με οξυγόνο το καυσαέριο, δέντρα που δροσίζουν τις βεράντες, δέντρα φωλιές πουλιών που κελαηδούν πριν ξημερώσει και πριν δύσει ο ήλιος και κάνοντας τη ζωή λίγο πιο υποφερτή σ’ αυτή την εξαίσια, δύσκολη πόλη.

 

Είμαι Αθηναία κι έχω ζήσει την Αθήνα σε πολλές φάσεις της. Πρόλαβα χωματόδρομους στο Κολωνάκι, κατήφορους που κατέβαζαν χειμάρρους όλο πέτρα και λάσπη με τις βροχές, πρόλαβα εκείνα τα σφυρήλατα υποπόδια (μάκτρα;) έξω από τα μαρμάρινα σκαλιά των σπιτιών στα οποία οι κάτοικοι καθάριζαν τη λάσπη από τα παπούτσια πριν μπουν. 

Πρόλαβα χούντες και μεταπολιτεύσεις, πτωχεύεις και μνημόνια. Μα αυτό το χάλι, τέτοιο ξεπούλημα, τόση από πάνω προς τα κάτω αθλιότητα δεν έχω ξαναδεί.


Περιφερειακός Λυκαβηττού_κούρεμα λόγω σπιτιού Μητσοτάκη






Δεξαμενή





*Συγχωρέστε με αν οι λέξεις είναι άλλες. Γράφω από μνήμης. Αν ήμουν στη Μύκονο που έχω το βιβλίο θα σας έδινα το απόσπασμα.

Για τις νεραντζιές της Αθήνας πολλές οι ιστορίες μου μα βρήκα και στη Lifo σχόλιο με την αντίθετη άποψη από τη δική μου (και του παλιού πολυμαθούς ταξιδεμένου πολιτικού) τ οποί μάλιστα εκφέρει και θαυμασμό για τη λέξη «διαγούμιζαν»: «διαγούμιζαν τις πορτοκαλιές». Δε ντρεπόμαστε.. : 

«Η επιλογή των δενδροφυτεύσεων ήδη από τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα και κυρίως στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, όταν διαμορφωνόταν το αστικό τοπίο της πρωτεύουσας, γινόταν με γνώμονα την αντοχή των δένδρων στο κλίμα της Αθήνας και τη χαμηλή ή σχεδόν μηδαμινή ανάγκη τους για νερό » εξηγεί ο επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας της Φύσης κ. Γιώργος Σφήκας. Κάπως έτσι, το άγονο αττικό τοπίο, « που ήταν κυρίως βοσκότοποι στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια », απέκτησε συστοιχίες νεραντζιών, μουριών και ελιών. Οι νεραντζιές επελέγησαν και με ένα ακόμη κριτήριο. « Στις αρχές του αιώναοι δενδροφυτεύσεις γίνονταν κυρίως με δένδρα όπως πορτοκαλιές ή λεμονιές. Σύντομα όμως διαπιστώθηκε ότι οι κάτοικοι της Αθήνας διαγούμιζαν τα δένδρα την περίοδο της καρποφορίας. 

Διαγούμιζαν! Καταπληκτική λέξη. Οι Αθηναίοι είναι ικανοί να διαγουμίσουν τα πάντα και αυτό που τους κρατάει από το να διαγουμίσουν και τις νεραντζιές είναι η τεμπελιά τους: αφού δεν τρώγεται έτσι όπως είναι, ας το να κάθεται.» https://www.lifo.gr/tropos-zois/gefsi/pente-diloseis-agapis-gia-ti-nerantzia


 

Οι φωτογραφίες από το Λυκαβηττό, τη Δεξαμενή, τη Λ. Αλεξάνδρας και τα Δικαστήρια στην Ευελπίδων είναι όλες από σημεία που πάντα ήταν καταπράσινα, με πυκνά όμορφα δέντρα, πουλιά, καθαρά παγκάκια. 

Το παγκάκι, ακριβώς στην είσοδο των Δικαστηρίων λέει πολλά, είτε για την πολιτική των ‘τραπεζοκαθισμάτων’, είτε για την αδιαφορία. Κι είναι τέτοιος ο τρόμος μου για τον τρόπο σκέψης του Δήμου των ημερών μας που το σκέφτηκα να το κοινοποιήσω από φόβο μη βάλω ιδέες και το αντικαταστήσουν κι αυτό με κάποιου φίλου τους τσιμεντένιες ή πλαστικές εμπνεύσεις. Πού μυαλά στην Αθήνα μας για σεβασμό της ηλικίας των παγκακιών όπως στη Βρετανία που υμνούν και σέβονται τα γέρικα βικτωριανά παγκάκια μετρώντας νοσταλγικά πόσοι ξεκουράστηκαν, πόσοι αγάπησαν, πόσοι εμπνεύστηκαν σ' αυτά. Άλλοι κόσμοι….

_______


12 Ιουνίου προσθέτω:




Τώρα και στη Θεσσαλονίκη. Από το Θωμά Κοροβίνη




Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Vivienne Westwood RIP

 


RIP Vivienne Westwood

2041-2022

 

Στο μακρύ ταξίδι κι η designer του Punk.

 

Στο SEX το μαγαζί που είχε ανοίξει με τον 

Malcolm McLaren  στην Kings Road στο Λονδίνο, πήρε μορφή το ρεύμα παιδιών της εργατικής τάξης που, επόμενη γενιά των χίππηδων, ένιωθαν πως δεν τους εξέφραζαν πια τα FlowerPower του φοιτητόκοσμου περί ειρήνης κι αποδοχής που έμοιαζαν κάλπικα ουτοπικά παραμύθια σε ένα βίαιο κόσμο που μαστιζόταν από την ανεργία και την αδικία.

 

Παιδί του Punk νιώθω κι εγώ- αισθητικά και συναισθηματικά αφού ακόμα τις φοράω τις παραμάνες με μαργαριτάρια αληθινά και ψεύτικα ανάκατα και τις δικτυωτές μου κάλτσες, με τρύπες ή όχι, όπως ακόμα απολαμβάνω τα τραγούδια που αγάπησα.

 

Η Βίβιαν Γουέστγουντ- μεγαλύτερή μας (όπως και ο Μακλάρεν) κατάφερε να επιβιώσει στον ανταγωνιστικό κόσμο της διεθνούς μόδας και να περάσει από τα σταμπαρισμένα μπλουζάκια σε μόδα σοφιστικιέ, αναμιγνύοντας τα παραδοσιακά σκωτσέζικα καρώ με τα προκλητικά ρούχα των καμπαρέ. 

 

Άξια!

Καλό της ταξίδι.


Μουσική ανεβάζουν άλλ@- εγώ συνοδεύω με λίγα χαρακτηριστικά της και το σύνδεσμο του προφίλ της στο Instagram: https://www.instagram.com/viviennewestwood/


 

 

 








Με τον  
Malcolm McLaren (1946-2010)







_________________________________________________________________

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2022

Larry the Cat for Prime Minister #LarryForPM

 

      Ο Λάρρυ, ο γάτος της πρωθυπουργικής κατοικίας (10 Downing St) σε μια από τις πολλές δηλώσεις του προσφέρεται για τη θέση του Boris Johnson και υπενθυμίζει ότι δεν είναι γάτος του Πρωθυπουργού αλλά ο μόνιμος κάτοικος της πρωθυπουργικής κατοικίας: 

―Οι Πρωθυπουργοί είναι προσωρινοί, ο Γάτος μόνιμος,  δήλωσε ο 15χρονος τιγρέ με λευκό Tuxedo Cat, επίτιμος ποντικοκυνηγός ('mouser'') και συγγραφέας του best seller ' Τα Ημερολόγια του Λάρρυ' (' The Larry Diaries- The First 100 Days As Chief Rat Catcher'.





Larry the Cat
@Number10cat

Time to clarify a few things:
1. I’m not “Boris Johnson’s cat”
2. Like all Prime Ministers, he’s only a temporary resident of Downing Street
3. I live here permanently. When he finally goes, I stay
4. Yes, it’s all very embarrassing but it will be over soon

―I am willing to serve as caretaker Prime Minister because that’s frankly less ridiculous than the idea of Boris Johnson hanging around a minute longer” 

―If Boris Johnson hasn’t resigned by 10am I will be forced to crap in his shoes. 



#DowningStreetSiege
#YesWeCat #LarryForPM

,






Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2021

Τα ‘ΠΑΡΚΑ’ του Δήμου Βοσινάκη


Τα ‘ΠΑΡΚΑ’ του Δήμου Βοσινάκη είναι ένα από τα χαριτωμένα βιβλία τα καλογραμμένα με όρεξη που τις πάμπολλες πληροφορίες που μάς δίνουν κι όλη την έρευνα που χρειάστηκε πριν γραφτούν, τα φέρουν ελαφρά σαν ανοιξιάτικη βροχή κάτω από φυλλώματα.


Ένα βιβλίο γι’ αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του. Τα Πάρκα.  «Τα αντικαταθλιπτικά των πόλεων» που θροΐζουν και μοσχοβολούν μα δε γυρνούν την πλάτη στον ανθρώπινο μόχθο και το όραμα. Αυτούς τους χώρους πράσινου μέσα στις πόλεις που πρωτοεφηύραμε στο Μεσαίωνα και εξελίξαμε σε τόπους περισυλλογής και γαλήνης, για να παραδινόμαστε σε χρώματα και μυρωδιές σαγηνευμένοι από «την απίστευτη ικανότητα της Φύσης να αποπλανεί τον άνθρωπο».

Περπατάμε στην Αθήνα (Εθνικός Κήπος), Λονδίνο (Hyde Park), Μελβούρνη (Fitzroy Gardens), Μόναχο (Αγγλικός ~Κήπος), Νησιά Ογκασαβάρα (OgasawaraNational Park), Παρίσι (Κήπος του Λουξεμβούργου), Ρώμη (Βίλα Μποργκέζε), Σαντιάγκο (Metropolitan Park), Στοκχόλμη (Εθνικό Βασιλικό Πάρκο) ως στο τέλος, το πάρκο  Γκέζι της Κωνσταντινούπολης, πασίγνωστο πια αφότου έγινε αφορμή εξέγερσης πριν λίγα χρόνια. 

«Μπορεί ένα μικρό πάρκο που περνάει απαρατήρητο στην καρδιά μιας τεράστιας πόλης να βγάλει στο δρόμο χιλιάδες διαδηλωτές που θα φτάσουν στο σημείο να συγκρουστούν με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας για να το υπερασπιστούν;» Να που ναι «Η προστασία των πάρκων είναι παλιά ιστορία».

 

Συστήνω βέβαια. Και επειδή το βιβλίο είναι απολαυστικό αλλά και γιατί πιάνει ένα θέμα σημαντικό και ασυνήθιστο εξετάζοντας το από πολλές πλευρές διότι τα πάρκα, εκτός από τόπους ανάπαυλας και περισυλλογής είναι και προϋπόθεση της βιώσιμης κοινότητας του μέλλοντος».

_________________________________________________________________________

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2021

EMMELINE-The Suffragette Movement στο Θέατρο οι Σουφραζέτες

 

Πριν 118 χρόνια στις 8 Οκτωβρίου η κυρία Πάνκχερστ ίδρυσε την Πολιτική και Κοινωνική Ένωση Γυναικών που έγραψε ιστορία. 

Είναι οι γιαγιάδες μας, οι αδελφές μας Σουφραζέτες που σόκαραν τον ανδροκρατούμενο κόσμο απαιτώντας ισότητα των φύλων,  ισότητα στην εργασία. Πολύ συνειδητοποιημένες, αρνήθηκαν να μπουν στο καλούπι του ασθενούς φύλου και αγωνίστηκαν με διαδηλώσεις, απεργίες πείνας (στις οποίες συμμετείχαν και οι κόρες της ιδρύτριας) και σόκαραν την ανδροκρατούμενη κοινωνία με τις αντιδράσεις τους (όπως το να χτυπήσουν αστυνομικό) και γενικά τη μαχητικότητά τους.

Τους χρωστάμε πολλά, όλες μας. Κι είναι με μεγάλη χαρά που παρουσιάζω εδώ την παράσταση έργου για την Έμελιν Πάνκχερστ που κάνει πρεμιέρα στο Λονδίνο στις 8 Νοεμβρίου.

Συστήνω.

Ακολουθούν πληροφορίες αγγλικά και σύνδεσμοι.




 

On this day 118 years ago Emmeline Pankhurst, and her daughters Christabel and Sylvia, formed the Women’s Social and Political Union. They made history with their extreme acts of protest, including arson attacks and hunger strikes.


Their story is one of strength, struggle and strife. See this come to life in EMMELINE, opening 3rd November. Book here:
 https://tickets.thecockpit.org.uk/sales/shows/emmeline

 

"EMMELINE-The Suffragette Movement", a brand-new play written by Beatrice Hyde that consists of 16 brilliant actors and a fully female creative and production team.  The show opens on the 3rd of November at 7.00pm and runs until the 14th of November 2021.

1898: Women fight for the vote and their rights. The play covers 20 years of this incredible historical time. The production is huge and beautiful. The social injustice a century later, is still present. Gender. Equality. Ideals. Personal choices. A production not to be missed.
Really honoured and excited that Helen Pankhurst , the great granddaughter of Emmeline Pankhurst, will be with us at the panel of the post show Q&As ( Questions and Answers with the audience) on Saturday the 6th and Thursday the 11th of November. 

You can book your tickets on the following link:

https://www.thecockpit.org.uk/show/emmeline?fbclid=IwAR05laLulV-JoXvJ60ogl74QXJ3mPaHeEsaNqjo87VPpo0dLVFjR6QbZ8p4


THE STORY

Emmeline follows the journey of the inspirational leader of the Suffrage movement on her life's mission to achieve the vote for women. Delving into the dynamics of the Pankhurst family, Emmeline explores the tensions that arose between her and her daughter Sylvia on militant tactics and social values, emblematic of the conflicts that divided the movement. Does the end justify the means? Should the cause come first, no matter the personal cost? 

A story of the courage and sacrifice of the Suffragettes, their struggle and exaltation, and their undying determination that made history. 

A story to inspire the country to continue the fight for human emancipation. 

March on, March on, Face to the Dawn, the Dawn of Liberty! 

 

Theatre Lab Company is a London-based international company, with reputation for mesmerizing theatrical imagery, physical theatre/performance and experimental work. Words, music, images and movement are brought together to create dynamic theatre that crosses the boundaries of culture, language and taboo. 


_______________________________________

www.theatrelab.co.uk

 

THE PRODUCTION WEBSITE:

https://emmelinetlc.co.uk/?fbclid=IwAR3xW09fLdcxkHY6scVucJM_ysNY6APLjOUAuHoKSsQ971TYakRHzwkjTJU

Theatre Lab Company https://www.facebook.com/TheatreLabCompany

 

EMMELINE at The Cockpit Theatre

https://www.facebook.com/events/1516533925356544?event_time_id=1516533915356545&ref=newsfeed

_____________

Ελληνικά για την Έμελιν Πάνκχερστ https://g.co/kgs/Nf1DTu


Τρίτη 15 Ιουνίου 2021

Για τη δόση μου, με αναδρομικά της Vivienne Westwood

Το #vaxxie μου, καπάκι.
Δεύτερη δόση και ουρά δε βγάζω,
κι ακόμα να επικοινωνήσει μαζί μου ο Bill Gates, τώρα που, άμα βαριέται μοναχούλης, έχει πρόσβαση να παρακολουθεί τη συναρπαστική ζωή μου.
Χάνει βεβαίως.
Διότι να, το βλέπετε , τι ενδιαφέρουσα η συζήτηση με τη συμπαθέστατη γιατρό την οποία ενημέρωσα ότι, ιδανικές για μέρες ζεστές και βροχερές όπως χθες, οι πολυαγαπημένες μου ροζ εξώφτερνες γόβες με τις νεκροκεφαλές, είναι φτιαγμένες από ανακυκλωμένο πλαστικό (τύπου 'le mi boukalion' όπως λέγαμε τα γαλλομαθή μαθητούδια) κι ότι η Vivienne Westwood που τις σχεδίασε είναι ένας θρύλος μόνη της, η designer πίσω από τα τρύπια t shirts του πρώτου Punk, δηλαδή των Sex Pistols που σύχναζαν στο μαγαζί της στην King's Road που από τότε έχει γίνει διεθνής οίκος Ραπτικής όπως κι η ίδια η Vivienne δε είναι πλέον μπουτικέρισα με ψεκασμένα ρούχα μα οικολόγος φεμινίστρια που τολμά, μεταξύ άλλων να φωτογραφίζεται στα 80 της με ή δίχως φύλλο συκής.

___________________

Εικόνες πολλές
με τη Γιατρό, τη Vivienne Westwood 
και με τα peeptoe heels 'Melissa' τής συλλογής 'Anglomania',
τα οποία έχουν κι ένα πρόσθετο αναπάντεχο χαρακτηριστικό: μυρίζουν.
Τσιχλόφουσκα.



Αθήνα (αναγνωρίζετε τον καναπέ και το πιάτο) τα πάω και τα φέρνω,

ενώ το Fb τα αναγνώρισε  από μονο του  και τα ανέσυρε στη ροή:




















 

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2020

Στο Λονδίνο με τον Jean Michel Basquiat





Past perfect?
O κύριος Kastell στην πρώτη έκθεση του πολυαγαπημένου μας Jean Michel Basquiat στο Λονδίνο.

Τα πρώτα του έργα μετά τη Νέα Υόρκη (1980) είχαν εκτεθεί 1984 στο Εδιμβούργο κι η έκθεση ταξίδεψε στο ICA του Λονδίνου από όπου και η φωτογραφίου του εκθάμβου και αγάλλοντος κυρίου Kastell μπροστά στο έργο.

Από πρέζα χάσαμε και το Basquiat ― εκτός κι αν η πρέζα ίσως μας τον χάρισε για λίγο και τον πήρε πίσω στην ανυπαρξία.
Αναμνήσεις του τότε, όταν πρέζα σήμαινε ολονυχτίες και 48ωρα άκρας δημιουργικότητας και όχι καθήλωση στο κρεβάτι του πόνου.
Ό,τι κι αν πείτε όμως μένουν τα έργα κι οι αναμνήσεις μας. Κι αυτά τίποτε δεν τα σβήνει.
___________________________
Jean Michel Basquiat 
22 Δεκεμβρίου 1960-12 Αυγούστου 1988. 
Πέθανε 27 ετών στη Νέα Υοόρκη όπου είχε γεννηθεί.
Λίγα έργα ακολουθούν