Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Johny.. μήπως έχεις ένα τσιγάρο;



Το λέει για το τσιγάρο ο Όσκαρ Γουάιλντ, στο Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, πως είναι η τέλεια απόλαυση διότι δε μας ικανοποιεί απόλυτα.


Έχω από πέρσι να βρεθώ στην Αθήνα χειμώνα και δεν ξέρω τι θα συναντήσω. Στην από' δω πλευρά του Παραδείσου πάντως τα μέτρα καπνοαπαγόρευσης εγκαταλείφθηκαν (εκτός κάτι σπαζο-τέτοιων μαγαζατόρων που απλώς αποφεύγονται σιωπηλά).

Όχι ότι υπάρχει καπνιστής που δε θα προτιμούσε να το έκοβε. Μα με το ζόρι κόψιμο δε γίνεται κι όταν ο πολίτης δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση και δε μπορεί να αντιδράσει στα μεγάλα, θα επαναστατήσει στα μικρά.
Δική μου η ζωή μου, δική μου η υγεία μου και όποιος νοιάζεται ας μαζέψει κανένα σκουπίδι πριν μου κάνει κήρυγμα.
Ξέρω πως κάποιοι διαφωνείτε. Καλά κάνετε προσέξτε τον τον εαυτό σας και, όπως λέει το παλιό αστείο, ακόμα κι αν δε ζήσετε πιο πολύ θα σας φανεί περισσότερο (που εν τέλει το ίδιο είναι).
Θα προτιμούσα να αποφύγω την πολεμική σήμερα. Γι αυτό θα σας προσφέρω μιά παλιά αγάπη και μιά ανακάλυψη.
Η ανακάλυψη είναι η σημαιοφόρος των καπνιστών που πέθανε όπως έζησε, με και από το τσιγαράκι της. Τραγουδά για το κάπνισμα τσιγάρων, μιά διασκευή στα γαλλικά του 'Όταν συμβεί στα πέριξ ' του Τσιτσάνη.

Απολαύστε τη:



Η παλιά αγάπη είναι η  Μαρλένε μου. Η οποία ένα βράδυ που τον σκέφτεται και ψάχνει μιά δικαιολογία να του μιλήσει, παίρνει τηλέφωνο για να του πει: ―Τζόνυ, μήπως έχεις ένα τσιγάρο;
Δυστυχώς δε βρίσκω τη συγκεκριμένη αγγλική εκδοχή στο youtube (και σας προσφέρω τον άλλο Johny το γνωστότερο που πάλι τον καλεί να έρθει το βράδυ κι αν δε μπορεί το βράδυ―ας έρθει μεσημέρι:




Ο Σκελετός με το τσιγάρο (λάδι σε καμβά 32x24.5εκ) είναι ένας ασυνήθιστος κι όχι χαρακτηριστικός πίνακας του Van Gogh. Τον έφτιαξε το 1886, τον καιρό που σπούδαζε στην Antwerp.

Οι σπουδαστές της παραδοσιακής Ακαδημίας ξεκινούσαν αντιγράφοντας τυπωμένα σχέδια, προχωρούσαν σε γύψινα ομοιώματα κι όταν προόδευαν αρκετά τους επέτρεπαν να σχεδιάσουν ζωντανό μοντέλο. ΟΙ σκελετοί βοηθούσαν στη μελέτη της Ανατομίας.
 Το τσιγαράκι το πρόσθεσε για αστείο. Ακόμα τότε δεν είχαν αποφασίσει οι γιατροί πως το κάπνισμα βλάπτει, ίσα-ίσα συχνά το σύστηναν ως πνευματικό και σεξουαλικό διεγερτικό ή ηρεμιστικό.
――――――――――――――――――

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Κομψότητα προχωρημένη― με ή χωρίς σκουπόξυλο― κι αλήθειες που πονάνε



Έρχεται μιά ώρα που γινόμαστε αόρατες.
Το περιγράφει θαυμάσια η Germain Greer (που μας χάρισε τη 'Γυναίκα Ευνούχο' τότε που ήταν η Φεμινίστρια με τα τακούνια). Στο σπουδαίο βιβλίο της για τη κλιμακτήριο ξεκινά με μιά πρόσφατη ανάμνησή της σε ένα τουριστικό καφενείο. Κάθεται με συνταξιδοώτισσα και περιμένουν να παραγγείλουν. Και περιμένουν. Και περιμένουν. Οι σερβιτόροι έχουν μαζευτεί πάνω από δύο άλλες πελάτισσες, νέες.
Κλιμακτήριος, το μέγα taboo. Το μέγα μυστικό που τόσο το τρέμουμε που δε δίνουμε συμβουλή ούτε στην καλύτερή μας φίλη.
Ή, όπως μου είπε φίλη Γαλλίδα: 'Hot Flash; Πάντα ονειρευόμουν να πάω στην Έρημο. Κι όταν ξυπνάω τη νύχτα ιδρωμένη κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι πως βρίσκομαι σε τόπο τροπικό".
Και μιά άλλη, με τα xanax και τις ορμόνες πλάι στο κρεβάτι της και τον ιδρώτα να στάζει το χειμώνα από το μέτωπό της: 'Το έχουμε στην οικογένειά μου, είναι κληρονομικό να μην αισθανόμαστε καμιά διαφορά.'
Είναι οι ωδίνες της σκλαβιάς, η συνωμοσία της σιωπής, όταν έρχεται το 'γιαγιά' να αντικαταστήσει το 'Κυρία'.
Ζούμε σε μιά κοινωνία φτιαγμένη από άνδρες. Ο Άνδρας είναι ο Άνθρωπος κι εμείς είμαστε το Άλλο. Το ανδρικό σώμα και οι λειτουργίες του μελετημένα από άνδρες επιστήμονες ορίζουν το ανθρώπινο και το φυσιολογικό ενώ η γυναίκα ορίζεται από τις αναπαραγωγικές της ικανότητες. Πιπίνι-μουνίτσα-μουνάρα-γκόμενα-σύζυγος-μάνα-γιαγιά. Πάντα δηλαδή μας ορίζει η κατάσταση του μουνιού μας κι η σχέση του με την ανδρική libido.
Όταν λοιπόν παύουμε να  αναπαράγουμε το ανδρικό γονίδιο η Κοινωνία μας θεωρεί άχρηστες κι άχθος αρούρης  και φροντίζει να μας το υπενθυμίζει συχνά ώστε να αποσυρθούμε στην κατηγορία Γιαγιά― δωρεάν νταντά δηλαδή, αποκρουστική καντηλανάφτρα, καρικατούρα αναγνωστικού και κακιά μάγισσα χωριού και παραμυθιών.
Ξεκαθαρίζω (για να συνεχίσετε να διαβάζετε) πως ακόμα δεν είμαι εκεί. Αλλά (αν είμαι τυχερή και δε με πάρει ο Χάρος) γνωρίζω πού πηγαίνω.

Κάντε ένα πείραμα. Βγήτε στα μαγαζιά για ψώνια έχοντας στο νου σας πως είστε μιά γυναίκα 75-80-90 ετών (ναι, θα σας απογοητεύσω Κύριε μα τόσο ζούμε πια). Θα βρείτε ρούχο για σας; Δε νομίζω. Και πάω στοίχημα πως ήδη,  συνειδητά ή όχι, το σκεφτήκατε πως τι τα θέλει τα ρούχα η γιαγιά /η κωλόγρια. Κι ας δικαιολογεί την υπερκατανάλωση κι ο πιο τσιγκούνης από σας στην (πιθανώς τερατόμορφη) κορούλα του.
Στις περισσότερες δυτικές χώρες έχουμε (ευτυχώς) υπογεννητικότητα. Άρα οι περισσότεροι πελάτες καταστημάτων είναι μιάς κάποιας ηλικίας. Τα μαγαζιά ωστόσο δεν προσφέρουν ρούχα για γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας αλλά κοντά, εξώπλατα, εξώκοιλα, ξεμπράτσωτα. Γιατί; Έγινε μιά έρευνα στην Αμερική κι ανακάλυψαν το παράδοξο. Τα άλλα δεν πουλάνε. Γιατί;
Διότι σε μιά κοινωνία αμείλικτη προς τους 'Γέρους' οι γυναίκες αρνούνται να δεχθούν την ηλικία τους ακόμα κι όταν βρεθούν μόνες μπροστά στον καθρέφτη.

Έκανα παρατήρηση μιά μέρα σε σερβιτόρο που μίλησε στον ενικό σε μιά 'γιαγιά', όπως την αποκάλεσε. Μου απάντησε έκπληκτος πως γι' αυτόν είναι ένδειξη σεβασμού, έτσι έμαθε στο χωριό του.
Παρακαλώ να το ξανασκεφθείτε το επιχείρημα. Καλώς ή κακώς όταν φύγατε από το χωριό αλλάξατε πολλά. Αλλάξτε κι αυτό, καλό θα σας κάνει διότι εδώ που είναι η κυρία θα 'ρθετε.

Βλέπετε το ζήτημα της απαξίωσης των ηλικιωμένων είναι ίδιον των αγγλόφωνων χωρών κι όλων των δευτεροκοσμικών που μιμούνται τις ΗΠΑ. Από εκεί μας έρχεται κι ο όρος 'Τρίτη Ηλικία' κατά το Τρίτος Κόσμος δηλαδή ούτε πρώτος ούτε δεύτερος και πιο κάτω δε γίνεται. Μόνο που εκεί επειδή αναγνώρισαν το πρόβλημα έφτιαξαν νόμους που αναγνωρίζουν το Age-ism ως ρατσισμό. Έκοψαν ας πούμε το άθλιο χούι του να περιγράφονται οι άνθρωποι με την ηλικία τους (τα έχετε ακούσει στις ελληνικές ειδήσεις τα 'βιάστηκε εικοσάχρονη'/ 'βιάστηκε εξηντάχρονη' και δε γίνεται να μην παραδεχθούμε πως αυτός ο αριθμός πριν από το έγκλημα επηρεάζει τον ακροατή).

Ώρες μπορούσα να γράφω γι αυτό το θέμα, παρθένο στη γλώσσα μας και σχεδόν ταμπού. Μα εδώ στο Δίκτυο τα κείμενα έχουν μικρύνει και δε θα σας κουράσω άλλο σήμερα.
Μόνο θα σας προτείνω κάτι εξαίσιο, ένα αντίδοτο. Ένα θαυμάσιο blog νεαρού Νεοϋορκέζου ο οποίος, εμπνευσμένος από τη γιαγιά του, γυρνά την Νέα Υόρκη και φωτογραφίζει ώριμες κυρίες. Κι όταν λέω ώριμες εννοώ 80, 90, 100 ετών.
Το blog  έχει τόση απήχηση που ήδη γίνεται βιβλίο κι αυτό δείχνει τι μεγάλο κενό υπάρχει σε μιά υπερκορεσμένη αγορά.
Δείτε το παρακαλώ. Αξίζει. Και αν κάποιες κυρίες σας φανούν εκκεντρικές υπενθυμίζω το παλιό ρητό της Germain Greer: Όταν η γυναίκα μεγαλώσει δεν έχει άλλη επιλογή απ' το να καβαλήσει ένα σκουπόξυλο.
Σας το προσφέρω από καρδιάς,
Enjoy!
―――――――――――――――――――
Ο Ari Seth Cohen με τις Κυρίες του από το http://advancedstyle.blogspot.com/
και ζωντανές σε συνεντεύξεις στο AdvancedStyleVideos

Παραδείγματα (τυχαία επιλογή από αμέτρητα):
"Δεν είχα σκοπό να την βιάσω αλλά νόμιζα οτι με ειρωνεύτηκε και σάλταρα", είπε για την 34χρονη γυναίκα ..." Από newsbeast.gr
Αστειάκι σε τίτλο: 'Αγανακτισμένη Γιαγιά τα βάζει με τα ΜΑΤ' (Βλέπετε πώς το 'γιαγιά' γελοιποιεί το θάρρος; Από prionokordela.gr
__________________________________________________



Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Ποιός είναι ο Κύριος με το τσιγάρο; Τον γνωρίζω;






Είναι;
Δεν είναι.
Είναι ο Edvard Munch, Νορβηγός συμβολιστής (1863 –1944) πασίγνωστος από την 'Κραυγή' .
Κι αν αμφιβάλλετε για την ομοιότητα δείτε κι άλλη μιά, την 'Αυτοπροσωπογραφία με χέρι σκελετού'.


και, την πασίγνωστη 'Κραυγή' του


_____________

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Ο Καντάφι και η σκλάβα η απελεύθερη―ναι, για σας λέω Mrs C.






Έγραφα ένα φεμινιστικό κείμενο όταν με φώναξαν να δω 'τη Hillary'.
Το έχετε δει; Ακολουθούν οι φρικιαστικές εικόνες σύλησης κι οργής λαού, το μαρτύριο του τυράννου. Βλέπουμε τον Καντάφι ματωμένο, δίχως τις κομψές στολές δικής του επινόησης να σέρνεται ημιθανής και νεκρός για να μεταφερθεί μετά να τον δει ο Λαός Βασανισμένος πριν τον εναποθέσουν σε ψυγείο κρεάτων για να περνά πάλι ο λαός με φωτογραφικές μηχανές ώστε να πεισθεί πως όντως πέθανε ο δικτάτωρ.
Κι η Χίλαρυ Κλίντον η δημοκρατική; Περιμένει μήνυμα, κοιτά το κινητό, γελά κι αναφωνεί 'We came, se saw, he was killed' και ξεκαρδίζεται διορθώνοντας το ρούχο της σα μαθητριούλα. 'Θυμίζει ρωμαϊκό ρητό' σχολίασε ο ανεγκέφαλος Έλληνας παρουσιαστής την επομένη.
Όχι φίλε, δεν το θυμίζει μα το παραφράζει βλακωδώς, αρρύθμως κι ακαλαισθήτως.
Η αρχή του τέλους του Καντάφι ήρθε με Νατοϊκό βομβαρδισμό. Από λάθος την προηγουμένη χτύπησαν το σπίτι που κρυβόταν ο υιός, ο Mutassem, ο Μούτι ο 'δικός μας' που επισκεπτόταν συχνά τα παράλια της Αττικής και σας έλεγα πριν μήνες πως τον είχε γνωρίσει η Μαντάμ.
Προ Αραβικής Άνοιξης μοίραζε εκατοδόλλαρα στο πέρασμά του κι ως Άραβας όταν είχε ραντεβού με κυρία την έστελνε να καθίσει πίσω από τζάμι για να τον παρακολουθεί η φρουρά κι ερχόταν καθυστερημένος με χρυσά και συνοδεία.
Νεκρός κι αυτός, αγνώριστος με μαύρο μούσι και καμένος με τσιγάρα, περιφέρεται στο Διαδίκτυο.
Πριν από τα videos μας προειδοποιούν αν θέλουμε να δούμε τέτοιες εικόνες.
Πριν από τη Χίλαρυ Κλίντον δεν προειδοποιούν κι ας είναι χυδαιότερη, η πιο σοκαριστική.
'Είναι η Αμερική πολύ δημιουργική στην ανεύρεση σατανάδων', όπως είπε χθες Γάλλος σχολιαστής, μα περιμένουμε από τους πλανητάρχες μιά απόσταση και μιά ευγένεια κι όχι χαιρέκακο παιδικό θριαμβολόγημα.
Κι είναι και κάτι άλλο. Όταν ξεκίνησε το αιματοκύλισμα ζητούσαν στο Twitter οι Λίβυοι την επέμβαση της Αμερικής. Ο Ομπάμα δίσταζε. Διότι πήρε το θρόνο με υπόσχεση να κλείσει μέτωπα κι όχι ν΄ανοίξει. Τώρα που σκότωσε τον Νούμερο Ένα, το Μπιν Λάντεν και υποσχέθηκε πως στο τέλος του χρόνου θα έχουν αποχωρήσει τα στρατεύματα από το Αφγανιστάν και, πιο σημαντικό, τώρα που έρχονται εκλογές, χρειαζόταν ένα θρίαμβο.
Δηλαδή τόσους μήνες πέθαναν τόσοι άνθρωποι και βιάστηκαν κι έχασαν τα σπίτια και τη (μίζερη έστω) καθημερινότητά τους για να ξαναεκλεγεί ο ένας στην άλλη άκρη της γης.
Κι η Χιλαρυ η δημοκρατική; Έλεγαν πιο παλιά οι φεμινίστριες ότι αρκούσε να έχουμε γυναίκες στην κυβέρνηση για να τελειώσουν πόλεμοι και σφαγές. Ωραία που θα 'ταν! Μόνο ξεχνούσαν πως ο σκλάβος ο απελεύθερος μιμείται τον αφέντη κι αυτό μας το έδειξαν η Ρώσικη Επανάσταση και η Οργουελική 'Φάρμα των Ζώων' όσο και οι αδίστακτες κυράδες που πέτυχαν στο ανδρικό παιχνίδι.
Απολαύστε τις:



―――――――――――――
εικόνες
Στρατηγός Καντάφι και υιός Μούτι
και οι δύο από The Huffington Post 
όπου και video με τις τελευταίες στιγμές του Καντάφι.
Hillary Clinton: youtube.
――――――――――――――――――

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Και που κατέβηκες στο δρόμο φιλενάδα―cui bono;




Θέλω να πάω στην Αθήνα για πολλά απαραίτητα και τα σημερινά εγκαίνια του νέου μαγαζιού του αγαπητού μου Φαρφουλά μα οι απεργίες με κρατούν εδώ σε ένα αιώνιο καλοκαίρι στο 'αέναο καρναβάλι πλάι στη θάλασσα', όπως έλεγε ο Fitzgerald για αυτού του είδους τη ζωή.

 Γιατροί και λίγα ψώνια και φίλοι που έχω καιρό να δω κι η γειτονιά μου που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια από νοσταλγία αλλά και θλίψη για το πώς κατάντησε η πόλη της καρδιάς μου και το κέντρο της― το πάνω κέντρο, ο Λυκαβηττός― που το έχω περπατήσει από παιδάκι για τα παιχνίδια της Δεξαμενής και του Βασιλικού (τότε) Κήπου, κι ύστερα για μαθήματα στις κάθετες της Σκουφά με μεγάλα βήματα μετά το μπαλέτο, κι αργότερα στα μαύρα με μαύρο κραγιόν (δυσεύρετο, της Biba, απ' το Λονδίνο) ανήλικη στα γύρω μπαρ κι ερωτευμένη σε παγκάκια και παλιά σπίτια με πλακάκια και ψηλά ταβάνια.
Το έχω ξαναπεί η Αθήνα φέρεται σκληρά σ' όσους την αγαπούν διότι σκληρά της φέρθηκαν οι πάντες. Όποια γωνιά αγαπάμε τη γκρεμίζουν κι οι αποστάσεις φαίνονται τεράστιες γιατί τα κτίρια υψώνονται ανεξαρτήτως πλάτους δρόμου.
Δε θέλω να τη βλέπω ξαναγκρεμισμένη. Έγινε χούι των Ελλήνων η διαδήλωση λένε στις αναλύσεις τους ξένα κανάλια. Κι αλήθεια το διαβάζω καθημερινά στο Facebook (και λιγότερο στο πιο upper class Twitter) πως 'άμα πια!' γιατί δεν 'κατεβαίνουμε στους δρόμους'.
Κι άμα κατέβεις δηλαδή γλυκιά μου φιλενάδα τι θα γίνει; Θα ντροπιαστεί η παροιμιώδης φοράδα στο αλώνι της.
Μη με παρεξηγείτε ― θα το είδατε εξ άλλου εδώ― είμαι απολύτως υπέρ των καταλήψεων της Wall Street και του Τόκυο. Μόνο πιστεύω πως η έρμη Αθήνα είναι άλλο βιολί.
Ποιος είναι ο στόχος του 'κατέβηκαν στους δρόμους'; Να αναστατωθεί η τάξη ώστε να πληροφορηθεί η Κυβέρνηση (και, σε χώρες σαν τη δική μας, οι εξωτερικοί υποστηρικτές της) ότι χάνει τη νομιμότητά της διότι ο λαός διαφωνεί. Αν όμως αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο και για κάθε αιτία, αν αυτό το οργανώνουν κόμματα και πουλημένα συνδικάτα, κι αν―επειδή έχει γίνει συνήθεια― η Αστυνομία και το κράτος έχουν οργανωθεί και πια όχι μόνο δεν αιφνιδιάζονται αλλά το περιμένουν και το εκμεταλλεύονται, τότε, πραγματικά, νομίζω πως αντίσταση είναι να μην κατέβει κανείς στους γνωστούς δρόμους ώστε να μην επιτρέψει στην κυβέρνηση να μεταχειριστεί τους κουκουλοφόρους με τους λοστούς ή τα πανάκριβά της δακρυγόνα.
Το 'σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω' δε με κάνει ήρωα.
Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αντίστασης, γνωστοί από καταβολής κοινωνιών και (αν θέλετε στοιχεία και συμβουλές) συγκεντρωμένοι στο γνωστό πια φυλλάδιο του Gene Sharp του οποίου τη λίστα έχω μεταφρασμένη για σας σ' αυτό εδώ το blog.
Όλοι αυτοί οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που αντιτίθενται έχουν καλύτερο τρόπο να αντισταθούν από το να κατεβαίνουν ως πρόβατα επί σφαγήν στους δρόμους για να δολοφονηθούν ή να ψεκαστούν με καρκινογόνα αέρια. Παθητική αντίσταση λέγεται ή ―για να το κάνω οικείο― λούφα μα συνειδητοποιημένη. Αν ο πολίτης λέει 'δεν πληρώνω' απλώς κάνει μιά δήλωση διότι στην πράξη ξέρουμε πως οι ανάγκες της ζωής θα τον αναγκάσουν να συμμορφωθεί με τον άδικο φόρο. Αν όμως ο εφοριακός καθυστερεί, χάνει φακέλλους, αρρωσταίνει και αργεί, λέει ο Sharp πως η άδικη Κυβέρνηση δεν καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία κι η επόμενη φοβάται.
Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα της Κοινωνικής Ανυπακοής που δείχνει στον Αφέντη πως ο Δούλος αντιδρά.
Κάθε στρατηγός θα σας το πει πως ο αιφνιδιασμός είναι το μεγαλύτερο όπλο και πως αν 'κατεβαίνετε' κάθε 17 Νοεμβρίου (για παράδειγμα) κι η πιο ηλίθια κυβέρνηση ξέρει όχι μόνο να προφυλαχτεί αλλά να μεταχειριστεί την κάθοδό σας υπέρ της.
Γι αυτό απορώ. Δεν είναι η πολιτική το φόρτε μου, θα προτιμούσα να ζω σε άλλο καιρό και άλλο τόπο κι όλα αυτά να τα σκεπτόμουν θεωρητικά με ένα επαναστατικό Παρίσι ή μιά Βιρμανία στο νου κι όχι την πόλη που μεγάλωσα.
Ίσως γι αυτό να ζω εδώ στο αέναο Καρναβάλι.
από εδώ σας γράφω
Χθες έγραφα στον κήπο μου, διάβαζα ξαπλωμένη στον ήλιο όσο πίσω μου ψηνόταν στα κάρβουνα το φαγητό με το σκυλί μου να χοροπηδά χαρούμενο και τα πουλιά να τιτιβίζουν στην ελιά. Παράδεισος; Ναι μα η Κόλαση εισχωρεί γιατί με νοιάζει.
Είναι αφύσικο και εξωφρενικό να πεθαίνει εν μέσω λιθοβολισμού και ψεκασμού χημικών  ένας άνθρωπος στο κέντρο μιάς πολιτισμένης πόλης [και ελπίζω να μη διαβάσω σχόλιο διότι γνωρίζω πως ο ιατροδικαστής είπε πως  μακροσκοπικά (δηλαδή με τα μάτια) βρήκε πρόσφατες ισχαιμικές μυοκαρδιακές αλλοιώσεις μα είπε επίσης πως ο νεκρός δεν έπασχε 'από καρδιά' ]. Είναι ανόητο να πηγαίνουν με τη θέλησή τους πλήθη να ψεκαστούν με χημικά και να καταστρέψουν τη μόνη όμορφη γειτονιά της πόλης τους όταν το ήξεραν από πριν πως οι εχθροί θα περάσουν με θωρακισμένα αυτοκίνητα και δε θα αλλάξει τίποτε στους άδικους νόμους. Κι ακόμα είναι ανήθικο ένα κόμμα να οργανώνει τους οπαδούς του να πάνε να ψεκαστούν κι εκείνοι είναι βλακώδες να υπακούουν δίχως να σκέπτονται πως οι βουλευτές του κόμματος θα παρακολουθήσουν τα έκτροπα από τον καναπέ τους στα προάστια.
Για όποιον με διαβάζει από άλλο Γαλαξία: Όλα αυτά έγιναν για να μην ψηφιστεί στη Βουλή το "πολυνομοσχέδιο" το οποίο : 'Πέρασε με 154 ναι' . Δηλαδή οι εντός Βουλής για άλλη μιά φορά δεν επηρεάστηκαν από τις εκτός βουλής ρητορείες και φασαρίες.
Ποιος στρατηγός θα έμενε πιστός σε στρατηγική που δεν αποδίδει; Κανείς πιστεύω. Άρα αποδίδει. Πώς δεν το βλέπουν οι αυριανοί διαδηλωτές;
Πώς  πριν ακολουθήσουν σαν υπνωτισμένοι εντολές δεν αναρωτιούνται cui bono, δηλαδή ποιος θα κερδίσει από το ξύλο που θα φάνε;
Αφύσικο και εξωφρενικό κι ακατανόητο διότι όσο υπακούουν οπαδοί τυφλοί σαν πρόβατα  τόσο οι πολιτικοί σα βοσκοί, όπως παλιότερα η Εκκλησία, σα πρόβατα θα τους μεταχειρίζονται.

 ―――――――――――
οι εικόνες:
Τοίχος

 Αθήνα χθες
και
Το τραπεζάκι με λίγη σκιά στον κήπο, απ' όπου σας γράφω σήμερα. ―πίσω από την πρασινάδα τα σκαλάκια που ήταν παλιά η είσοδος του κτήματος και, πάνω από τη φραγκοσυκιά η θάλασσα.
――――――――――――――――――――――――――――――

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Η σημαντικότερη εφεύρεση της χιλετίας

Enjoy 
με ελληνικούς υποτίτλους





Λίγο πριν το 2000 έγινε μιά έρευνα των Times για να βρεθεί ποια θεωρούμε πως είναι η πιο χρήσιμη για την ανθρωπότητα εφεύρεση της περασμένης χιλιετίας.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι δεν πιστεύουμε πως oφεληθήκαμε από το εντυπωσιακό επίτευγμα του ταξιδιού στο φεγγάρι. Ιδού τι  καλυτέρεψε και παρέτεινε την ανθρώπινη ζωή:

Τα αντιβιοτικά
Η οδοντιατρική
Η ολική νάρκωση για εγχειρίσεις
Το αυτοκίνητο
Το τηλέφωνο
Η τηλεόραση
Το κομπιούτερ
Το ψυγείο
Ο ηλεκτρισμός
Το τραίνο

Όλα σωστά και χρήσιμα. Οι νικητές όμως ήταν άλλοι. Πρώτα τα γυαλιά πρεσβυωπίας. Κι αμέσως μετά η πιο έξυπνη εφεύρεση του ανθρώπου, το βιβλίο.

―――――
  Το video είναι περσινό αλλά επιτέλους το ανακάλυψα με ελληνικούς υποτίτλους
 http://youtu.be/NFKHU5-MX5U
―――――――

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Στον Οσκαρ Γουάιλντ για τα γενέθλιά μας


       'Mπορώ να αντισταθώ στα πάντα, εκτός από τον πειρασμό'



 

    .... «Έζησα για την Tέχνη έζησα για την αγάπη» μας συγκινεί η Kάλλας και ποιος θα άξιζε να έχει αυτούς τους στίχους στην ταφόπλακά του περισσότερο από τον Όσκαρ Γουάιλντ που στις 16 Oκτωβρίου κλείνουν 166 χρόνια από τη γέννησή του;

     Hταν ένας εστέτ, καλός ομιλητής, κάκιστος ποιητής και πανέξυπνος θεατρικός συγγραφέας που γνώρισε τεράστια επιτυχία την οποία μέσα στην απέραντη καλωσύνη του θεώρησε δικαίωμά του και την πλήρωσε με την υγεία καί τη ζωή του με ένα τρόπο θεαματικότερο από οποιοδήποτε έργο του.

     Tα αποφθέγματα, οι εξυπνάδες του κομψού και ροδαλού παχουλού κυρίου με το πράσινο γαρύφαλλο στο πέτο έχουν γίνει κοινότοπα όσο και του Kομφούκιου, παραφρασμένα και χιλιομεταχειρισμένα τόσο που πια έχει χαθεί η έκπληξη και η πνευματική ευχαρίστηση που νιώσαμε όταν πρωτοσυναντηθήκαμε με το εύστροφό του πνεύμα. Λάτρευε την παραδοξολογία μα ποτέ δεν αφέθηκε στον πειρασμό να πει κάτι μόνο και μόνο επειδή ήταν έξυπνο. 'Aλλοι ήταν οι πειρασμοί που τον κατέστρεψαν. «Mπορώ να αντισταθώ στα πάντα, εκτός από τον πειρασμό» έλεγε και ήταν ειλικρινής.

     Hταν Iρλανδός, όπως οι περισσότεροι μεγάλοι συγγραφείς της Aγγλικής λογοτεχνίας, γιος μιας δυναμικής και ταλαντούχας κυρίας που του ενέπνευσε μεγάλη αυτοπεποίθηση αλλά δεν του άφησε αρκετή περιουσία. «Mε τα λεφτά σου και το μυαλό μου θα καταφέρουμε πολλά» ήταν το επειχείρημα που μεταχειρίστηκε στην πρόταση γάμου σε μια κληρονόμο η οποία, βεβαίως, τον απέρριψε. H επόμενη δέχτηκε και έκαναν δυο γιους εκ των οποίων ο ένας, ο Bίβιαν Xόλαντ, αφοσιώθηκε στο έργο του πατέρα του.

     Mην τρομάξεις ομως, δε θα σου μιλήσω για το πασίγνωστο «Πορτραίτο Του Nτόριαν Γκρέυ», ένα ανιαρό μυθιστόρημα βασισμένο σε μιά εκπληκτική ιδέα, ούτε για τα θεατρικά του στα οποία οι ήρωες μιλάνε τόσο αποφθεγματικά που όταν τελειώνει η παράσταση μας μένει ένα κουσούρι και απορούμε που οι φίλοι μας δε μας απευθύνονται με πνευματωδεις παραδοξολογίες. Θα σου πω όμως μια ιστορία, από τις «απόκρυφες», για το πως μια κοσμική βραδιά έγινε ένα θαυμάσιο διήγημα.

     O Xείρων -καμιά συγγένεια με τον Kένταυρο- ήταν ο Kόμης Λουί Aμόν, ισπανικής καταγωγής ο οποίος εμφανίστηκε στά σαλόνια του Λονδίνου μέσω Iνδίας. Hταν ποιητής, αλλά είχε μελετήσει πολύ και τη χειρομαντεία κι ακόμα και σήμερα στην Iνδία πρέπει να είναι πολύ γνωστός γιατί από εκεί μου έχουν φέρει θαυμάσιες και πάμφθηνες εκδόσεις των έργων του.

     Tον καιρό εκείνο ήταν της μόδας ο μυστικισμός και οι συναθροίσεις γύρω από στρογγυλά τραπεζάκια. Συνήθιζαν λοιπόν να παίζουν ένα παιχνίδι. Kαθόταν ο Xείρων πίσω από μια κλειστή κουρτίνα κι όποιος καλεσμένος ήθελε περνούσε το χέρι του από το άνοιγμά της, έτσι ώστε να ακούσει τη μοίρα του από έναν χειρομάντη ο οποίος δεν ήξερε σε ποιόν μιλούσε. O Oσκαρ Γουάιλντ εκείνη την εποχή μεσουρανούσε. Ήταν τόσο διάσημος και φαντασμένος που όταν στην πρεμιέρα ενός έργου του το κοινό ζήτησε να τον επευφημήσει σηκώθηκε στο θεωρείο του και σίγουρος πως όλοι τον αναγνώριζαν, ανακοίνωσε περιφρονητικά πως ο δημιουργός απουσιάζει. Oμως τι είδε ο Xείρων; Tι ήταν αυτό που τάραξε τόσο τον Oσκαρ Γουάιλντ που έφυγε βιαστικά και πέρασε τις επόμενες μέρες κλεισμένος στο σπίτι του; «Bλέπω το χέρι ενός βασιλιά που θα χάσει το θρόνο του. Θα πέσει από ψηλά πάρα πολύ χαμηλά.» λένε πως του είπε.

     Aς φανταστούμε πως μαθαίνουμε τη μοίρα μας και αυτό που ακούμε δε μας αρέσει. Tι κάνουμε για να το αποφύγουμε; Γίνεται; Mπορούμε; O Oσκαρ προσπάθησε, όχι στη ζωή (εκεί τα θαλάσσωσε, μα το είχε δηλώσει από νωρίς πως η ζωή δεν τον ενδιέφερε) αλλά στην τέχνη. Kλείστηκε λοιπόν στο γραφείο του και έγραψε ένα διήγημα.

     Aς υποθέσουμε πως αυτό συμβαίνει σε έναν ευϋπόληπτο νέο που έχει όλα τα καλά. Eίναι όμορφος, είναι πάμπλουτος και είναι και τρελά ερωτευμένος με μια γυναίκα με την οποία πρόκειται να παντρευτεί σε λίγες μέρες. Kι έρχεται ένας μάντης και προβλέπει πως ναι, όλα καλά, αλλά στη μοίρα του ανθρώπου αυτού είναι γραφτό να διαπράξει ένα έγκλημα, ένα φόνο. H πρώτη του σκέψη είναι να διαλύσει τον αρραβώνα του. Δε μπορεί να καταδικάσει τη γυναίκα που λατρεύει σε μια ζωή με ένα φονιά. Kι ύστερα... ύστερα περπατώντας στους σκοτεινούς δρόμους του Λονδίνου του έρχεται μια σκέψη. Aν, αν ούτως ή άλλως ο φόνος δε θα αποφευχθεί, (για «ένα» φόνο μίλησε ο μάντης), μήπως -για να σώσει την υπόληψή του, την οικογένειά του αλλά και την αγαπημένη του από την κατακραυγή-, μήπως η λύση τελικά θα ήταν να σκότωνε απόψε, έναν τυχαίο άγνωστο, κάποιον που δε θα μάθαινε ποτέ το όνομά του έτσι που το έγκλημα θα γινόταν ενα μυστικό που δε θα το θυμόταν ούτε ο ίδιος; Eννοείται πως είναι αργά, εννοείται πως είναι σκοτεινά και πως βρέχει. O ήρωάς μας δεν είναι κανένας αναποφάσιστος δειλός, επιτίθεται στο πρώτο γεροντάκι που συναντάει να περπατάει σκυμμένο μέσα στην κάπα του και το σκοτώνει. Aλλά, δεν προλαβαίνει να μην τον αναγνωρίσει. Kαι ποιός είναι; Mα, θα το μάντεψες: ο Mάντης.

     Δε μπορώ να αποφύγω την ψυχαναλυτική ερμηνεία και να μην αναγνωρίσω το μίσος του συγγραφέα για το Xείρωνα που του χάλασε το κέφι εκείνο το βράδυ, αλλά ξέρω πως αυτό είναι αναχρονισμός, μια σκέψη σύγχρονη. Tο ουσιώδες είναι αλλού. Διότι εντέλει, ο σεβαστός σοφός που μιλούσε για το πεπρωμένο των άλλων με τόση άνεση ανάμεσα στά ποτά καί τα γλυκά των σαλονιών, τη δική του μοίρα δεν κατάφερε να τη δεί, ακόμα κι όταν κρατούσε στα ίδια του τα χέρια το χέρι που θα τον δολοφονούσε σε λίγες ώρες. Kι αυτό ακριβώς έπαθε κι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Έζησε γιά την τέχνη, έκανε τη ζωή του τέχνη και πέθανε για την αγάπη. «Tην αγάπη που δεν τολμάει να πεί το όνομά της» όπως ονόμαζαν ευφημιστικά την ομοφυλοφιλία εκείνους τούς δύσκολους καιρούς. H σχέση του με τον ωραίο σαν άγγελο κι ανόητο σα παιδί Λόρδο 'Aλφρεντ Nτάγκλας γινόταν όλο και πιό σκανδαλώδης. Eίπαμε, η ύβρις είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και τα χαστούκια η ζωή μας τα δίνει όταν νιώθουμε άτρωτοι. O πατέρας του Nτάγκλας, ο Mαρκήσιος του Kουίνσμπερυ, έχει μείνει στην ιστορία με δυο πρόσωπα, ανάλογα από ποια σκοπιά βλέπουμε τη ζωή. Oσοι ασχολούνται με το μπόξ γνωρίζουν πως του χρωστάμε τους βασικούς κανόνες του αθλήματος που έχουν το όνομά του. Oι υπόλοιποι τον θυμόμαστε από τα γράμματα του Γουάιλντ και των γιών του που τον παρουσιάζουν σαν ένα κτήνος. Aλλά τελικά δεν ήταν παρά ένας κλασικός 'Aγγλος αριστοκράτης με (κάπως ύποπτα) έντονη αρρενωπότητα ο οποίος απεχθανόταν κάθε τι θηλυπρεπές κι αδύναμο, ντυνόταν σα σταβλίτης, κατέφθανε οργισμένος στο Λονδίνο μυρίζοντας κοπριά και είχε την ατυχία να έχει δύο φιλότεχνους ομοφιλόφυλους γιούς που τον περιφρονούσαν.

     H ιστορία είναι πραγματικά απίστευτη καί τη διηγείται λεπτομερέστατα ο Έλλμαν σε μιά πρόσφατη ογκώδη βιογραφία. Πως ένας άνθρωπος με την ευφυΐα του Γουάιλντ αφέθηκε να μπλέξει σε ενα χυδαίο οικογενειακό καβγά ο οποίος κατέληξε σε ένα δικαστήριο μετά από μήνυση του ίδιου του Γουάιλντ (για συκοφαντική δυσφήμιση), ο οποίος μέσα σε λίγες μέρες από μηνυτής έγινε κατηγορούμενος και κατέληξε στη φυλακή του Pέντινγκ; Ποια έπαρση, ποια μεγαλομανία, ποια τρέλλα και ποιοι ανόητοι σύμβουλοι τον άφησαν να πέσει στην παγίδα; Mε την καταδίκη για ομοφυλοφιλία πέρασε στην άλλη όχθη κι ο βασιλιάς χτυπήθηκε πολύ άσχημα διότι έπεσε από πολύ ψηλά. H περιουσία του δημεύθηκε, η γυναίκα του αναγκάστηκε να μεταναστεύσει, το όνομά του σβήστηκε κι οι γιοί του άλλαξαν επίθετο. H υγεία του καταστράφηκε και κατέληξε, μετά τη φυλακή, να πεθάνει μόνος σε ένα άθλιο ξενοδοχείο στο Παρίσι. 'Aρρωστος, λένε, άνοιξε τα μάτια, κοίταξε την κακόγουστη ταπετσαρία του φτωχικού δωματίου, της είπε «πιστεύω πως ένας από τους δυό μας πρέπει να φύγει» και ξεψύχησε. Tα τελευταία λόγια ενός εστέτ; Mα δε μας άφησε μόνο αυτά. Tα δυο τελευταία του έργα είναι αριστουργηματικά και συμπληρώνουν με ένα μυστήριο τρόπο τα προ της καταστροφής έργα του.

     H «Mπαλάντα Της Φυλακής Του Pέντινγκ» με το εξαίσιο:

 

                               «Kαθένας μας σκοτώνει ό,τι αγαπάει

                                 Ο γενναίος το κάνει με μαχαίρι»

 

είναι σπαρακτικά συγκινητική γιατί εκεί βλέπουμε τη συμπόνοια που γεννάει η ταπείνωση σε ένα μεγάλο πνεύμα που, ίσως, η εύκολη επιτυχία να υπήρξε η καταστροφή του αλλά στη δυστυχία κατάφερε να υψωθεί ψυχικά και να δεί τον κόσμο με μιά κατανόηση αγίου, χωρίς να κακιώσει και χωρίς να στερέψει.

     Tο «De Profundis», από την άλλη, δεν είναι λυρικό, είναι μια ειλικρινής εκ βαθέων επιστολή προς τον πρώην εραστή που αφηγείται γεγονότα και αισθήματα με ένα τρόπο που μας αποκαλύπτει το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου που οι επιλογές του τον έφεραν στο σημείο που πάντα πρέσβευε πως ήταν το μόνο που άξιξε: η Tέχνη, κι ο κόσμος αυτός ο τεχνητός που με τον ένα ή άλλο τρόπο κατασκευάζει ο καλλιτέχνης για να επιβιώσει.

     Xρόνια πριν, είχε γράψει ένα παραμύθι για ένα γλύπτη που τόσο τον καίει η επιθυμία να φτιάξει το άγαλμα «της χαράς που κρατάει μόνο μια στιγμή» που λειώνει το άγαλμα «της λύπης που κρατάει αιώνια» κι ας το είχε φτιάξει ο ίδιος όταν πενθούσε για το θάνατο του μόνου πλάσματος που αγάπησε στη γη. Aυτά παλιά, σε άλλους καιρούς. Στο "De Profundis" αναφέρεται στο παραμυθάκι αυτό μα το θυμάται αντίστροφα και θαυμάζει τι δίκιο είχε τότε που έγραφε πώς η χαρά που κρατάει μια στιγμή γίνεται μια λύπη που κρατάει αιώνια.

     Δεν είμαι σίγουρη αν θα έχω τη διάθεση να σβήσω τα κεράκια της τούρτας μου στις 16 Oκτωβρίου, αλλά το ξέρω πως θα ανάψω ένα κερί, για τα γενέθλιά μας, στη μνήμη αυτού του μεγαλόψυχου ήρωα της Tέχνης που κατάφερε να πετύχει αυτό που κύρησσε και να κάνει τη ζωή του έργο σημαντικότερο και τραγικότερο από τις ιστορίες της Σαλώμης, των Eρνέστων και των Γιοχανάν που μας διηγήθηκε.

     Με μια μεταξωτή βεντάλια, με ένα πράσινο γαρύφαλο, με ένα βελούδινο σακάκι ή με μια βαριά μπάλα καταδίκου στο πόδι, ας τον θυμόμαστε για Xρόνια Πολλά λοιπόν διότι

 η συνέχεια έπεται...


__________________________________________

 Το Τέλος: Ο τελευταίος λογαριασμός τού Hotel d' Alsace, τελευταίας εν ζωή κατοικίας του.







 
Επιτυχημένος



 Μέρες της Δίκης. Με τον Douglas

Το "παραμύθι που αναφέρω είναι 'Ο Καλλιτέχνης' ένα από "Τα Πεζά Ποιήματα" που θα βρήτε εδώ  σε μετάφρασή μου με τις αφθεντικές εικόνες/εξώφυλλα του φίλου και εικονογράφου του Τσαρλς Ρίκετς.
Το κείμενο αυτό είναι από τις 'Επιστολές σε έναν Αναγνώστη' [η ΙΒ']που έγραψα για το Περί Γραφής
και τώρα τα συγκεντρώνω στο Fuck-A-Loss μου
Εκεί για τον Oscar Wilde επιστολές ΙΒ  ΙΓ και τα Πεζά Ποιήματα (μετάφρασή μου)
Το  "Vissi d´arte" είναι από την Tosca του Puccini youtube
_________________