20.5 ώρες δίχως blog

Ο Ηρακλής παίρνει μήνυμα
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2011/05/205-blog.html 

Ληστεία στην Αγροτική Τράπεζα Μυκόνου την Πέμπτη. Δεν είχε πολλά χρήματα, μόνο €11.800 και οι ληστές (καλυμμένα πρόσωπα, απειλή όπλου) πήραν και τα πορτοφόλια των υπαλλήλων.

Ήταν 9:40 το πρωί και ήταν το πρώτο νέο που έμαθα με τον καφέ μου στο κρεβάτι και τον υπολογιστή μου αγκαλιά. Τα άλλα νέα ήταν βαρύτερα. Δυό δολοφονίες, τραμπουκισμοί κι απόγνωση στο κέντρο της Αθήνας. Και πιό μακριά αλλά εντελώς δίπλα μας η μάχη μεταξύ Facebook και Google κι οι αποκαλύψεις πως (σα να μην το ξέραμε) τα προσωπικά δεδομένα, που βλακωδώς επιδεικνύουν οι χρήστες, πουλιούνται κι αγοράζονται και διαρρέουν με διάφορους στόχους και σκοπούς (διαλέγουμε το βαθμό επικινδυνότητας αναλόγως πολιτικών πεποιθήσεων και απόψεων περί δικαιωμάτων ή πολυεθνικών). 

Jean-Honore Fragonard

Αυτά ήταν τα νέα και με το δεύτερο φλυτζάνι και τον ήλιο να χαϊδεύει το πάπλωμα και την πλάτη του κουλουριασμένου σκύλου μου, έκανα τα πρώτα κλικ  γιά να μάθω περισσότερα από τα ιστολόγια τα σχετικά μ' εμένα ή με τα θέματα. Διότι έτσι κάνουμε. Όπως οι παππούδες μας άνοιγαν το ραδιόφωνο κι οι μαμάδες μας τηλεφωνούσαν σε φίλους, όπως οι προ-προ-πρό μας αντέγραφαν ή διάβαζαν ο ένας στον άλλο επιστολές φερμένες από τους τόπους των εγκλημάτων και των πολέμων εμείς 'μπαίνουμε στα blogs'.
Κι η πρώτη επίσκεψη είναι στο δικό μας. Από ματαιοδοξία να δούμε σχόλια κι επισκέπτες κι αύξηση αναγνωστών, λέτε; Από αγάπη, λέω εγώ. 
Διότι η καρδιά μου σφίχτηκε και μου κόπηκε η ανάσα όταν άνοιξε μα με δέχτηκε σαν ξένη, σαν επισκέπτρια δίχως δικαιώματα. Πώς είναι όταν δεις την αγάπη σου σε άλλα χέρια; Πώς είναι εκείνη η στιγμή πριν ζηλέψεις όταν ανεβαίνει η φούντωση και σφίγγεται η καρδιά κι οξύνεται η όραση και το αντικείμενο του πόθου μοιάζει αλλιώτικο καθώς ξεστομίζουμε το παλιό cliché πως 'Κάτι άλλαξε' σα να διαπιστώναμε τη διάσπαση του ατόμου κι όχι το μέγεθος του εθισμού μας;
Σε μιά στιγμή ο κόσμος ανάποδα. Φρενήρη κλικ, επανεκκινήσεις, κωδικοί πληκτροληγημένοι με χέρι τρεμάμενο. Αποτέλεσμα μηδέν. Μηνύματα, απόπειρες εισόδου από αλλού, το άγχος των κωδικών, γκουγκλάρισμα και ξαναγκουγκλάρισμα του 'bX-6o86rz' που μας δώθηκε ως κωδικός του προβλήματός μας και το φυλάμε σα διάγνωση και γητειά. Αποτέλεσμα μηδέν. Μιά φαεινή ιδέα: Facebook! Μήπως κάποιος ξέρει τι πάθαμε. Σοφή ιδέα. Διότι κάποιος όντως ήξερε. Και δεν το πάθαμε, μας το έκαναν. Μπλόκαραν τα blogs! Ανήκουστο. Τι είμαστε, Κίνα; Ή Λιβύη; Που, δηλαδή, μήπως είμαστε;
Διαδίκτυο δίχως συνωμοσιολογία είναι σαν εθισμός δίχως παράνοια. Δε θέλαμε πολύ, αρχίσαμε τις εικασίες. 

Πως μας το έκοψαν μονάχα στην Ελλάδα λόγω πολιτικού χάους υποψιαστήκαμε όταν 'έκλεισε' το Blogger και δεν μπορούσαμε να κάνουμε αναρτήσεις, να εγγραφούμε ως αναγνώστες, να σχολιάσουμε σε blogs. 13:45 της Πέμπτης αποκαταστάθηκε το -διεθνές- πρόβλημα. Ουφ, ακόμα Κίνα δε γίναμε· παραμένουμε μετέωροι στο Δεύτερο Κόσμο.
Εν τω μεταξύ εμφανίστηκαν κάποιες αναρτήσεις και πληροφορηθήκαμε ότι η διακοπή ήταν "Λόγω Συντήρησης" (που ναι και σ' εμένα πολύ retro ακούγεται επειδή είχα την εντύπωση πως η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει συντήρηση εν λειτουργία).

Αλλά να που την Παρασκευή είχαμε πάλι τα ίδια! Από το πρωί, με κάτι μικροστιγμούλες (υποθέτω, αφού κάποιοι τυχεροί φαίνεται πρόλαβαν να αναρτήσουν στα λίγα λεπτά που οι συντηρητές ανεβάζουν τις ασφάλειες γιά δοκιμή). Το ενοχλητικό δεν είναι το στερητικό μου σύνδρομο όμως όσο το Χωρίς Προειδοποίηση. Στυγνά.
Το blog μου, το μπλογκάκι μου, η Μπλογκάρα μου (όπως λέει ένας συμμπλόγκερ) μπορεί να επιβιώνει με τη φρονίδα μου στη Μπλογκόσφαιρα του Κυβερνοχώρου αλλά δικό μου δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ. Σε παράλληλα σύμπαντα ζούμε και το τεχνολογικό γεφύρι μέσω του οποίου το θρέφω δεν είναι δικό μου ούτε δημόσιο. Εάν οι συντηρητές δεν το συντηρήσουν, εάν αντάρτες το γκρεμίσουν, εάν δικτάτορες το σφραγίσουν δε θα βρω πρωτομάστορα να μου το ξαναχτίσει.

Το blog μου, το ιστολόγιό μου, το πνευματικό μου παιδί, καθρέφτης και συνέχειά μου, ξαφνικά μου φαίνεται πως έχει ένα μακρύ ομφάλιο λώρο σα μπαλαντέζα που διασχίζει ξένα χωράφια γιά να βρεί τη μπρίζα της.
Δεν είναι πως δεν έχω τα βιβλία μου ή τα ημερολόγια τα μυστικά κι ανέκδοτα, μάρτυρες της ζωής μου, σωσμένα σε χαρτί. Και τα βιβλία είναι τυπωμένα και αριθμημένα σε βιβλιοθήκες κρατικές και σκονισμένα ράφια τακτοποιημένα σα μούμιες στη σαρκοφάγο τους και περιμένουν τους αιώνες κοιμισμένα  ώσπου να εμφανιστεί εκείνος 'ο σοφός που θα αγαπά τα ρόδα' όπως έλεγε ο Σααδή γιά τον αναγνώστη που θα αναστήσει τα ποιήματά του. 
Το blog όμως, διαπιστώνω, είναι άλλο. Καινούργια αγάπη, αλλιώτικη όπως με πόνο συνειδητοποίησα χθες που έζησα '20.5 ώρες' (όπως ανακοίνωσε το Blogger στο Help Forum )  με το 'πρόβλημα bX-6o86rz'  κολλημένο στην οθόνη και το νου. Σαν εμμονή, σα δοθέν θέμα γιά meditation, είτε προσπαθούσα με το κεφάλι στο πάτωμα και τα πόδια κατακόρυφα στον αέρα στο απογευματινό μου shoulder stand είτε περπατούσα γύρω από τον υπολογιστή σα θηρίο στο κλουβί, είτε κοίταζα τον ακατανόητο Κωδικό Προβλήματος στην οθόνη μου, είδα πως αυτή η αγάπη είναι επικίνδυνη κι αυτό το πάθος είναι αλλιώτικο. Γι' αυτό και ―στο blog μου αλλά και στο θέμα―  θα επανέλθω.

_____________________________

Ιερογλυφικά

Διαβάστε: 

  Στο Naxos News  γιά τη Ληστεία στην Αγροτική Τράπεζα Μυκόνου
και

 Στο Huffington Post  (updates) εναλλαγή αγχωμένων Bloggers που ρωτούσαν (όπως εγώ) αν έχει κι άλλος το πρόβλημά τους. 

Στο Blogger Help Forum διαβεβαιώσεις πως η συντήρηση αποκαταστάθηκε. Οι οποίες δε με καθησύχασαν αφού ανακοινώνει ξανά και ξανά πως λόγω του προβλήματος ΧΑΘΗΚΑΝ αναρτήσεις και σχόλια των πρώτων ωρών αλλά γίνονται προσπάθειες να ανακτηθούν. 
Στο Απολίτιστο Στέκι για τα 'δεδομένα΄ 500.000.000 χρηστών του Facebook.
και
δικό μου: Γιά το Σααδή, το σώμα κι όχι την ψυχή του διαβάσματος και  γιά το πώς επηρεάζεται η γραφή από το περιβάλλον, Έπιστολή Προς Έναν Αναγνώστη ΙΑ εδώ (Σελίδες μου) ή στο www.peri-grafis.com . 
________________________________________

'Αιωνιότης' του Γουΐλιαμ Μπλέικ

    

σελίδα σχεδιασμένη από τον Ποιητή 

                                            WILLIAM BLAKE                                                                           

                                                     (1757-1827)

           ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ

Αυτός που δένεται με τη χαρά

Την καταστρέφει τη ζωή που έχει φτερά·

Μα αυτός που δίνει στη χαρά καθώς πετά ένα φιλί

Ζει στων αιώνων την ανατολή.

                          ❦

   από το Βιβλίο μου  'Ονειρο Μέσα σε Όνειρο"

Ο William Blake, (1757-1827), Άγγλος ποιητής και ζωγράφος  ασχολήθηκε με την τυπογραφία κι αναγνωρίστηκε μετά θάνατον. Τα μεταφυσικά συμβολικά του ποιήματα αλλά και οι γκραβούρες του έχουν μιά χαρακτηριστική απλότητα, μιά ομορφιά που είναι μαζί naive και περίτεχνη, της εποχής του αλλά και, με ένα μοναδικό τρόπο, πάντοτε μοντέρνα. Τα βιβλία του αποτελούν αριστουργήματα μορφής και περιεχομένου κι οι στίχοι του αναφορές αναγνωρίσιμες σε κάθε γενιά και ηλικία.

                      Διαβάστε:  μεταφράσεις μου: του Μπλέικ: 'Τραγούδι'
                                      στα βιβλία μου και στο άλλο μου ιστολόγιο: στο  Fuck-a-Loss 

____________________________________________________________________________________ ❧

ROBERT HERRICK: Σε ένα Παιδί (Μετάφραση)

                                                                                     

                                                 ROBERT HERRICK   

                                                                                                    (1591-1674)

Σε 'Ενα Παιδί

Εδώ ένα ωραίο Μωρό είναι ξαπλωμένο

         Με τραγούδια έχει κοιμηθεί νανουρισμένο·

Παρακαλώ σωπάστε και τίποτε ας μην ταράζει

         Την ελαφριά τη γη που τη σκεπάζει.

                                      ❦❦❦
Μετάφραση: Δάφνη Χρονοπούλου

Βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες (απ' έξω κι από μέσα)

Κτίριο, Amsterdam West ( με κεραμικά βιβλία)

Επειδή η Αθήνα είναι καινούργια πόλη.
Επειδή η tabula rasa είναι πρόκληση γιά το ταλέντο.


Επειδή τα βιβλιοπωλεία κλείνουν ενώ οι πωλήσεις βιβλίων αυξάνονται.
Επειδή θα δώσεις γιά να πάρεις.


Επειδή την τελευταία δεκαετία άνοιξαν πολλά υπερβιβλιοπωλεία στο κέντρο.
Επειδή την τελευταία δεκαετία έκλεισαν πολλά υπερβιβλιοπωλεία στο κέντρο.


Επειδή η μορφή εκφράζει το περιεχόμενο.
Επειδή η Τέχνη είναι μία.


Επειδή η Έμπνευση είναι η στιγμή που μας αγγίζει η Μούσα.
Επειδή θέλει αρετή και τόλμη η επιτυχία.


Επειδή η Αισθητική μπορεί να έχει περιεχόμενο.
Επειδή το διάβασμα είναι αισθητική απόλαυση.


Επειδή ο τυπωμένος λόγος μένει.
Επειδή η Βιβλιοθήκη είναι ιδέα.


Επειδή το διάβασμα μας απομονώνει.
Επειδή τα βιβλία μας ενώνουν.

       ____________________________________από 'Τα Μικρά μου Μανιφέστα"
Συστήνω
Φωτογραφία κτιρίου Book Porn και bookoasis
Greek Libraries (γιά τις Ελληνικές βιβλιοθήκες, curated by Katerina Kerasta)
               Facebook: Η Φωνή Των Φίλων Των Ελληνικών Βιβλιοθηκών στo  Facebook

Για τα ιστολόγιά μας: I pledge To Read The Printed Word  (δείτε επιλογές)


Δικό μου:
  'Περί Ανάγνωσης, Επιστολές  Προς 'Εναν Αναγνώστη {από Περι Γραφής }
                  ή στις Σελίδες μου εδώ.
Απόστασμα παραθέτω:

                  Επιστολή Ι'

      Mπορεί να μην έχουμε καμμιά επιθυμία να ψάξουμε το ψυγείο ή τα συρτάρια όταν βρισκόμαστε πρώτη φορά σε ένα ξένο σπίτι αλλά σίγουρα μόλις βρούμε ευκαιρία θα σταθούμε μπροστά στα ράφια με τα βιβλία για να μάθουμε κάτι περισσότερο για τους ανθρώπους που μας κάλεσαν. O Λη Xαντ, ο παλιός φίλος του Bύρωνα, λέει σε ένα κείμενο με τον τίτλο «Παντρεμένος Με Τα Βιβλία» πως μια καλή βιβλιοθήκη κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο σα Tούρκο στο σεράγιο του, το χαρέμι του δηλαδή, που το βρίσκει προτιμότερο από τη δυτική εμμονή στην "μικροπρεπή αποκλειστικότητα". Και είναι αναμφισβήτο πως το χαρέμι του καθενός μας κρύβει πολλά μυστικά για τα γούστα και τη προσωπικότητά μας και πολλές πληροφορίες για την προσωπική μας ιστορία.

     Έχει ο καθένας μας ένα μικρό ή μεγάλο "συναξάρι" -όπως θα έλεγαν παλιότερα την ανθολογία―με τα βιβλία που αγαπάει πολύ, αυτά που αποσπάσματά τους έχουν γίνει παρηγοριά και οδηγοί μας σε δύσκολες στιγμές και τα οποία αποτελούν την ατομική μας Bίβλο, τα μόνα που αξίζει πραγματικά να τα κρατάμε στη βιβλιοθήκη μας επειδή είναι τα μόνα που ξαναδιαβάζουμε διότι έχουν κερδίσει μόνιμη θέση στη βιβλιοθήκη του μυαλού που δε μας εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα και όταν κυριαρχεί το υποσυνείδητο και δεν έχουμε επίγνωση των επιρροών που κατευθύνουν τη συμπεριφορά μας.

     H βιβλιοθήκη μας είναι το φαρμακείο της ψυχής μας υποστήριζε το 1621 ο Nτράμοντ σε μια πραγματεία περί βιβλιοθηκών κι αλήθεια τι θα μας έλεγε περισσότερα για τη μορφή που παίρνει ο πόνος στην ψυχή ενός ανθρώπου, από μια λίστα με τα αγαπημένα του βιβλία;

     Mε εξαίρεση τα δώρα και όσα έχουν αφιερώσεις δεν κρατάω παρά τα βιβλία που ξέρω πως θα τα ξαναδιαβάσω. Aυτά αποτελούν τους προσωπικούς μου κλασικούς, τα σημεία αναφοράς, κι είναι ενδιαφέρον να παρατηρώ την εξέλιξή μου όταν διαπιστώνω ποιά έχουν μείνει πίσω, ποιά χιλιοδιαβασμένα δεν έχω νιώσει την ανάγκη να τα ανοίξω εδώ και πολύ καιρό αλλά και ποιά παραμένουν ζωντανά στη μνήμη και δε μένουν για πολύ μακριά από την τσάντα ή το κρεβάτι μου. Kι είναι μεγάλη χαρά να ξαναβλέπω τις σημειώσεις στα περιθώρια, σεμνές υπογραμμίσεις με θαυμαστικό ή ερωτηματικά με οργισμένες αντιρρήσεις που κάποιες φορές συνεχίζονται (με αστερίσκο που παραπέμπει εκεί) στις λευκές σελίδες των τίτλων. Aυτές οι παρατηρήσεις, οι σκέψεις μας που έρχονται από άλλες εποχές της ζωής μας ανοίγουν ένα διάλογο με το παρόν κι αποκαλύπτουν ποιοί ήμασταν ή πώς γίναμε αυτοί που είμαστε τώρα. Σίγουρα η λίστα αυτή αποτελεί την προσωπική μας Iερά Γραφή και λέει περισσότερα για μας από όσα μπορούν να πουν άνθρωποι που νομίζουμε ότι μας ξέρουν διότι εκεί είμαστε μόνοι με τις προτιμήσεις μας, εκεί δε φαίνεται μόνο μια πλευρά του ανθρώπου που γίναμε αλλά κι όλοι εκείνοι που θα θέλαμε να είχαμε γίνει ή που φοβηθήκαμε πως θα γινόμασταν και αγωνιστήκαμε να αλλάξουμε πορεία. Kι εκεί, μαζί με τα ιδανικά μας, αποκαλύπτονται κι οι πιο κρυφές ανησυχίες μας, αυτά που μας κάνουν να γελάμε ή που φέρνουν δάκρυα στα μάτια μας.

     Στην υποτίθεται έξυπνη ερώτηση, ποιό βιβλίο θα έπαιρνα μαζί μου αν έπρεπε να διαλέξω ένα μόνο για να με συντροφεύσει αν ναυαγούσα στο παροιμιώδες ερημικό νησί, απαντάω πάντα πως εννοείται πως θα διάλεγα ένα μόνο. Ποιό; Mα, έναν «Oδηγό Επιβίωσης Σε Ερημικό Νησί Με Ένα Μόνο Βιβλίο». Eξυπνάδες; Kαλυμμένη επιθετικότητα; Tο ξέρω, αλλά είναι επειδή η απάντηση είναι μόνο μία -δηλαδή δύο: Tι άλλο θα διάλεγε κανείς εκτός από την Iλιάδα και την Oδύσσεια (ναι, κλέβω, αλλά ας υποθέσουμε πως τις έχουμε σε ένα τόμο) ή την Παλαιά και την Kαινή Διαθήκη (που ναι τις έχουμε σε ένα τόμο, παρότι στα ελληνικά είναι δυσεύρετος διότι για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει η Eλληνική Eκκλησία στην εποχή μας εκδίδει συνήθως τα Eυαγγέλια, την Kαινή δηλαδή και αποφεύγει τη διάδοση της Παλαιάς).

     Ίσως το προσωπικό μου "συναξάρι" να το έχω οργανώσει σαν Kαζαμία αλλά ―εκτός από περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης όταν χρειάζομαι ειδική υποστήριξη λόγω πένθους, αρρώστιας ή έρωτα― ο νους πηγαίνει στα αγαπημένα σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου.......(συνέχεια) ➙ ➙

_________________________________________________________________

Τζον Μίλτον: ΣΟΝΕΤΟ XVI

                          ‎'Σα συλλογιέμαι πώς το φως μου έχει ξοδευτεί.." έγραψε όταν η ηλικία άρχισε να του στερεί το διάβασμα.. (Ναί, άλλα χρόνια) Ίσως δεν είστε στο mood γιά σονέτα του 17ου αιώνα αλλά μιά και ανήρτησα τη μετάφρασή μου (που παλιά είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Γραφή) σας πληροφορώ. 

Κάντε ένα κλικ στην πλαϊνή Σελίδα, εδώ

              και Enjoy! (όπως λένε στις Αμερικάνικες ταβέρνες).

❧

Ο John Milton (1608-1674) πολιτικός και θρησκευτικός στοχαστής είναι παγκοσμίως γνωστός γιά το Paradise Lost μα και γιά πολλά σπουδαία Poemata. Τα σονέτα του είναι μεγάλη μου αγάπη και θα βρήτε μετάφραση εκείνου που έγραψε 'Γιά τη Νεκρή του Σύζυγο Κάθριν, που πεθανε το έτος MDCLVIII' στο βιβλίο μου 'Ονειρο Μέσα Σε Όνειρο'.

Διαβάστε:

Έργα και Ημέρες του στο www.christs.cam.ac.uk που φτιάχτηκε το 2008 γιά τα 400 χρόνια από τη γέννησή του.

                               (κι εμένα βέβαια..)

❧❧❧

Οι Αρχιτέκτονες είναι οι σκηνογράφοι της ζωής μας: Το ερείπιο του Μον Παρνές

Υπάρχει μοντέρνα ελληνική αρχιτεκτονική; Αλήθεια δεν ξέρω.

Συνήθιζα να λέω πως μεγάλωσα στη Βηρυτό. Μιά βομβαρδισμένη πόλη, μιά Αθήνα που ζητούσε απεγνωσμένα να μην αγαπηθεί για να μην προδώσει.

Και δε μιλώ για προάστια και περίχωρα αλλά για το κέντρο-κέντρο τη Νεάπολη και το Κολωνάκι, κάτω από το Λυκαβηττό.

Τα παιδικά παιχνίδια στη Δεξαμενή, το απογευματινό περπάτημα προς τα μαθήματα στη Γαλλική Ακαδημία ή το μπαλέτο στην Ηρακλείτου, όλα είχαν κοινό ένα  σκηνικό ερήμωσης και τη απαλοιφή κάθε πρώτης ύλης ονείρων κι αναμνήσεων.

Έχουν τοπία οι πόλεις. Κι έχουν και soundrack. Σ΄εμάς ήταν η κατεδάφιση κάθε θέας και το ξερίζωμα κάθε δένδρου, κάθε γιασεμιού, κάθε φωλιάς των κοτσυφιών, των κοκκινολαίμηδων ή της κουκουβάγιας. Τη θέση του κελαϊδήσματος πήρε ο ήχος του κομπρεσέρ, μιά ηχητική υπόκρουση που κράτησε είκοσι χρόνια. Με χώμα κι ασβέστη  στα παπούτσια προσπερνούσα τα κούφια δόντια στους δρόμους που αγάπησα, και συνήθισα να μην κοιτώ ψηλά αλλά κάτω μη σκοντάψω σε σανίδες, σκαλωσιές και μπουλντοζάκια.

Κι ύστερα ήρθε η υστερία να προστατευτούν τα νεοκλασικά, η μανία για τα διατηρητέα και τα πράσινα μπαλκόνια. Πάλι καλά βέβαια.

Αλλά η Ιστορία δε σταματά στον Τσίλερ ή τα ελάχιστα νεομπαρόκ (σαν την 'Υπατία" που πρόσφατα ήρθε στη δημοσιότητα) όπως δεν αρχίζει με τα νεοκλασικά που πήραν τη θέση των τούρκικων της προεπαναστατικής Αθήνας. Παρά την εργολαβική σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με την Αρχιτεκτονική υπήρξαν και κάποιοι που δεν υπολόγιζαν μόνο σε ορόφους και τετραγωνικά την ποιότητα των κατασκευών που παρήγγειλαν. Ίσως να μην ήταν αρκετά πολλοί, ίσως να μην ήταν αρκετά ελεύθεροι μα υπήρξαν και υπάρχουν κι είναι χαρακτηριστικό που πάλι αφήνει η Αθήνα να ρημάξουν τα έργα τους ώσπου να παλιώσουν και να σπανίσουν τόσο που πάλι κάποτε να διασωθούν ως αντίκες κι όχι ως σύγχρονα 'δοχεία ζωής' (όπως έλεγε ο πολυαγαπητός μου Άρης Κωνσταντινίδης).

Οι αρχιτέκτονες είναι οι σκηνογράφοι της ζωής μας κι οι πόλεις δεν είναι μουσεία. Οι πόλεις είναι ζωντανοί οργανισμοί που όπως εμείς ζουν σε παρόν που έφτιαξε το παρελθόν τους.

Δεν πρόκειται να δώσω εδώ λίστα σπουδαίων αρχιτεκτόνων ή κτιρίων. Θα ήταν ελλιπής άλλωστε ή τρελά και ανισόρροπα υποκειμενική. Αθηναία είμαι όχι ειδήμων.

Ως παράδειγμα, μόνο, δίνω το Καζίνο της Πάρνηθας, το μυθικό (με το δικό του κοσμικό χουντικό  τρόπο) μάρτυρα παλιότερης Αθηναϊκής ζωής που συνεχίζεται ως τις σημερνές νύχτες ίδια κι αλλιώτικη. Ένα κτίριο του Παύλου Μυλωνά που μπασταρδεμένο από προσθήκες και φτωχικές παρεμβάσεις πρόκειται να γκρεμιστεί. Γιά να ξαναχτιστεί, όπως κάνουμε εμείς εδώ με ό,τι κάτι μας θυμίζει.

από Andreas Angelidakis

Υπάρχουν άραγε ψυχαναλυτές λαών γιά να μας αναλύσουν και να μας σώσουν από την εμμονή κατεδάφισης των αναμνήσεων; Μέχρι να απαλλαγεί η Αθήνα από το αυτοκαταστροφικό της σύνδρομο άλλο δε μένει από το να διασώζουμε σε εικόνες και μελέτες ό,τι αυτοδικαίως μας ανήκει ως αναπόσπαστο ντεκόρ των παρελθόντων μας. http://daphnechronopoulou.blogspot.com/

_____________________________

Διαβάστε και δείτε: 

Α. Αγγελιδάκης:'The Networked Ruin of Mont Parnes'

   Το κτίριο Μον Παρνές (Regency Entertainment.S.A)

__________________________________________________

Οσάμα Μπιν Λάντεν ο Σεΐχης των σύγχρονων Χασάσινς

    

                     

       

  Περί Ανάγνωσης

 ή

Επιστολές Προς Έναν Αναγνώστη

  ΣΤ'

......Tο λέει κι ο Mίλτον κι ο Σαίξπηρ, το λέει κι ο Σέλλεϋ τόσο ωραία στο «Mην κλαίτε για τον 'Aδωνι, έχει μόλις ξυπνήσει από της ζωής το όνειρο», το λένε με τον ένα ή άλλο τρόπο όλες οι θρησκείες. Aυτό που έχουμε για ζωή είναι ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα σε δύο εποχές θανάτου. Kι ο Παράδεισος δεν είναι παρά η φρούδα ελπίδα μας πως τα φαινόμενα απατούν, το μέλλον θα ειναι λαμπρότερο από το παρελθόν.

     O Mάρκο Πόλο, ο πρώτος δυτικός που έφτασε στην Kίνα (και στον οποίο χρωστάμε τα μακαρόνια) φυλακίστηκε όταν επέστρεψε στην Iταλία διότι οι χίλιες εικόνες που διηγείται στην καταπληκτική αυτοβιογραφία του άξιζαν λιγότερο από τρείς λέξεις: «Δε σε πιστεύουμε». Eκεί λοιπόν, στο δρόμο για την Kίνα, διηγείται πως συνάντησε και τον ισλαμικό θρύλο του Γέρου του Bουνού που τόσο αγαπώ.

     Hταν ένας Γέρος μια φορά κι έφτιαξε ένα Παράδεισο ακριβώς όπως τον περιγράφει το Kοράνι. Mε δέντρα που έχουν ίσκιο πυκνό, ρυάκια με γάργαρα νερά, αγοράκια στρουμπουλά και γυναίκες που κοιμάσαι μαζί τους κάθε βράδυ και το επόμενο πρωί είναι πάλι παρθένες, (το τελευταίο, όπως μπορει να πιστοποιήσει και κάθε επιτυχημένη πόρνη της Tαϋλάνδης ή της προκομμουνιστικής Σαγκάης είναι ευκολότερο από το να δημιουργήσεις ένα ωραίο κήπο- αλλά με συγχωρείς, ξεφεύγω από το φιλοσοφικότατό μας θέμα).

     Oπου πετύχαιναν οι έμπιστοί του Γέρου του Bουνού ένα δυνατό νέο άνδρα λοιπόν, έβρισκαν ένα τρόπο να τον ναρκώσουν, τον μετέφεραν στον παράδεισο και ο νέος με πολύ χασίσι κι όλα τα καλά χανόταν στο μαγικό κήπο. Aλλά για λίγο. Mόλις συνήθιζε την αποχαύνωση της ονειρικής αυτής ζωής, τον έφερναν μπροστά στο Γέρο του Bουνού ο οποίος του εξηγούσε πως ναι, είχε πάρει μιά γεύση του παραδείσου μα τώρα έπρεπε να γυρίσει στη γη κι ο μόνος τρόπος να επιστρέψει ήταν να πεθάνει σε ένα πόλεμο ιερό για ένα σκοπό μεγάλο. Eτσι, λέει ο μύθος, φτιάχτηκε το τρομερό σώμα των άφοβων Xασάσινς που έμπαιναν στη μάχη με τρομακτική ορμή για να προλάβουν να σκοτώσουν πρίν να σκοτωθούν κι από το όνομά τους (που βγαίνει από το χασίς ή το χασίς από αυτό -δεν ξέρω) έχουμε την λέξη για το δολοφόνο σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες.

     Ποιός που έχει διαβάσει το Mάρκο Πόλο δε θυμήθηκε τους Xασάσινς όταν είδε τον Mπιν Λάντεν με τη γενειάδα, το καλάσνικοφ και την αίγλη αμύθητου πλούτου, να καλεί με γλυκειά φωνή τους άγνωστους στρατιώτες του να ανταλλάξουν τον κόσμο αυτό με έναν καλύτερο αλλάζοντας τον κόσμο που εγκατέλειπαν; Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πολιτικός που ακουμπάει σε παλιούς θρύλους για να γοητεύσει μα τι περίεργο που σ' εμας η εικόνα έγινε τρισδιάστατη όχι όταν ξαναδιαβάσαμε το Kοράνι ..............

☪

Το ανωτέρω για το θάνατο του ζωντανού θρύλου, του πλουσιόπαιδου που πέταξε το κινητό και τις πέντε συζύγους κι αφιέρωσε τη ζωή  και την αμύθητη περιουσία του σε ένα ιδανικό, είναι απόσπασμα από την Επιστολή στ', από τα Περί Ανάγνωσης που έγραψα για το Περι-Γραφής .

    

Ο Γέρος Του Βουνού (το ποίημα )

    αλλά και

      'Ο στερνός θρίαμβος του Οσάμα' του Γιάννη Βαρουφάκη όπου εξηγεί πώς '..προκαλώντας την Δύση να βασανίσει, να σκοτώσει χωρίς δίκη, να παραβεί αρχέγονες τελετουργίες απόδοσης του νεκρού στους συγγενείς του (θυμάστε το επιχείρημα της Αντιγόνης;), να ζητωκραυγάζει τον θάνατο ενός μισητού αντιπάλου, ο Οσάμα Μπιν Λάντεν πέτυχε τον τελευταίο θρίαμβό του..' 

Για την Ιστορια.
 Τοτε που ο Independent ταυτιζε τον Οsama Bin Laden με την ειρηνη.

          _____________________________________________

Οσάμα "Ο Γέρος Του Βουνού"

     

Ακούγοντας, με το πρώτο φως, τον Πρόεδρο Ομπάμα να ανακοινώνει πως ο Σεΐχης που έψαχνε όλη η γη είναι νεκρός, αφιερώνω στη μνήμη του το τραγούδι που έγραψα γι αυτόν, Ιανουάριο του 2003.

Για το Γέρο του Βουνού, εμπνευστή των Χασάσινς και  evil genius του καιρού μας.

    

                                                  
                                        ☪
           Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

                           ἀφιερωμένο στούς Χασάσινς

Ὁ Γέρος τοῦ βουνοῦ

ὁ Γέρος τοῦ βουνοῦ

φτιάχνει πολεμιστές

φτιάχνει τούς ἥρωες.

Ὁ γέρος τοῦ βουνοῦ

χαμένος στόν καπνό

τόν ἄγριο πόλεμο

κάνει παράδεισο.

Στή μάχη ὅταν ὁρμοῦν

τό θάνατο ποθοῦν

γιατί ἐκεῖ, ἐκεῖ , ἐκεῖ ᾽ναι τά φλουριά,

πίστη, τιμή, ἱερά καί ἡ ἀγάπη τους.

Ὁ γάμος κι οἱ χαρές

μῦθος γι᾽ αὐτούς εἶν᾽ κι ὄνειρο

κι ἡ Πύλη μέ σπαθί καί πόνο θ᾽ ἀνοιχτεῖ

σέ τάφο μακρυνό στρατιώτη ἄγνωστου.

Ὁ Γέρος τοῦ βουνοῦ

μέ τόν καπνό ρουφᾶ

ἡρώων αἵματα

ὅραμα ὁ θάνατος.

              ☪

Επίσης: Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ο Σεΐχης των σύγχρονων Χασάσινς , απόσπασμα από την  Επιστολή  Προς Εναν Αναγνώστη (ΣΤ΄) 

_________________________________________________

                    

Ο 'Αγιος Σήφης, τα στεφάνια κι η Εργατική Πρωτομαγιά

Τα στεφάνια σήμερα σε πόρτες και τα μαλλιά μας έχουν διπλό συμβολισμό.  
Θυμόμαστε τη σφαγή του 1886 στο Σικάγο όταν με αφορμή μιά βόμβα ενός αγνώστου η αστυνομία  διέλυσε βιαιότατα τους εργάτες σ' εκείνη τη σπουδαία ιστορική απεργία που αίτημά της είχε το σημερινό κεκτημένο δικαίωμα του οκταώρου. Από το 1890 η Πρωτομαγιά έχει αναγνωριστεί ως παγκόσμια αργία και δικαίως έχει επονομαστεί Εργατική. Η πρόταση έγινε στο Παρίσι κι οι κυβερνήσεις, πρωτοστατούντος τού τότε Αμερικανού Προέδρου, την υιοθέτησαν για να αποφύγουν αναπόφευκτες διαδηλώσεις κι απεργίες εάν την κήρυσσαν παράνομη.   

Το 1955 η Καθολική Εκκλησία ακολούθησε αφιερώνοντας την Πρωτομαγιά στον Άγιο Ιωσήφ τον Εργάτη, που ως μαραγκός θεωρείται προστάτης εργατών, τεχνητών και μεταναστών.

 Η Χριστιανική Εκκλησία βέβαια, από την ίδρυσή της, πολύ έξυπνα υιοθετεί ως δικές της όλες τις δημοφιλείς επετείους και παραδόσεις όπως και τα φημισμένα ρωμαϊκά Floralia (Ανθεστήρια της Άνοιξης) που έχουν αντιστοιχία σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς.

Τα πρώτα λουλούδια που στόλισαν τον Τάφο του Άδωνι είναι το ξύπνημα της Γης, η επιστροφή της Περσεφόνης στον Πάνω Κόσμο κι η υπόσχεση ότι η Δήμητρα θα μάς ανταμείψει με ένα καρποφόρο καλοκαίρι που εν τέλει σημαίνει πως θα βγάλουμε και τον ερχόμενο, μακρινό ακόμα, χειμώνα.

Κέλτες ή Φινλανδοί ή Βαβυλώνιοι είχαν όλοι μιά Πρωτομαγιά των λουλουδιών, με τα στεφάνια αναπόσπαστο κομμάτι και στολίδι της.  

Μέχρι εδώ, στο νησάκι μου. 

Που μάνες και κόρες πλέκουν τα στεφάνια το πρωί και τα κρεμούν ψηλά-ψηλά όχι σε πόρτες αλλά σε μπαλκόνια. Γιατί το έθιμο θέλει ο άνδρας να φέρνει το στεφάνι στο κορίτσι του μα όχι να το πλέκει. Κλεμμένο είναι εδώ σ΄εμάς το στεφανάκι της αγάπης.

Κι όταν η κόρη το κρεμά στην πόρτα, η γειτονιά το συζητά ποιον αγαπά βλέποντας ποιο διαλέχτηκε από τα δώρα των επίδοξων μνηστήρων.

Εδώ τα φτιάχνουμε από αμάραντα, εκείνα τα γαλάζια που εσείς οι του καλοκαιριού τα βλέπετε ξερά σε άνυδρα μονοπάτια μα τώρα είναι σκούρα μωβ με πράσινο κοτσάνι. Βάση του στεφανιού μας είναι ο κύκλος από λυγαριά και τα στολίδια μαργαρίτες κίτρινες με τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα (που σε άλλα blogs θα σας διδάξουν να τα φτιάξετε γλυκό).

Η γράφουσα συνήθως πριν το κρεμάσει από την πόρτα της το φοράει διάδημα, και στα συρτάρια είναι πολλές οι  φωτογραφίες  που τη δείχνουν με το ετήσιο στεφανάκι στα μαλλιά να γελά σε  σπίτα φίλων, παραλίες, εκδρομές ή κι εδώ πάνω, στον ψηλό μου βράχο. Δε θα ανοίξουμε συρτάρια όμως σήμερα. Ήρθατε στο ισόγειο (όπως ξέρετε) μα από τον κήπο δε θα μπούμε στο ονταδάκι όπως συνήθως, αλλά θα ανοίξω τη μικρή μου πόρτα προς τη γκαλερί με τα πορτραίτα των προγόνων από το Φαγιούμ, επειδή όλα έχουν μια συνέχεια κι από το σπόρο σκοταδιών έρχονται μάτια, χείλη και έθιμα σαν άνθη του Μαγιού που μάς ζεσταίνουν την καρδιά.

______________

Εικόνες

 Πορτραίτα του Φαγιούμ στη Βικελαία της Κρήτης και στο Βρετανικό Μουσείο

αριστερά : Cartier (αντίκα, Καρφίτσα με διαμάντια καιρουμπίνια)