Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΒαλαωρίτηςΝ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΒαλαωρίτηςΝ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

Νάνος Βαλαωρίτης [rip] μ' ένα γατί, γιατί "Η χώρα μου δεν είναι πια η χώρα των ποιητών''

Νάνος Βαλαωρίτης 
5 Ιουλίου 1921- 13 Σεπτεμβρίου 2019



Από μικρό στα βάσανα. Αν δεν αρχίσει από νωρίς, του είπα, δε θα μας προλάβει. Σα φρούτο το κατέβασα από τη συκιά τέτοιες μέρες (πριν 6 χρόνια) και το κάθισα με τα βιβλία να εξοικειώνεται.


Ο Νάνος Βαλαωρίτης μόλις είχε εκφράσει την (αιώνια συγγραφική) απορία: Με διαβάζετε;
Ποιο βιβλίο μου έχετε;
Κι είπα να συνδυάσω να θαμπωθεί και το μικρό.
Και να ο Mon Chou Sue μικρός κι αθώος ανοίγει τα ματάκια διάπλατα μπροστά στην «πρόοδο του γραπτού λόγου» κάτω από το βλέμμα του ανήσυχου ποιητή.


___ Αυτά τότε, το '13.
Χθες το ταξίδι.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης
'Αυγερινός κι Αποσπερίτης'*,
εβασίλευσεν.


'Κράτα γερά Φερλινγκέτι' όπως είπε ο Βάσος.

Εγώ το ξόδι ακολουθώ με:
'Ενθάδε κείται..' στη Bibliothèque, την τεθλασμένη Βιβλιοθήκη: https://www.bibliotheque.gr/article/21953

κι επίσης: το
«Η χώρα μου δεν είναι πια η χώρα των ποιητών»
του Νάνου Βαλαωρίτη, σε εξαίσια απαγγελία από το Λεωνίδα Χρηστάκη, σχιζοφωνητικά, στο 35ο λεπτό της δίωρης εκπομπής μου στο Clipart Radio: 2-hours-with-daphne-



______________________________________________
Η φωτογραφία https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10201330619401982&set=a.4442870704392&type=3&theater
H εκπομπή στο σύννεφο: https://www.mixcloud.com/DaphneKastell/2-hours-with-daphne-april-13-2018/

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Κυρία μου σωπάστε πια, μιλά ο Νάνος Βαλαωρίτης





Δε θα τα βάλω και με άλλη μια σεβάσμια ακαδημαϊκό που εκ Παρισίων μέσω Δελφών επιστρατεύτηκε να μας υβρίσει και να μας νουθετήσει μοιράζοντας με απολύτως αντιεπιστημονικό λόγο συμβουλές σαν ήδη σταυρωμένα ψηφοδέλτια. 
Νευρίασα χθες μα κρατήθηκα, ας απαντήσουν όσοι την τιμούν.

Ήρθε όμως σε ώρα ματαιότητος και θλίψης πνεύματος μια παρηγορία «εν τη καρδία μου» όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μου Εκκλησιαστής από το κάτωθι που χθες το βράδυ κοινοποίησε στο facebook ο 'αυγερινός κι αποσπερίτης' Νάνος Βαλαωρίτης.

Χαρείτε το:

Τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας μένει ακόμα...

Χάσαμε τ’ αυτοκίνητα, τα κινητά μας, τα ακίνητά μας, τα επιδόματα του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Χάσαμε τον ύπνο μας τη δουλειά μας, το μαγαζάκι, το καφενείο, την επιχείρηση, ρούχων, παπουτσιών, την ιστορία μας, το 1821, τη Σμύρνη, τη Μικρά Ασία. Χάσαμε τα καπέλα μας, την αξιοπρέπειά μας, την μπέσα μας (Μπέσαμε μούτσος…), τις πνευματικές μας αξίες, τις αξίες στο Χρηματιστήριο, τις καρέκλες μας εποχής, στο Δημοπρατήριο, τις ντουλάπες, τους καθρέφτες. Χάσαμε τη βυζαντινή μας ταυτότητα, ως γνήσιοι Έλληνες απόγονοι εκείνων των άλλων Ελλήνων που θαυματούργησαν χωρίς δάνεια, χωρίς θέσεις στο δημόσιο, αργομισθίες στα Δέκο, στη Λυρική σκηνή, στη Δημόσια Τηλεόραση. Χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια μας, τα βρακιά μας τα εισοδήματα απ’ τους τεράστιους φόρους, τα ξενοδοχεία μας, τα πλοία τα εμπορικά, τα πλοία της γραμμής, τη φήμη μας στο εξωτερικό, τους φίλους μας, που μας άφησαν χωρίς να το αντιληφθούμε… μια νύχτα βροχερή, συννεφιασμένη.

Τι μας έμεινε;

Ο Ήλιος ο Πρώτος, ο Δεύτερος, ο Τρίτος, ο Δήμιος μιας Πράσινης σκέψης, ο Ηλιάτορας, ο νοητός, ο αυτονόητος, μας έμειναν τα νησιά με τα καφετιά τους βράχια, που ήταν ωραία κάποτε, τα νησιά, εδώ που τα γυρεύαμε, που ψάχναμε να τα βρούμε, η θάλασσα με τα γαλάζια κύματα, με τα καράβια, τα φέρι μποτ, τα ιστιοφόρα. Μας έμεινε το φεγγάρι, αφερέγγυο και αυτό, μας έμειναν τα βουνά, τα φαράγγια, οι λίμνες, τα δάση αν δεν είχαν καεί ακόμα, οι ακρογιαλιές, οι αμμουδιές για μπάνιο, το χαρτί και το στυλό να γράφουμε τα ποίηματά μας και να τα πετάμε στο κάλαθο των αχρήστων, ποιος θα πληρώνει το χαρτί και το μελάνι, να τα δημοσιέψει. Μας έμειναν τα ωραία κορίτσια με τα μακριά μαλλιά, και τα νέα παλικάρια, με τ’ αξούριστα γένια, άνεργοι οι περισσότεροι, μας έμειναν οι επιγραφές στις πόρτες, Ανοιχτό, Κλειστό, Σύρατε, Σπρώξτε, οι παράξενες φήμες, οι φακές, τα μακαρόνια, τα καλαμαράκια, τα σουβλάκια, τα κρασιά, για να ξεχάσουμε αυτά που χάσαμε, τις φιλενάδες μας στις ξένες χώρες, τις σπουδές μας στο εξωτερικό, και τα ηχηρά παρόμοια. Μας έμεινε ο Όμηρος, αν έχουμε καιρό να τον διαβάσουμε, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καρυωτάκης, ο Καββαδίας, σας έμεινα κι εγώ, αν κάνετε έναν κόπο να με διαβάσετε.

__________________________________________