'Τέχνη σημαίνει έρωτας κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων' Καλλιτέχνες μέλη της οργάνωσής με εφαλτήριο την σκληρή, αληθινή, πολιτική, εκρηκτική μα και στοργική σα χάδι ποίηση της Κατερίνας Γώγου φτιάχνουν μια βραδιά αυτοσχεδιασμών, ήχων και λέξεων για να τιμήσουν την τέχνη, την ζωή της και τον αέναο αγώνα της για τις προσωπικές και οικουμενικές μας ελευθερίες...
Ένα σκληρό ποίημα της Κατερίνας Γώγου. Το είχε δώσει ένα βράδυ στην Πάολα Ρεβενιώτη για το 'Κράξιμο', το, συλλεκτικό πλέον ,περιοδικό της το οποίο ήταν από τα πρώτα έντυπα στην Ελλάδα (μετά το πρωταρχικό ΑΜΦΙ) που βγήκαν από και για τον ΛΟΑΤΚ χώρο. Το ποίημα δημοσιεύθηκε σε ένα από τα πρώτα τεύχη, σήμερα δυσεύρετο διότι είναι εξαντλημένο αλλά έχει εκδοθεί στη συλλογή των εκδόσεω Καστανιώτη 'Το ξύλινο παλτό'.
Δίχως άλλα λόγια σας το προσφέρω και, με την ευκαιρία συνοδεύω με λίγα για το ιστορικό 'Κράξιμο /+ ένα εξώφυλλλό του.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
Λαδερά στο πλαστικό Ακομινάτου έξω απ’ την πόρτα Αύγουστος άσπρες σαν πανί οι πουτάνες 40 υπό σκιάν 4 η ώρα μεσημέρι. Ανοίγουνε τα μπούτια μοναχά τους σαν ψόφια μύδια γέμισ’ ο κόσμος χρωματιστά βρακιά Πακιστανούς ντετόλ κουτσές ρουφιάνες κι αδερφές μ’ ενέσεις στα βυζιά γεμάτες καρκινώματα. Γέμισ’ ο δρόμος ξετιναγμένες σάλπιγκες και πεταμένες μήτρες τουμπάνιασε η κοιλιά απ’ άχρηστα σπέρματα – δεν πιάνονται παιδιά εδώ δεν πιάνεται τίποτα από πουθενά η Μαγδαληνή και η Βάνου τη γυρίσανε οι δοσάδες κι ο άγιος της γειτονιάς είναι κολεγιά πρώτα τα παίρνουνε και μετά σας καρφώνουνε. Έτσι είναι. Απλώσατε πουτάνες στο Μεταξουργείο ντάλα μεσημέρι χωρίς δέντρο – πού θα σκαλώσετε χωρίς τοίχο – πού’ ρθατε εδώ να ακουμπήσετε Αγανακτισμένοι Πολίτες και θρησκευτικοί παράγοντες τα βρήκανε. Οργανωθήκανε. Αγόρασαν μπιτόνια. Και βενζίνα. Θα σας καταβρέξουν. Θα σας κάψουνε λέει. Σα τυφλοπόντικες λέει. Κλούβες με κωλομπαράδες αστυνομικούς ματάκηδες ανίκανοι οι Γιατροί των Ηθών μουνόψειρες κάνουν σουλάτσο τη μέρα στο μυαλό σας λευκόρροια στον ύπνο οι τσιλιαδόροι – ποιανού το μέρος παίρνουνε Εδώ καίμε τις μάγισσες. Γαμάμε τις πουτάνες. Η αφίσα του Καραμανλή τα μάτια σας καμιά φωτογραφία κλωστές από κεντήματα περούκες καραφλές μελανιασμένες ρόγες εξώσεις σφίγγουν τα μαλλιά και το λαιμό δένουνε χέρια και πόδια στα κρεβάτια εσάς και εμάς μαζί ο τρόπος κι η ταρίφα αλλάζει ο τόπος και το όνομα αλλάζει Στη Λάρισα 40 βαθμοί εδώ στο σταυρό ο ήλιος.
___________________________________________
Ευχαριστώ την Πάολα Ρεβενιώτη που μου έδωσε την άδεια να το ανεβάσω κι εδώ για να διαβαστεί, ελπίζω ευρύτερα και, με την ευκαιρία, σας υπενθυμίζω πως αν ενδιαφέρεστε για το ιστορικό 'Κράξιμο' (με τις εξαίσιες φωτογραφίες αγοριών και άλλα πολλά) υπάρχουν ακόμα λίγα τεύχη, συλλεκτικά πλέον, για αγορά απ' ευθείας από την εκδότρια: email: revenioti@gmail.com
_________________________________________
Μια σημείωση: Μόλις διόρθωσα αλλά ο πρώτος τίτλος μου ήταν 'Ένα δυσεύρετο ποίημα της Κατερίνας Γώγου ― από το 'Κράξιμο'. 'Δυσεύρετο' στο κείμενό μου χαρακτηρίζω, σωστά, το εξαντλημένο τεύχος του περιοδικού ΚΡΑΞΙΜΟ και όχι το ποίημα που, δεν ξέρω από ποια αφηρημάδα κι ανοησία και κενό μνήμης στον τίτλο χαρακτήρισα το ποίημα. Η ειρωνεία είναι ότι δε θυμόμουν το ποίημα μολονότι γνωρίζω τη συλλογή 'Το Ξύλινο Παλτό' στην οποία έχει θησαυριστεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ο κύριος Κάτσης είχε την καλοσύνη να με διορθώσει και θεωρώ σωστό (κι επειδή το blogger μερικές φορές τον τίτλο δεν τον αλλάζει γρήγορα) να προσθέσω πειστήριο της βοήθειάς του:
Εθνική Εορτή στην Τουρκία
(την οποία ο Κεμάλ Ατατούρκ αφιέρωσε στα παιδιά ως σύμβολα του μέλλοντος― και
ήδη έρχονται εικόνες καταστολής και νέα τριών συλλήψεων παιδιών στις εορταστικές διαδηλώσεις),
των Βιβλίων κατά Unesco
μού λέει άλλος,
της Γης άλλοι που
ποστάρουν χαρούμενα ελεφαντάκια (αλλά αλλού μόλις είδα κι ένα σκύλο που τον μισοέγδαραν ζωντανό).
Άλλο ένα νέο από την
Εφορία με εξαγρίωσε τόσο που συνειδητά επιλέγω να μη σάς πω τι σκέφτηκα (για να
μην προσαχθώ ως ύποπτη στο επόμενο 'τρομοκρατικό' επεισόδιο όπως κάποτε μετά από επίθεση της 17Ν
συνελήφθη η συνάδελφός μου Κατερίνα Γώγου).
Μια καθαρίστρια αυτοκτόνησε
σήμερα. Μετά τη δουλειά της στο Δήμο ανέβηκε στην ταράτσα του κτιρίου Περιφέρειας της Δυτικής Αττικής
στο Περιστέρι και πήδηξε. Γιατί σας το λέω; Επειδή έγινε καθημερινό γεγονός
κι έτυχε σήμερα να διαβάσω στην εφημερίδα Guardianέρευνα του Πανεπιστημίου του Portsmouthστην οποία συσχετίζονται οι οικονομικές περικοπές με τη μεγάλη
αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών στην Ελλάδα. Υπολογίζουν μέσο όρο ένα θάνατο
την ημέρα, ανδρών κυρίως και μεταξύ 45 και 89 ετών αλλά πρόσφατα ακούμε και για
νεώτερες ηλικίες και για γυναίκες.
Μη συνεχίσω, θα σας μεταδώσω
τη θλίψη και την οργή μου ή θα παρασυρθώ και θα ειρωνευτώ τις καμηλοπαρδάλεις
και τα ελεφαντάκια σας και τους εορτασμούς για εθνικές ημέρες.
Μόνο η Ποίηση με σώζει σήμερα και σε εσάς που με καταλαβαίνετε αφιερώνω λίγους στίχους του Σεφέρη:
1 Ιουνίου 1940 γεννήθηκε η Κατερίνα Γώγου και πέθανε 3 Οκτωβρίου 1993. Αν οι φίλοι σας 'είναι μαύρα πουλιά', αν οι φίλες σας είναι 'σύρματα τεντωμένα' σίγουρα θα έχετε ακούσει στίχους της τραγουδισμένους και θα γνωρίζετε, εν είδει ρητών, αποσπάσματα που μάς θυμίζουν πως 'στο μυαλό σημαδεύουν' με 'τρία κλικ αριστερά'.
Οι στίχοι όμως, είπαμε, δε φυτρώνουν δίχως σπόρο· η Τέχνη δε διαφέρει από τη Βιολογία αφού η παρθενογένεσις υπάρχει μόνο στα ταραγμένα μυαλά μοναξιασμένων καλόγερων.
Γι αυτό κι εμείς εδώ (όπου σάς συστήνω ολόκληρα ποιήματα και όχι μόνο τα μελοποιημένα αποσπάσματα) δε θα μειώσουμε το έργο επικεντρώνοντας ξανά στη ζωή και το θάνατό της αλλά θα ταξιδέψουμε λίγο πιο πίσω.
Διότι έχει κι η Ποίηση σκυτάλη και στων προηγούμενων τους ώμους ανεβαίνουμε για να δούμε πιο πλατιά.
'Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα, υστερικά και λιμασμένα' έγραψε ο Άλεν Γκίνσμπεργκ στο Ουρλιαχτό (The Howl), το σημαντικότερο ποίημα της φουρνιάς των Beatniks.
O Γκίνσμπεργκ γεννήθηκε επίσης Ιούνιο, σα μεθαύριο, το 1926.
Χαρείτε τον:
The Howl
διαβάζει ο ίδιος ο Allen Ginsberg
I saw the best minds of my generation destroyed by madness,
starving hysterical naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry fix..
______
Το 'Ουρλιαχτό' του Γκίνσμπεργκ το έχουμε στα ελληνικά, μεταφρασμένο από το Γιάννη Λειβαδά.
Για τη ζωή τής Κατερίνας Γώγου (αν ντε και καλά επιμένετε) συστήνω το αφιέρωμα τής Οδού Πανός, μια θαυμάσια συλλογή αντιφατικών κι αληθινών κειμένων ανθρώπων που τη γνώρισαν.
Το γνωστό σας ποίημα ολόκληρο:
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
