Και να 'ναι απόγευμα ζεστού αυγουστιάτικου
μεσημεριού, και να θροΐζει ελαφρά ένα γέρικο πλατάνι και πίσω από το θρόισμα τζιτζίκια
να κρατούν το τέμπο.
Και στη δροσιά, πάνω σ' ένα παλιό μαρμάρινο τραπέζι να λάμπουν οι σταγόνες που 'ιδρώνουν'
τα ποτήρια
κι εμάς μόνο μας μέλημα
να είναι μην κυλίσει το νερό και
βρέξει το βιβλίο μας.
Μοιάζει υπερβολή που άρπαξα κλωστή της νοσταλγίας και υφαίνω εικόνες διακοπών καλοκαιριού;
―Είναι που γράφω με παγωμένα μουδιασμένα
δάχτυλα. Πριν λίγες ώρες ήρθα στην Αθήνα. Ανάποδα από εκείνους που φοράνε τα χοντρά τους μάλλινα στην εξοχή, εγώ άφησα πίσω μου πελάγη και λιβάδια και, μόλις κατάλαβα τι γίνεται στο αθηναϊκό μου σπίτι, φόρεσα ένα κλειστό κασμίρ που ως τώρα δεν το είχα αντέξει στην Ελλάδα. Για το κρεβάτι, όπως βλέπετε, ποδήρες το βαρύ βελούδο και, όπως δε βλέπετε, όχι ψιλές αλλά ψηλές οι κάλτσες μου.
Είμαι σε μια από τις πολυκατοικίες τις
δίχως θέρμανση. Ένας δεν έχει για κοινόχρηστα, άλλοι λείπουν όλη μέρα και δεν τους περισσεύουν χρήματα για να ζεσταίνουν τοίχους. Οι δεξαμενές μας δε γεμίζουν
με την αισιοδοξία και την ελπίδα που τις άδειασαν. 'Του χρόνου..' λέμε..
και εν τω μεταξύ εγώ ονερεύομαι να
ιδρώνουν τα ποτήρια.
____________________________
Την κλωστή την πήρα από τον Chris Litharis (φίλο διαδικτυακό) που εξέφρασε μιά νοσταλγία για εκείνο το τρίξιμο που κάνουν τα παγάκια μέσα στα ποτήρια που θολώνουν απ' το κρύο νερό το καλοκαίρι.
Εικόνα
Το κρεβάτι μου στην Αθήνα με κουβέρτα πάνω από το πάπλωμα και μια κόκκινη εσάρπα πάνω απ την κουβέρτα. Κι εγώ, βεβαίως ντυμένη σα κρεμμύδι στο κρεβάτι.