Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Style. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Style. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2023

Ό,τι κι αν κάνετε ξέρω ότι...

 



Ό,τι κι αν κάνετε ξέρω ότι συνωμοτείτε.

 

Το παρατήρησα στην Αθήνα αυτές τις μέρες που είδα πολλούς ανθρώπους να κυκλοφορούν στους δρόμους άνετοι  κι ανενδοίαστοι με τις πιτζάμες τους- ρούχα που παλιότερα έβλεπα να φοριούνται από αρρώστους, για ύπνο ή χαλαρή γυμναστικούλα, κάτι μαλακά ξεπλυμένα βαμβακοσυνθετικά με ξεχειλωμένα γόνατα, κρεμασμένα μανίκια και τον καβάλο ως τη μέση του μπουτιού. ‘Άνδρες. Γυναίκες και παιδιά το ίδιο.

Μόδα δεν είναι- θα το βλέπαμε σε επιδείξεις μόδας, ταινίες, βιτρίνες. Μέχρι και ιστοσελίδα  και  κανάλια  YouTube μόδας εξερεύνησα και δεν τα είδα πουθενά. Με αποτέλεσμα να  έχουμε το παράδοξο κάθε τζάμι βιτρίνας να αποτελεί ένα διαχωριστικό μεταξύ δύο κόσμων: άλλα από μέσα πουλά το μαγαζί- άλλα επ’ έξω φορά ο πελάτης.

 

Κι έχω μια απορία. Πότε ακριβώς και μετά από ποια διαβούλευση, ποιες και ποιοι και με τι δικαιώματα παίρνουμε τέτοιες αποφάσεις; Όπως (για να φέρω άλλο ένα τρελό παράδειγμα) πότε αποφασίσαμε να καταργήσουμε την υποδιαστολή (,) από το ό,τι και να το γράφουμε και προφέρουμε ότι;

Γνωρίζω, επειδή δεν το διδάχθηκα άρα είχε ήδη καταργηθεί όταν πήγα σχολείο, πότε περίπου καταργήθηκε η υποδιαστολή από το ‘ό,που’ μα τα ότι και ό,τι έχουν και άλλη χρήση και έννοια.

 

Πότε αποφασίσατε ότι θα  κυκλοφορείτε με τα παλιά νυχτικά σας κι ότι θα γράφετε ό,τι κάτσει περιμένοντας από τους συνομιλητές να καταλάβουμε ό,τι έχετε στο νου σας  ενώ το μόνο που συμπεραίνουμε είναι ότι μπερδεύετε την αναφορική αντωνυμία [ό,τι] νομίζοντας ότι είναι ένα και το αυτό με τον ειδικό σύνδεσμο ότι;

 

Παρακαλώ διαφωτίστε μας κι εμάς τους #grammar_nazi γιατί μάς τρελαίνετε.



[Ο Santa από το προφίλ του 
Σταμάτη Πάρχα, 

έγινε Άγιος Βασίλης από εμέ κι αν μερωτούσε θα του πρότεινα να ρίξει και κανένα ρουχαλάκι κάτω από το δέντρο.]

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2023

Δώρα γενεθλίων-2023



Δώρα γενεθλίων.

Φωτογραφία αναμνηστική πριν φύγω από την Αθήνα. 


Ήταν μαζί μου για μια μέρα ο Κύριος Kastell και νωρίς το απόγευμα το γενεθλίων μου είχα επίσκεψη, το σπίτι γέμισε με αγάπη, μέσα στη ζέστη του αθηναϊκού Οκτωβρίου. 

Η αδελφή μου Ελισάβετ με αιφνιδίασε με ένα μπουκέτο μωβ μικρά χρυσάνθεμα· εξαίσιες τρούφες σε ένα κόκκινο κομψό κουτί· βιβλία φρέσκα: ‘Chevreuse’] του Πατρίκ Μοντιανό- μετάφραση από το  δικό μας Αχιλλέα Κυριακίδη και Jon Fosse: ‘Το άλλο όνομα ΕΠΤΑΛΟΓΙΑ Ι-ΙΙ’ στα ελληνικά από το Σωτήρη Σουλιώτη (και, όπως κάνω, επέμενα για αφιέρωση)·σκληρού εξωφύλλου Moleskin στο μέγεθος και στο κατακόκκινο του αγαπώ- και.. καΙ..είναι τόσο πολλά που ανησυχώ ότι κάποιο ξέχασα.

Από τον Κύριο Kastell το τσαντάκι ‘Nana’ της Vivienne Westwood (που τι να πρωτοπώ, καινούργια απ’ την ίδια δε θα έχουμε, πέθανε πέρσι η designer του Punk κι είναι σα χθες που τόσα ήθελα στο μαγαζί της στην  Kings Road μα άλλα πια δε θα επιθυμήσω, άλλα δε θα φτιάξει*, κι είναι συμβολική πια η Nana κι όχι ειρωνική).

Από την αενάως κολλητή μου Αριάδνη Νικολούδη κάρτα με μήνυμα προσωπικό συνοδεύει πορτραίτο μου από την Ili- μας: η γνωστή χαρακτηριστική φιγούρα της ως  εγώ―με το βασιλικό στο μπούστο.

Από τη συνεργάτιδα και φίλη μου εξέχουσα μορφή του δύσκολου ακτιβιστικού μας κλάδου, φεμινίστρια Ruth Birgin  (δώρο επίσης που έκανε παράκαμψη από συνέδριο στο  Βερολίνο για να με δει πριν επιστρέψει στην Ινδονησία όπου κατοικεί): τετράδιο από χειροποίητο χαρτί,, καφές της Java (που όντως είναι ο καλύτερος του γούστου μου),σύμβολα του Ινδονησιακού θεάτρου, ξύλινα χειροποίητα επίσης μικροσκοπικά πιατάκια με το κουταλάκι τους και μια βεντάλια μαύρη στην οποία, συμπτωματικά το τρίγωνο είναι το αρχικό μου, ένα Δέλτα που την ύπαρξή του αγνοούσε αφού για εκείνη είναι η Daphne.

 

Δώρο πολύτιμο και όλες οι ευχές,

Χρόνος σα από το χρόνο που κυλά που τον ξοδέψατε για να μου γράψετε ή να μου τηλεφωνήσετε για να ευχηθείτε καταδεικνύοντας ότι με θέλετε που ζω ― γι’ αυτό και, με χαρά σας το ανακοινώνω πως το αποφάσισα, θα παραμείνω ακόμα ανάμεσά σας, δε θα φύγω.

 

Ευχαριστώ.

 


Κυριακή 5 Μαρτίου 2023

Φιλίας πεσκέσια― ζουμπούλια, πίτα και αγάπη


Σαββατοκύριακου πεσκέσια, ζωή του νησιού.

Πέρασε ο Γιώρης Βούλγαρης, φίλος παλιός κι αγαπημένος, από τους Μυκονιάτες που τιμάνε κι αγαπάνε το νησί όπως μόνο εμείς ξέρουμε,  ο Γιώρης που είτε ξεναγός στη Δήλο είτε  γκαλερίστας, είτε δημιουργός κοσμημάτων (πάντα φοράω το κολιέ από χάντρες κοραλλιού και ασήμι που όποιοι το δουν νομίζουν ότι το έφερα από τη Φλωρεντία και, στο μικρό μου δάχτυλο την κομψή ακουαμαρίνα δεμένη αυστηρά με ασήμι και χρυσό), ο Γιώρης με τους εκλεκτούς τους φίλους, ο Γιώρης ο εστέτ μα και καλός πατέρας (με άξια καλά παιδιά), είναι ένας φίλος που έτυχε να μην τον έχω δει τελευταία.

Δεν είχαμε βρεθεί, δεν είχαμε μιλήσει. Κι ωστόσο με θυμήθηκε και τηλεφώνησε πως κάτι έχει για μένα.

Ζουμπούλια, που μοσχοβολά το σπίτι

και η πίτα της Μυκόνου γλυκό κρεμμύδι με μάραθο και τυροβολιά.

Γεύση Μυκόνου

γεύση φιλίας και αγάπης 

που ζεσταίνει την καρδιά.

 

Και, αν μου επιτρέπετε μια συμβουλή, για σας τους νεότερους που ακόμα δεν το ξέρετε θα το πω: τους φίλους και τα μάτια σας. Αυτό έχουμε, αυτό μένει όταν όλα τα άλλα φεύγουν και περνούν.

_________________________________________________

Η συνταγή της παραδοσιακής κρεμμυδόπιτας Μυκόνου από το blog του, επίσης αγαπητού μου, Δημήτρη Ρουσσουνέλου (τον οποίο σίγουρα γκουγκλάροντας θα τον βρείτε και στο Γαστρονόμο και … «λοιπά δαιμόνια», όπως θα έλεγε κι ο ίδιος) ακολουθεί από το blog του «Όλα στα κάρβουνα»:

«Περί παραδοσιακής κρεμμυδόπιτας Μυκόνου και άλλων δαιμονίωνΗ συνταγή για Παραδοσιακή Κρεμμυδόπιτα Μυκόνου τα tips και τα μυστικά από τον Δημήτρη Ρουσουνέλο»: https://karvouna.wordpress.com/2020/12/24/kremmydopita/ 


Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2023

Gina Lollobrigida #RIP

 



Gina Lollobrigida #RIP
4/7/1927 - 16/1/2023
«Σύμβολο της μεσογειακής ομορφιάς» την ονόμασαν, μαζί με τη Σοφία Λόρεν, και«ωραιότερη γυναίκα του 20ου αιώνα» αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.
Σταρ, ηθοποιός, φωτορεπόρτερ, πρέσβειρα στον ΟΗΕ και υποψήφια βουλευτής με το ΚΚ Ιταλίας.

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Vivienne Westwood RIP

 


RIP Vivienne Westwood

2041-2022

 

Στο μακρύ ταξίδι κι η designer του Punk.

 

Στο SEX το μαγαζί που είχε ανοίξει με τον 

Malcolm McLaren  στην Kings Road στο Λονδίνο, πήρε μορφή το ρεύμα παιδιών της εργατικής τάξης που, επόμενη γενιά των χίππηδων, ένιωθαν πως δεν τους εξέφραζαν πια τα FlowerPower του φοιτητόκοσμου περί ειρήνης κι αποδοχής που έμοιαζαν κάλπικα ουτοπικά παραμύθια σε ένα βίαιο κόσμο που μαστιζόταν από την ανεργία και την αδικία.

 

Παιδί του Punk νιώθω κι εγώ- αισθητικά και συναισθηματικά αφού ακόμα τις φοράω τις παραμάνες με μαργαριτάρια αληθινά και ψεύτικα ανάκατα και τις δικτυωτές μου κάλτσες, με τρύπες ή όχι, όπως ακόμα απολαμβάνω τα τραγούδια που αγάπησα.

 

Η Βίβιαν Γουέστγουντ- μεγαλύτερή μας (όπως και ο Μακλάρεν) κατάφερε να επιβιώσει στον ανταγωνιστικό κόσμο της διεθνούς μόδας και να περάσει από τα σταμπαρισμένα μπλουζάκια σε μόδα σοφιστικιέ, αναμιγνύοντας τα παραδοσιακά σκωτσέζικα καρώ με τα προκλητικά ρούχα των καμπαρέ. 

 

Άξια!

Καλό της ταξίδι.


Μουσική ανεβάζουν άλλ@- εγώ συνοδεύω με λίγα χαρακτηριστικά της και το σύνδεσμο του προφίλ της στο Instagram: https://www.instagram.com/viviennewestwood/


 

 

 








Με τον  
Malcolm McLaren (1946-2010)







_________________________________________________________________

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2022

#Μποφίλιου

 



Τα τεκιλάκια μου απόγευμα Κυριακής στη Μύκονο.

Με τον Τσε. 

Ορατά:

Καμπαρντίνα @Burberry

τσάντα @Fendi,

και τα μαργαριτάρια μου. 

Δεξιά δεν είμαι, 

οπότε

αμαθείς κι unstylish Φαρισαίοι λιθοβολήστε ελεύθερα, να γελάσουμε.

Διότι 80 χρόνια πέρασαν απ´ όταν μόνο οι Ναζί φορούσαν Hugo Boss.

#Μποφίλιου Νατάσα Μποφίλιου


https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10224918241397790



https://twitter.com/search?q=%23μποφιλιου&src=typeahead_click




 

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2022

'Γάμος της Γης και του Ουρανού' ―από την Μαριάννα Παπαγεωργίου

 

Δάφνη Χρονοπούλου Μαριάννα Παπαγεωργίου Έλενα Παπαδοπούλου

Παντρεύονται η γη κι ο ουρανός, το πάνω και το κάτω, το πριν και το μετά. Κι εμείς, στιγμές θνησιγενείς αιωρούμαστε με τα σκυλιά και τα γατιά μας απεικονισμένοι σε εύθραυστα κεραμικά.

Σε ένα πιάτο βλέπω την παλιά μου φίλη. Κουλουριασμένη γάτα, πλούσια φτέρη, γαλανά νερά και μπλε του κοβαλτίου. Λευκές γραμμές πάνω στο χρώμα του κεραμιδιού. Γαρύφαλλα και κυπαρίσσια και πέρα από τις θάλασσες μικρά αχνά νησιά.

Σκυλιά πιστά, πουλιά, ταξίδια θάλασσες.

Και το όνειρο και ο θάνατος.

Ανοίγουν οι ουρανοί και κατεβαίνουν να παντρευτούν τη γη

 

Στην έκθεση της Μαριάννας Παπαγεωργίου, ξαναβρήκα μέσα στα κεραμικά της την παλιά μου φίλη.

Στη γκαλερί της επίσης παλιάς φίλης Έλενας Παπαδοπούλου.

 

Το πιάτο το δικό μου θα το δείτε μετά τα Χριστούγεννα όταν έρθει στο παντοτινό του σπίτι.

Μα εν τω μεταξύ
Υπερσυστήνω. Και
 συνοδεύω με το Marriage of Heaven and Earth

συνοδευτικό της έκθεσης κείμενο της Μαριάννας.

RADIO ATHÈNES

Πετράκη 15, στο Σύνταγμα

________________________________________________

Marriage of Heaven and Earth

 

Once upon a time, we used to daydream for pleasure. But at some point, we came to regard this as an escape from reality. Taking a break. So, we were split in two: Into the person experiencing Life (on Earth) and the person experiencing the Dream. And every now and then, these two occasions would fleetingly meet up. 

 

Meanwhile, we are constantly assaulted by earthly matters. We  only have to look at an animal or tree, be it an urban stray or a jungle creature, a bush or  a rainforest canopy, to be fearful for its certain unfortunate demise. The dread and desperation set in only to be followed by a wish to escape. 

 

This is so troubling, that  we  turn to authorities for a solution. These days,  everybody is telling everybody what to do and think. What’s wrong, how to fix it, how to get from over here to over there. Even being in the present, which is great advice, is not really useful because by the time you are in the present, it’s already in the past. We want to be told how to reach the wanted and avoid the unwanted. In the end,  we form strong convictions not quite sure which belong to us and which are adopted but we defend them anyway like sleepwalkers and move on to the next problem.

 

But we still remember the Daydream and wish it was just that: A Dream that appears while you are awake. A way to connect the in between of these two worlds. 

 

The first lockdown gave some people hope because it felt a lot like an in between with clear skies, silence, community, peace. The space not to do. But then it was over and, though we remember it, it’s like all those other moments of connection to loving and pleasure and sorrow. You say: this is it! I will remember it! And then it ebbs away and, as it washes out of your body, you say oh well, and go back to the frustration of feeling that something vital  is missing.

 

But the atmosphere of these experiences remains. This is the Marriage of Heaven and Earth; a place where everything fits, even when it is upside down; no longer allergic to existence or struggling to find harmony all the time. There is comfort and beauty and play and worry and anger and depression. 

 

What is it like to look at this, to like this, to ignore directions, recipes and advice giving? To be in this extraordinary, luminous world, to be of this world and to enjoy it or be grief stricken by it and to say: Yes this is it. There isn’t somewhere else where I should be and I’m left out and how do I get there? I’ve arrived. I’ve awoken to my Daydream. 

 

For W who was such a star

 ________________________________________________

 

 

 

RADIO ATHÈNES http://www.radioathenes.org

RADIO ATHÈNES

×

Radio Athènes institute for the advancement of contemporary visual culture is a non profit organization registered in Athens with vat id # EL997216854.

Flexible, independent, nomadic, interdisciplinary, Radio Athènes works together with local and international artists and institutions to present exhibitions, lectures, screenings, and readings in the fields of contemporary art, literature, philosophy, dance, and the applied arts. 

The centre of operations that doubles as a bookstore is on 
15 Petraki Street in Athens, Greece, zip code 10563, near Mitropoleos Square.

Opening hours during exhibitions are Wednesday 4-8 pm, Saturday 12-4 pm and by appointment.

The nearest metro stops are Syntagma and Monastiraki.

You can reach us at wave@radioathenes.org

If you want to see what we are up to you can follow us on FacebookInstagram

Founding Director Helena Papadopoulos
Founding members Andreas Melas, Ion Constas

 




Marianna Papageorgiou









Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2022

Τα ΕΥΤΕΛΗ, αλάτι της Φιλίας

 

 

Τα Ευτελή.

Είναι μια μικρή συλλογή μου (ανέκδοτη που μάτια δε την έχουν δει), με ποιήματα και διηγήματά μου περί θεμάτων, ευτελών ναι, μα και για μένα ουσιωδών και πολυσήμαντων.

 

Όπως, 

π.χ., τα νύχια που σας δείχνω σήμερα.

Διότι έτσι είναι το εθιμοτυπικό.

Όπως παλιά, πριν φύγουν για ταξίδι, οι ναυτικοί

κοινωνούσαν κι αφιέρωναν πρόσφορα και ράντιζαν σκάφη κι ακρόπρωρα,

όπως ακόμα τώρα χύνεται ο καμπανίτης αναβαπτίζοντας παλιό σκαρί,

έτσι κι εγώ

 πριν φύγω απ’ το νησί

πρέπει απαρεγκλίτως να περάσω από τη Νάντια.

 

Nadia’s House of Beauty,

που σημαίνει πεντικιούρ το αναγκαίο για την ξυπόλυτη με ζωγραφιές στα νύχια ανάλογα τα κέφια μου και τις κρυφές μου ευχές (αφού τους μισούς μήνες μένει σκεπασμένο κι απόκρυφο έτσι που μόνο εγώ γνωρίζω τι συμβαίνει εκεί·

όπως και στο άλλο το απόκρυφο

που, αποτριχώνει η Νάντια με κερί και, από κάποια τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας θα σας σεβαστώ και δε θα περιγράψω σχήμα ή ποσόστωση τριχών κρατάω

κι ύστερα χέρια,

το μανικιούρ που βλέπετε, σε ένα από τα κόκκινα που η Νάντια μου τα λέει «δικό σου».

 

Η τελετουργία πάντα συνοδεύεται από αμέτρητα μακρόστενα σφηνάκια της «τεκίλας σου» ― από το μπουκάλι μου που είναι πάντα εκεί και με περιμένει στο συγκεκριμένο ράφι του κομψού αν και τεράστιου μαύρου της ψυγείου,

και το σφηνάκι μου με συνοδεύει όσο γελάμε και μιλάμε κι αλληλοενημερωνόμαστε για εξελίξεις των γνωστών στην κάθε μια θεμάτων της ζωής της άλλης,

ώσπου

στο σύνθημα «πάμε να πιώ κι εγώ»

φορτώνομαι τσάντα, παπούτσια, κάλτσες κι ό,τι άλλο στο ένα χέρι, παίρνω το ποτηράκι μου προσεκτικά στο άλλο και,

φορώντας τη γνωστή σαγιονάρα των ‘salons’,

ακολουθώ τις άλλες φιλενάδες,

τη ζωηρή πανέξυπνη γκρίζα γκριφόν Χαρούλα

και τη μοιραία Ντέστινι, το μισή μερίδα Γιορκσάιρ Τεριέ που σκαρφαλώνει Έβερεστ ανάμεσα στα πόδια μου καθώς

 ανεβαίνουμε προσεκτικά τα εσωτερικά σκαλιά 

οδηγούν από το ‘salon’ στο σαλόνι

κι εκεί με ταΐζει μεζεδάκια και με φορτώνει δώρα ανεκτίμητα (όπως τα φρέσκα-ολόφρεσκα αυγά, 

το μέγα πάθος μου). 

 

Διότι, το έχω ξαναπεί

τα μικρά δώρα κάνουν τις μεγάλες φιλίες

και τα ΕΥΤΕΛΗ

είναι το αλάτι της ζωής,

σα χαραυγή χαμόγελου 

ανάμεσα  στα δάκρυα.





Τρίτη 14 Ιουνίου 2022

Κίτρινο ρόδο σε μια ανθοδέσμη- χρόνια και χρόνια

 



Εδώ και πάρα πολλά χρόνια στις φωτογραφίες μου από τα σπίτια μας συχνά πλάι μου θα δείτε μια ανθοδέσμη. Πέντε τριαντάφυλλα χρωματιστά (με κυρίαρχο το κίτρινο, σύμβολο της χαράς και της φιλίας) πλαισιωμένα με λίγο baby’s breath ή πρασινάδα, δίχως ζελατίνες και άλλα στολίδια.  
Εδώ και δεκαετίες και πάντα δίχως αφορμή, κάπου μια φορά το μήνα ο κ. Kastell μου φέρνει αυτό το μπουκέτο. Δεν έχω καταλάβει γιατί σήμερα κι όχι χθες, δε σχετίζεται ποτέ με γιορτές ή επετείους μας (κόκκινα) ή με συμφιλιώσεις και ποτέ μου τόσα χρόνια δεν έχω μαντέψει την άφιξή τους.
Επιστρέφοντας από ψώνια ή φίλους το ακουμπά δίπλα μου κι εγώ πάντοτε σηκώνομαι διαλέγω βάζο και ανάλογα τη διάθεση αλλάζω το ύψος των λουλουδιών που,, για όσο μείνουν ζωντανά, τα μεταφέρω μαζί μου σε διάφορα δωμάτια ανάλογα τη διακόσμηση, την εποχή και το φυσικό φως.

 

Η χαρά που μου δίνουν είναι μεγάλη και πάντα αναπάντεχη- δεν τα περιμένω ούτε τα θεωρώ δικαίωμα αλλά εξακολουθώ να χαίρομαι την έκπληξη: Ακόμα δεν τα έχω συνηθίσει.



______
Και, τα μυστήρια..
Πάλι, όπως θα δείτε από το ξαναποστάρισμα των εικόνων (στις 16/6) αφού το Facebook μου τις κατέβασε από την ανάρτηση της 14/6, πάλι κάποιος σπαταλά τις ώρες του κάνοντάς μου αναφορές.. Και το Facebook υπακούει διότι, λέει, έχω πολλές...

💐


https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10223949649663602

https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10223949649663602

💐_________

Πέμπτη 19 Μαΐου 2022

Ξέρεις ποια είμαι εγώ; [Savoire Vivre απ' την ανάποδη]



Μπάρα πύλης προς Πόλη Μυκόνου. Κυρία λατέρνα με συνοδό που επιμένει να της επιτραπεί να μπει βράδυ στην Πόλη με το αυτοκίνητο. Δεν έχει άδεια μα δεν πτοούνται. Ενικός με ύφος και δικαιολογία ακολουθεί το «Ξέρεις ποιοι είμαστε;» το οποίο όταν δεν κατάφερε να σηκώσει τη μπάρα ακολουθεί η απειλή πως πρόσεχε, αν δεν ανοίξεις «θα βρεθείς στην Καστοριά».

 

Πιάνει άραγε αυτή η απειλή από τις πρώην πολιτικών; Ίσως να πιάνει στις μεγάλες πόλεις. Μα στα μικρά τα μέρη το Λιμενικό (όπου υπάγονται οι παραλιακοί δρόμοι) κι ο Δήμος (που φυλάει την Πόλη του) ξέρουν καλά ποιον υπάλληλο επιλέγουν για κάποιες θέσεις και σας το λέω: στη Μύκονο δεν πιάνει.

 

 

Η Πόλη της Μυκόνου είναι κλειστή για τα αυτοκίνητα και πολύ σωστά μια και ούτως ή άλλως δεν έχει αυτοκινητόδρομους και όποιος περνά ή ζητά να περάσει μέσα δε θα καταφέρει  να πάει μακριά και θα παρκάρει στο Γιαλό, απλώς κόβοντας τη θέα στα μαγαζιά. 

Και όμως γι’ αυτά τα λίγα μέτρα επιμένουν. Αν τύχει να βρεθείς στις πύλες βλέπεις κι ακούς πολλά. 

Μάιο έχουμε ακόμα και ήδη,  εκτός από λαδώματα ή επίδειξη πιστολιού, το κλασικό των Ελληναράδων του Σαββατοκύριακου  (κυρίως) είναι το «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ». 

 

Το οποίο δεν είναι τυχαίο, ακούγεται συχνά διότι είναι σύμπτωμα μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας κι αντίληψης της ζωής. Που κυκλοφορεί πολύ  στο νησί τα τελευταία χρόνια. Λογικά ίσως,  διότι όλο και πιο πολύ μάς έρχονται άνθρωποι που όντως δεν είναι παντού γνωστοί.

 

Το κωμικό βέβαια είναι ότι τα χρόνια που o Πλανητάρχης Bush έμπαινε πεζός, που περπατούσες πλάι στη Τζάκι Κέννεντυ και έπινες με τη Σοράγια, έτρωγες πλάι στον Κούντερα και βγαίναμε (ή και μπαίναμε...) είτε με τον Keith Richards και τον Boy George είτε με ανθρώπους μη γνωστούς παραέξω αλλά υπερκαταξιωμένους στον τομέα τους όπως ιδιοκτήτες κι αρχισυντάκτες διεθνών εντύπων, ή ακόμα, για πιο κοντά μας,  όταν κυκλοφορούσα με το Βόγλη και τον Κούρκουλο κι άλλους όντως γνωστούς και συνηθισμένους στη διασημότητα, ποτέ δεν άκουσα κανένα τους να απειλεί με δυσμενείς μεταθέσεις  ή να απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση.

 

Το ‘Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;' εκτός της ηθικής αθλιότητας που αποκαλύπτει είναι και, κατά κανόνα, χαρακτηριστικό εκείνων που ανησυχούν ότι δεν ξέρεις. Όσο για την απειλή δυσμενούς μετάθεσης είναι μια χυδαία κατάχρηση εξουσίας που, αν ακόμα εφαρμόζεται, θα είναι ντροπή για όλους μας.

Την ιστορία τού με ποια επίπονη μα επικερδή διαδικασία και πολύ συγκεκριμένα βήματα το νησί αυτό πέρασε από τη μια κατηγορία στην  άλλη θα μπορούσα να σας τη διηγηθώ ως παραμύθι διδακτικό μα δε νομίζω πως ενδιαφέρει παρά εμάς εδώ που τα ζήσαμε.

 

Αν αποφάσισα να σας διηγηθώ το πασχαλινό περιστατικό της, υπερστόλιστης μιά στα λαμέ και μιά στα ροζ πούπουλα, πρώην κυρίας Δημάρχου και πρώην δεν ξέρω τι (ναι, της γνωστής ξανθιάς που φέτος με ροζ μπότα και σε τσακίρ κέφι μέσα στην Εκκλησία μάς λειτούργησε πλάι στον παπά το «Χριστός Ανέστη») είναι διότι ως φεμινίστρια έχω μια συμπόνια γι’ αυτές τις νοικοκυρές που ποτέ δεν ξέρεις αν τα κιτς επίχρυσα κι η κακογουστιά ήταν δικό τους γούστο ή συνθήκη του γάμου τους, του κύρη τους κι αφέντη απαίτηση. Ποτέ δεν ξέρεις. Όσο κρατά. Μέχρι ν' ανέβει ο Δήμαρχος και να τις ανταλλάξει με ένα νέο μοντέλο, συνήθως πιο κομψό και πιο «καλόγουστο», ικανό να υποστηρίξει νέες επαφές με πιο ψηλές γνωριμίες. Είχα ακούσει ότι την αντάλλαξε, όπως εξ άλλου ήταν προδιαγεγραμμένο, και την είχα συμπονέσει όπως υποθέτω αρκετοί άνθρωποι. 

 Ώσπου ήρθε, δίχως πλέον το αυτάκι του Πολιτικού  μα με όλο το θράσος της κοσμοθεωρίας της, και την είδα να απειλεί Μυκονιάτες ότι θα τους στείλει (εξορία;) στην Καστοριά. Χρησιμοποιώντας τι; Μέσα του πρώην;

 

Ω μον Ντιέ, τι κατρακύλα.

Όχι για την κάθε Πατούλαινα και τους ομοίους της, δεν το νομίζω να καταλαβαίνουν.

 




_______________________________________