Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ρόδον. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ρόδον. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 14 Ιουνίου 2022

Κίτρινο ρόδο σε μια ανθοδέσμη- χρόνια και χρόνια

 



Εδώ και πάρα πολλά χρόνια στις φωτογραφίες μου από τα σπίτια μας συχνά πλάι μου θα δείτε μια ανθοδέσμη. Πέντε τριαντάφυλλα χρωματιστά (με κυρίαρχο το κίτρινο, σύμβολο της χαράς και της φιλίας) πλαισιωμένα με λίγο baby’s breath ή πρασινάδα, δίχως ζελατίνες και άλλα στολίδια.  
Εδώ και δεκαετίες και πάντα δίχως αφορμή, κάπου μια φορά το μήνα ο κ. Kastell μου φέρνει αυτό το μπουκέτο. Δεν έχω καταλάβει γιατί σήμερα κι όχι χθες, δε σχετίζεται ποτέ με γιορτές ή επετείους μας (κόκκινα) ή με συμφιλιώσεις και ποτέ μου τόσα χρόνια δεν έχω μαντέψει την άφιξή τους.
Επιστρέφοντας από ψώνια ή φίλους το ακουμπά δίπλα μου κι εγώ πάντοτε σηκώνομαι διαλέγω βάζο και ανάλογα τη διάθεση αλλάζω το ύψος των λουλουδιών που,, για όσο μείνουν ζωντανά, τα μεταφέρω μαζί μου σε διάφορα δωμάτια ανάλογα τη διακόσμηση, την εποχή και το φυσικό φως.

 

Η χαρά που μου δίνουν είναι μεγάλη και πάντα αναπάντεχη- δεν τα περιμένω ούτε τα θεωρώ δικαίωμα αλλά εξακολουθώ να χαίρομαι την έκπληξη: Ακόμα δεν τα έχω συνηθίσει.



______
Και, τα μυστήρια..
Πάλι, όπως θα δείτε από το ξαναποστάρισμα των εικόνων (στις 16/6) αφού το Facebook μου τις κατέβασε από την ανάρτηση της 14/6, πάλι κάποιος σπαταλά τις ώρες του κάνοντάς μου αναφορές.. Και το Facebook υπακούει διότι, λέει, έχω πολλές...

💐


https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10223949649663602

https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10223949649663602

💐_________

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2021

Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται ― και ΟΛΑ PUNK καλά



Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται όπως είναι γνωστό τοις πάσι παγκοσμίως και από καταβολής της πόλης μας αλλά και της  δικής μου της ζωής που  (γνωστό κι αυτό) στο Θέατρο έπαιζε ο πατέρας μου στου Κουν με τη μητέρα μου στο κοινό εγκυμονούσα όταν  άρχισα τις γερές κλωτσιές και την κάθοδό μου στο στενό κανάλι, ελπίζοντας (συμπεραίνω τώρα που με ξέρω) σε μια επεισοδιακή  έξοδο απ’ τα πριβέ σκοτάδια με απ’ ευθείας είσοδό μου στη Σκηνή.

 Εξ ου και μου 'μεινε φαίνεται κουσούρι. 


Απόψε, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, μια πολύ καλή παράσταση ενός φρεσκογραμμένου έργου για  τα οικογενειακά, θέμα αιώνιο κι αστείρευτο επειδή

«όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους αλλά κάθε δυστυχισμένη είναι διαφορετική» όπως έλεγε κι ο Τολστόι,  αρχίζοντας την Άννα Καρένινα 

ενώ εμείς,  είτε σε αρχαίες τραγωδίες με ενοχικούς αιμομίχτες, είτε στη Μόσχα του αταχτούλη Πρίγκηπα Ομπλόνσκι κάπου πριν το 1880, είτε στο μεταφροϋδικό «Φθινόπωρο Χειμώνας» του βραβευμένου Σουηδού Λαρς Νορέν σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με Μπέτυ Αρβανίτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη και το φίλο μου Άλκη Παναγιωτίδη ο οποίος με προσκάλεσε.

 

'Οπερ κι εγώ με τη σειρά μου προσκάλεσα να μοιραστούμε την Πρόσκληση, τον  Άρη Κυβέλλο,  πάλαι ποτέ συμμαθητή μου και καλό μου φίλο και νομικό και αισθητικό μου παραστάτη από πέρσι ―που αναποδογυρνούν όσα νόμιζα τακτοποιημένα στην αγαπημένη ανεμοδαρμένη γη που σκέπασε απαλά την Τσότσο μας και την Αυγούστα με τον Κύριο Γάτο όπως αργότερα ήταν να αγκάλιαζε και τη δική μας στάχτη. 

 

Επί σκηνής λοιπόν τον αιφνιδίασα καθώς ετοιμαζόταν φωτογραφία απλή και φυσική- πράγματα δύσκολα πολύ για μένα όπως αποδείχθηκε πιο αργά, όταν οι τρεις μας με τον Άλκη στο Salero ήπιαμε κόκκινο κρασί με τα μεζέδια που αγαπώ και που συστήνω πάντα: νοστιμότατες τηγανητές γαρίδες  σε κουρκούτι αφράτο με αμύγδαλα και το chèvre chaud με κομπόστα αχλάδι και, για τους κυρίους, προσούτο. 


Είχα έντονη ημέρα, συγκινητική. Από το πρωί που, αφού επισκέφθηκα το παλιό γραφείο της «Παπαδάκης & Χρονόπουλος» το οποίο, κατά το μαγικά μυστηριώδη κανόνα της απολύτως μη πιθανής πιθανότητας, ενοικιάστηκε από ακριβώς ίδια εταιρία με εκείνη του πατέρα μου για ανάγκες της οποίας σχεδιάστηκε και χτίστηκε το πολυώροφο ιδιόμορφο αυτό οίκημα. Κι αφού με κέρασε ένα καφέ η Βίκυ Μίχα και κουβεντιάσαμε για εκείνα μα και για τα φεμινιστικά τα ακτιβιστικά μου,  δόθηκα σε μια άλλη μου χαρά που μου έχει λείψει χρόνια.

Τη Λαϊκή Αγορά που δεν τη χορταίνω και που την περπατώ αργά λύνοντας τη δική μου σπαζοκεφαλιά: με διασκεδάζει ο γρίφος του τι ψωνίζει η καλή νοικοκυρά που δεν πρόκειται να μαγειρέψει όχι μονάχα επειδή δεν έχει διάθεση μα και γιατί κάποια ασφάλεια έχει καεί και η παλιά όμορφη κουζίνα της  δεν δουλεύει.

Και ιδού:

Μανταρινάκια, ρόδι γλυκό στυμμένο εκεί μπροστά μου (με ένα σφηνάκι κερασμένο για επιβεβαίωση γλυκύτητας), 3 μήλα τραγανά, σταφύλι λευκορόδινο (με κουκούτσι στιβαρό που έχει όλα τα καλά, πάντα) και, για καλεσμένους μου αλλά και τις πολλές ώρες που διαβάζω ξαπλωμένη στον καναπέ, τα αποξηραμένα μου μαλακά: βερίκοκα, ξανθή σταφίδα, ginger που μου καίει τη γλώσσα και φέτες ανανά ζαχαρωμένου και… και γιατί σας τα αραδιάζω όλα αυτά;

Διότι― συνέπεσε άραγε ή υπάρχει κάποιος λόγος;― για αίτιο ακατανόητο πωλητές τριών πάγκων  μου έκαναν, νομίζοντας πως με φλερτάρουν οι άφρονες, την αγενή ερώτηση πόσων ετών είμαι.

Η οποία ερώτηση, με ένα χοροπηδηχτούλι άλμα μνήμης, μου ήρθε στο νου όταν κάθισα στο τραπέζι του Salero για να φωτογραφηθώ ανάμεσα στους δυό μου φίλους και ,με τα τριαντάφυλλά μου ανά χείρας άπλωσα τα πόδια μου ορθάνοιχτα και, μαντονίζουσα κατά παλιά μου συνήθεια,

 ευχήθηκα, όπως εύχομαι και σ’ εσάς την παλιά καθησυχαστική μου αλήθεια πως δηλαδή

 ναι, ΟΛΑ ΘΑ PUNK ΚΑΛΑ!









 _____________________________________________



https://www.theatrokefallinias.gr/el/events/90/




Παρασκευή 30 Απριλίου 2021

Γιορτινά πεσκέσια

 

Η Μάϊκο κι η Βιολέτα επιθεωρούν τα Πασχαλινά πεσκέσια και τοποτηράκι με την τεκίλα μου.


 

Με πολλά ευχαριστώ στη Nadia για τα φρεσκότατα και τα βαμμένα αυγά (ήδη έγιναν ομελέτα όσα λείπουν) κι όλα όσα μου δίνει η φιλία της

στη Monica Δέρπαπα και τον Richard North για το D μου και το πινέλο που συμπλήρωσαν τη συλλογή μου με έργα τους που κρέμεται στο 'κελλάκι' μου)

και, τα τριαντάφυλλα, πάντα και για πάντα από τον Κύριο Kastell

(+ ό,τι άλλο πήρε το μάτι σας).


Για Καλές Γιορτές με αγάπη!


Κυριακή 4 Αυγούστου 2019

Λευκό μου ρόδο ιερόσυλης παρηγοριάς μου


'Ένα τριαντάφυλλο είναι ένα τριαντάφυλλο είναι ένα τριαντάφυλλο' έγραψε η Γερτρούδη Στάιν σε μια προσπάθεια να εκφραστεί κυβιστικά στη Λογοτεχνία. Και δεν είναι τυχαία η επιλογή του ρόδου του ουδέτερου αφού, το έχουμε ξαναπεί, σημειολογικά αντιστοιχεί στο τίποτε τόσο που το έχουμε φθείρει, εξ ου κι το επέλεξε κι ο Έκο για το δικό του 'Ονομα του Ρόδου' που , μας το είπε κι η Ιουλιέτα πως «ό,τι όνομα κι αν του δώσεις εκείνο γλυκά θα μυρίζει».

Πολλοί εκφράζεστε κατά των ποδοσέλφι- και δη των θαλασσινών.
Γι αυτό και θα σας φανεί ιεροσυλία να σας θυμίσω και το άλλο 'Λευκό Ρόδο' [die Weiße Rose] την αντιναζιστική οργάνωση του Μονάχου του 1942-43 της οποίας οι προκηρύξεις πρόσφατα κυκλοφόρησαν ελληνικά από τον Πατάκη. Συγγνώμη ζητώ από εσάς τους ευαίσθητους πουριτανούς αλλά για άλλη μια φορά σας αγνοώ. 
Επειδή οι μικρές χαρές- σαν τα ζωγραφιστά μου νύχια
είναι που κάνουν τη ζωή υποφερτή όταν τα άλλα, τα μεγάλα, δεν πηγαίνουν όπως σχεδιάσαμε και μας σερβίρεται, για άλλη μια φορά, πιάτο που δεν είχαμε παραγγείλει.
_____________________________________________________________








To “Λευκό Ρόδο” στην ναζιστική Γερμανία http://www.nostimonimar.gr/leuko-rodo/

Δε θα σιωπήσουμε ποτέ’’.
Οι προκηρύξεις του Λευκού Ρόδου (1942-1943)
μετάφραση: Θοδωρής Τσομίδης
Εκδόσεις Πατάκη, 2019/ 80 σελ. ISBN 978-960-16-8049-1
Παρουσίαση : kathimerini

Τα ζωγραφιστά μου νύχια πάντα από τη Nadia Vrettou Nadia's House Of Beauty

Πέμπτη 23 Μαΐου 2019

Ανοιξιάτικο ασβέστωμα― Θάνατος στο ροδώνα






Αν το δρεπάνι δε θερίσει την παλιά ζωή δε θα ανθίσει γι άλλη μια φορά το ρόδο, μας έμαθε το XIII, ο Θάνατος.

Ναι, έχω μάστορες, το ετήσιο ασβέστωμα των κυκλαδίτικων σπιτιών και το ξεχέρσωμα των άγριων κήπων. Ήρθε η ώρα.
Ώρα για ξέπλυμα αμαρτιών του βροχερού χειμώνα, απολύμανση της μαυρίλας που εξαπλώνεται σε αποικίες πίσω από κρεβάτια και έπιπλα.

Ναι είναι μπελάς και κόστος. Όπως, δυστυχώς, πολλά που αξίζουν. 

Σαν ψυχανάλυση που βγάζει τέρατα απ' τα βάθη, μπαλάκια σκόνης και μικρές λιμνούλες διαρροών βγαίνουν στην επιφάνεια.

Ναι είναι μπελάς, να βγουν τα πάντα έξω για να πλυθούν να γυαλιστούν ξανά με ξίδι και βερνίκια και να αποτιμηθεί πόσο αξίζει να τα ξαναβάλουμε στο φρεσκαρισμένο σπίτι.
Τα άπλυτα στη φόρα. 
Στο πλυντήριο και στα σκουπίδια. Μαύρες σκληρές σακούλες σκουπιδιών και λευκοί σάκοι επαγγελματικοί ξεχείλισαν πάλι με ξερά κλαδιά, ξερά φυτά και με σπασμένα μικροπράγματα που σκοτεινοί συναισθηματισμοί εμπόδιζαν να πεταχτούν. Μαγνητισμένα κόλλησαν ένα χειμώνα πάνω μας και βάραιναν το βήμα μας. Βάραιναν την καρδιά μας. Τα μικροπράγματα στιγμιαίας χαράς, το καλαμάκι ενός ποτού, ένα ξερό τριαντάφυλλο, προσπέκτους και μικροέντυπα, δωράκια και κορδέλες που έμοιαζε να συμπυκνώνουν πάνω τους τη μνήμη μιας βραδιάς, μιας γιορτής, μιας θλίψης, στέκονται γερασμένα πρόωρα, φτενά στην φθήνια τους κι αδιάφορα όσο οι παλιές φιλίες οι ραγισμένες. Όσες αξίζουν είναι ήδη φυλακτά, πολύτιμες κρυμμένες σε συρτάρια και κουτιά. Από τις άλλες μένει μόνο η σκόνη κι ήρθε η ώρα να απομαγνητιστούν, να κάνουν χώρο για ό,τι έρχεται.

Φοβίζει το αρχέτυπο. Με μαύρη κάπα ο σκελετός περνά τη φλογισμένη γη με το θεόρατο δρεπάνι κι είναι ένα ρόδο εκατόφυλλο μπροστά μα λίγοι θα το δουν. Είναι που ο φόβος καθηλώνει. Κολλά το μάτι και δε βλέπει την αλήθεια που έχει μπροστά του. Ερμηνεύει η Καμπάλα: Η γρουσουζιά του 13, η φαινομενική ατυχία, κρύβει το 1+3=4 μια αιτία, τη λογική της ορθής γωνίας, το τετράγωνο.  Ο Θάνατος δεν είναι γκαντεμιά, είναι ανάγκη, η υποταγή της Φύσης στο αιώνιο σπυράλ των κύκλων της για να συντελεστεί το θαύμα.



Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Μια γνώμη λέμε




Γράφεις για κάτι δυσάρεστο.
Αμέσως σου σχολιάζουν ειρωνικά ότι τι δηλαδή «εκπλήσσεσαι;» ή «πέφτεις απ' τα σύννεφα;»
Δε γράφεις για το δυσάρεστο. 
Πάντα κάποιος θα βρεθεί όταν τον πιάνει να σε κρίνει αναδρομικά ή αν τύχει και ανεβάσεις μια θάλασσα, να πει «ναι αλλά για το τάδε τσιμουδιά».

Ας το πιάσουμε από την αρχή. Τα ποσταρίσματα στα κοινωνικά δίκτυα και, κατ΄επέκτασιν τα ιστολόγια, είναι χώροι προσωπικοί. Αντικαθιστούν το καφενείο του χωριού στο οποίο συζητιέται ανάκατα, σοβαρά ή επιπόλαια κάθε τι που συμβαίνει και απασχολεί τον καθένα μας. Το σύνολο όλων αυτών αντικατοπτρίζει την κοινωνία μας, τα ενδιαφέροντα και τα taboo  μας και δεν αντικαθιστά αλλά συμπληρώνει τη Δημοσιογραφία ως φωνή του χορού, το ρόλο που παραδοσιακά στον Τύπο έχει ο Χρονογράφος.

Τα ποσταρίσματα δεν είναι ερωτήσεις, δε γράφουμε για να εκφράσουμε απορία. 
Κατανοητό;


____________________________________________________
εικόνα: 
Το Ρόδο σε μπουκάλι νερού για να αντέξει ως το σπίτι

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

Της ασώτου η επιστροφή




Η επιστροφή της ασώτου. 
Τριαντάφυλλα με υποδέχονται
πάντα και πάντα-πάντα όταν ξαναγυρνώ στην ζωή μου-την κανονική, στο σπίτι και στα ζώα μου και στον Κύριο Kastell ο οποίος, καθώς γράφω εδώ, στολίζει το έλατο που με περίμενε κι αυτό, αστόλιστο και σκοτεινό, ώσπου να 'ρθω.

Είναι ωραίο να σ' αγαπούν.
Μα ακόμα πιο ωραίο να το δείχνουν. Και είμαστε έξτρα τυχεροί όσοι αγαπήσαμε εκείνους που γνωρίζουν πώς να δείχνουν την αγάπη.

Μεγάλη τέχνη το να ζεις. Καλλιεργείται μεν σαν όλα τα ταλέντα, μα όχι σε εδάφη άγονα· είναι έμφυτο, μια έφεση που ξεχωρίζει όσους εμπλουτίζουν τη ζωή και, τις στιγμές που θα βάλτωναν σε μια μουντή καθημερινότητα, ξέρουν να τις ανυψώνουν σε αναμνήσεις.


 ______________________________________________
Εικόνες
Πάνω με την ανθοδέσμη στον καθρέφτη του boudoir μου
και κάτω, μετέφερα μπροστά στο αστόλιστο έλατο για να έχουμε και τα τριαντάφυλλα συντροφιά στο στολισμό.

Τρίτη 4 Απριλίου 2017

Πάθος και μίσος στο μικρό ροδώνα μου: ξανά με θαυμασμό αφήνουν χνάρι



Να έχει σκόρπια τα μυαλά του ο άνθρωπος και να παρασύρεται να αφήσει ηλίθιο σχόλιο αφού όλη μέρα στα κοινωνικά δίκτυα βλέπει τα είδωλά του να μοιράζουν ΠΣΟΦΟΥΣ, εν μέρει το κατανοώ. Δεν το εγκρίνω ούτε το εκτιμώ, αλλά καταλαβαίνω, όπως ξέρω να διακρίνω εκείνο τα αγελαίο πνεύμα που σπρώχνει κάποιων  δαχτυλάκια να πληκτρολογούν την κοινοτοπιά τους αφήνοντας ένα ακόμα σχόλιο εναντίον του μισητού προφίλ.
Όμως πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω εκείνον που (out of the blue, δηλαδή στα καλά καθούμενα) επιλέγει να σπαταλήσει 20 λεπτά του μέλλοντός του για να χαρίσει κλικ σε ιστολόγιο που δεν του αρέσει ώστε να χωθεί στο ψηφιακό σαλόνι ψηφιακής περσόνας που αντιπαθεί, προκειμένου να αφήσει ένα επιθετικό μα ανούσιο σχόλιο.
Στη λίστα με τους αναγνώστες μου έχω κι εγώ κερδίσει, επαξίως πιστεύω, την υπο-ομάδα κάποιων που αγαπούν να με μισούν και δε χορταίνουν να με επισκέπτονται για να ανεβάζουν πίεση κι αδρεναλίνες. Και, όπως γίνεται με κάθε είδους θαυμαστές, εάν δε με βαρεθούν, σε λίγο δεν αρκούνται να με βρίζουν μεταξύ τους αλλά κατακυριεύονται από μια πιεστική ανάγκη να μου γνωστοποιήσουν τα αισθήματά τους, δηλαδή την ύπαρξή τους.
Άλλοι το κάνουν με αναλύσεις και υβριστικά κατεβατά κάτω από τρελά ψευδώνυμα (τύπου @skatopsyxos ή @Χοντρή_Μανούλα) άλλοι επωνύμως, ή και ψευδωνύμως μα με σύνδεσμο που οδηγεί στο προφίλ τους, κι άλλοι, οι φαινομενικά ουδέτεροι, ανωνύμως.

Η εμπειρία τώρα πια που, αισίως, το ισόγειο τούτο μου salon έκλεισε 7 χρόνια με ανοιχτές τις πόρτες, με δίδαξε ότι οι λακωνικοί Ανώνυμοι σπανίως είναι αθώοι ή αλλοπαρμένοι τόσο που να περνούν τα κυριακάτικα απογεύματα αφήνοντας ασαφή ραβασάκια σε άγνωστους ροδώνες, αλλά, συχνότατα, είναι πρόσωπα γνωστά στην οικοδέσποινα.

Η ανάρτηση ήταν ανακοίνωση για τις κινηματογραφικές προβολές  αξιόλογων έργων σύγχρονων Ελληνίδων δημιουργών που, συμπτωματικά,  συνέπεσαν το ίδιο Σαββατοκύριακο  που παιζότανακόμα το περί Βυζιών για το οποίο ήρθα από τη Μύκονο ως συντελέστρια, ομιλήτρια και συντονίστρια της συζήτησης με το κοινό που ακολούθησε την παρουσίαση της ταινίας.
Υπερήφανη για τα ΒΥΖΙΑ  μας, λίγο πριν πάω στην Ααβόρα, ξεχείλιζα από την άδολη φεμινιστική χαρά που γυναίκες έφτιαξαν έργα καλά με θέματα σοβαρά κι επίκαιρα αλλά κι από ένα πιο εγωιστικό καμάρι διότι μεταφέροντας πληροφορίες διαπίστωσα ότι κάποια από αυτά τα έχω ήδη παρουσιάσει και συστήσει από τούτο το μικρό μου βήμα ή από το ραδιόφωνο κι ότι μάλιστα, ανάμεσά τους είναι κι η Μικρή Άρκτος της αδελφής μου Ελισάβετ Χρονοπούλου.

Τούτη η χαρά μου, η εγωιστική και άδολη, η έπαρση και το καμάρι κι όπως θέλετε πείτε το, είναι που, βλέπω, ενόχλησε το θαυμαστή που λέγαμε ο οποίος αντί να προσπεράσει μου πρόσφερε το 20λεπτο του μέλλοντός του και, αφού άφησε την ταπεινή του ανθοδέσμη, επιστρέφει πάλι και πάλι σιωπηρά ώσπου να τον ευχαριστήσω.

Δε είναι σπάνια η περίπτωση αλλά επειδή είναι χαρακτηριστική σκέφτηκα ότι ίσως να σας διασκέδαζε και αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Φέρνω το σχόλιο
―που, νομίζω κι εσείς θα συμφωνήσετε πως η αξία του δεν αποτιμάται όσο 20 λεπτά πιο κοντά στο Θάνατο―
φέρνω και πειστήρια ότι, ωσάν δολοφόνος, ο μανιακός θαυμαστής επιστρέφει κάθε λίγο στον τόπο του εγκλήματος (και, όσο δεν παίρνει απάντηση, περιπλανιέται μυρίζοντας τα ρόδα του μικρού μου κήπου)

διότι σκέφτηκα ότι ίσως σε κάποιους να φανεί χρήσιμο να μάθουν ότι είναι δυνατόν στο blog τους να εγκαταστήσουν μετρητές που καταγράφουν τις επισκέψεις λεπτομερώς, ενημερώνοντας τον κάθε blogger για IP και συμπεριφορά επισκέπτη με ώρα, χρόνο παραμονής, το από πού ήρθε-πού πηγαίνει και τι πήρε φεύγοντας (downloads) και από πού έφυγε κι + άλλα πολλά, διότι, είπαμε, η Ανωνυμία του Διαδίκτύου είναι δικαίωμα σεβαστό όσο κάθε αυτοπροσδιορισμός, αλλά, ανωνυμία δεν είναι.

Και ιδού η/ο εκ Λουξεμβούργου ορμώμενη/ος :



Και το αντιστάθμισμα




Σήμερα είχα την χαρά και την τιμή να παρακολουθήσω το ντοκιμαντέρ "Βυζιά", που έγινε με αφορμή την ιστορία της αγαπημένης Liopi Abatzi, στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ της άλλης αγαπημένης Peggy Ringa. Μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά, άρτια τεχνικά, σαν ιδέα και σαν υλοποίηση. Εκτός του ότι κι από δω θέλω να συγχαρώ όλους τους συντελεστές, θεωρώ ότι πρέπει να το δεί όσος πιό πολύς κόσμος γίνεται και ει δυνατόν πολλοί έφηβοι. Ανοίγει μια μεγάλη κουβέντα εκτός απ το σώμα μας, την σχέση μας μαζί του, τι παθαίνουμε όταν αυτό νοσεί, για τον καρκίνο τα ταμπού και τους φόβους τους δικούς μας και των γύρω μας και για την θέση της γυναίκας.
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα κι η κουβέντα που έγινε μετά την προβολή με τους συντελεστές και την άλλη επίσης αγαπημένη Daphne Chronopoulou που ήρθε απ το νησί και την εκεί ησυχία της στο κλεινόν άστυ γι αυτές τις προβολές.
'Οποιος θέλει και μπορεί, αύριο είναι η τελευταία προβολή στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ, Ιπποκράτους 180 στην Αθήνα, στις 4 το απόγευμα. Σπεύσατε!
Βέβαια είχα και την άλλη μεγάλη χαρά και τιμή να συναντήσω όμορφους ανθρώπους με αλήθεια στα μάτια, στο στόμα και την καρδιά, άλλους παλιούς αγαπημένους, όπως την συμμαθήτριά μου Κατερίνα Πέτρου-Παπαχριστοπούλου, και άλλους αγαπημένους διαδικτυακά, που δεν είχε ως τώρα τύχει να συναντηθούμε, όπως την Λιόπη, την Πέγκυ και την Δάφνη. Και φυσικά ακόμα μια φορά επιβεβαίωσα ότι οι ωραίοι άνθρωποι που δεν φορούν μάσκες και δεν παίζουν ρόλους, φαίνονται πάντα και στο διαδίκτυο, όπως και στην ζωή. Αρα καλά έκανα και τις αγάπησα! :-)
Α, να μην ξεχάσω να πω, ότι μια χαρά μετά κάναμε και την βόλτα μας στα Εξάρχεια, ήπιαμε τους καφέδες μας, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε ή περίπου! Και τα Εξάρχεια, όπως πάντα όμορφα, με πολύ κόσμο να κυκλοφορεί, να λιάζεται, να κουβεντάζει.
Ποιό άβατο; Ποιά ΑΜΣΤΕΛ;;;






Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Η Αντιόχειά μου και άλλες νύχτες― και Μαθήματα



«...Aνήθικοι μέχρι τινός -και πιθανόν μέχρι πολλού-
ήσαν. Aλλά είχαν την ικανοποίηση που ο βίος τους
ήταν ο περιλάλητος βίος της Aντιοχείας,
ο ενήδονος, ο απόλυτα καλαίσθητος... »
λέει ο Καβάφης και, σας το έχω πει, τον ψιθυρίζω όταν γυρίζω σπίτι με το πρώτο φως διότι έτσι πλανεύτρα είναι κι η δική μου Αντιόχεια κι ας έχει φέτος λίγα μαγαζιά ανοιχτά και (ευτυχώς) λιγότερες ευτέλειες, σιχάματα και ευκαιρίες για καβαφική ειρωνεία.
Το έχει ο τόπος να την κάνει τη δουλειά μας γλέντι. Για κάτι απλό πάλι είχα βγει κι επέστρεψα το άλλο πρωί εδώ σ΄εσάς και τον ιδιωτικό ροδώνα μου.
Για τη Σαπφώ μιλήσαμε στο Μάθημα και για τη γυναικεία φωνή που ακόμα δεν ακούστηκε. Σα μύτες και αρχαίους φαλλούς κομμάτιασαν οι Χριστιανοί τα έργα της μα οι πιστοί Αλεξανδρινοί τα έκρυβαν στην έρημο κι ακόμα βρίσκουμε κομμάτια.
Μετά το μάθημα το χαίρομαι που βγαίνουμε με τους μαθητές μου και που τα λέμε λίγο ώσπου εκείνοι να επιστρέψουν σπίτια τους κι εγώ να αφεθώ στο αγκάλιασμα του τόπου που λατρεύω.
Πού πήγα, πάλι, δε θα σας το πω (μόνο ότι αρχίσαμε από τις Αμάδες κι ύστερα πάντοτε περνώ από το Όρτσα Λα Μπάντα που είναι απέναντι).
Το επόμενο θα είναι για τη φιλία των ανδρών (νομίζω) για τους Ζεϊμπέκους (σίγουρα), με Αχιλλέα, Σικελιανό και Καζαντζάκη, του Σέλλευ τον Άδωνι κι άλλα που θα διαβάσω ή θα θυμηθώ ως την Παρασκευή.

Το μυαλό 'τρέχει..τρέχει...' έγραφε ο καλός μου Byron για νύχτες απ' τις άλλες, εκείνες που κάνουμε το κρεβάτι μας γραφείο και τα βιβλία και τα χαρτιά μπερδεύονται με μαξιλάρια. 'Κι όπως μπορείς πια δούλεψε μυαλό'...
_______________________
Εθελοντικά Μαθήματα Μυκόνου: Ποίηση-Στιχουργική μ΄εμένα: facebook

Φωτογραφία της Πανσελήνου απόψε: Stella Karathanasi