Το παρατήρησα στην Αθήνα αυτές τις μέρες που είδα πολλούς ανθρώπους να κυκλοφορούν στους δρόμους άνετοι κι ανενδοίαστοι με τις πιτζάμες τους- ρούχα που παλιότερα έβλεπα να φοριούνται από αρρώστους, για ύπνο ή χαλαρή γυμναστικούλα, κάτι μαλακά ξεπλυμένα βαμβακοσυνθετικά με ξεχειλωμένα γόνατα, κρεμασμένα μανίκια και τον καβάλο ως τη μέση του μπουτιού. ‘Άνδρες. Γυναίκες και παιδιά το ίδιο.
Μόδα δεν είναι- θα το βλέπαμε σε επιδείξεις μόδας, ταινίες, βιτρίνες. Μέχρι και ιστοσελίδα και κανάλια YouTubeμόδας εξερεύνησα και δεν τα είδα πουθενά. Με αποτέλεσμα να έχουμε το παράδοξο κάθε τζάμι βιτρίνας να αποτελεί ένα διαχωριστικό μεταξύ δύο κόσμων: άλλα από μέσα πουλά το μαγαζί- άλλα επ’ έξω φορά ο πελάτης.
Κι έχω μια απορία. Πότε ακριβώς και μετά από ποια διαβούλευση, ποιες και ποιοι και με τι δικαιώματα παίρνουμε τέτοιες αποφάσεις; Όπως (για να φέρω άλλο ένα τρελό παράδειγμα) πότε αποφασίσαμε να καταργήσουμε την υποδιαστολή (,) από το ό,τι και να το γράφουμε και προφέρουμε ότι;
Γνωρίζω, επειδή δεν το διδάχθηκα άρα είχε ήδη καταργηθεί όταν πήγα σχολείο, πότε περίπου καταργήθηκε η υποδιαστολή από το ‘ό,που’ μα τα ότι και ό,τι έχουν και άλλη χρήση και έννοια.
Πότε αποφασίσατε ότι θα κυκλοφορείτε με τα παλιά νυχτικά σας κι ότι θα γράφετε ό,τικάτσει περιμένοντας από τους συνομιλητές να καταλάβουμε ό,τι έχετε στο νου σας ενώ το μόνο που συμπεραίνουμε είναι ότι μπερδεύετε την αναφορική αντωνυμία [ό,τι]νομίζοντας ότι είναι ένα και το αυτό με τον ειδικό σύνδεσμοότι;
Παρακαλώ διαφωτίστε μας κι εμάς τους #grammar_nazi γιατί μάς τρελαίνετε.
η νύχτα που ο Κύριος Kastellκι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.
8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.
Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος Kastellείχε να πάει στο PopElevenτων Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.
Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sexκαι κουβέντας.
Είχε πάει 9 Νοεμβρίου.
Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.
9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.
Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,
Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.
Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.
Χρόνια μας Πολλά
κι ίδια κι απαράλλακτα!!
*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.
Ήταν μαζί μου για μια μέρα ο Κύριος Kastellκαι νωρίς το απόγευμα το γενεθλίων μου είχα επίσκεψη, το σπίτι γέμισε με αγάπη, μέσα στη ζέστη του αθηναϊκού Οκτωβρίου.
Η αδελφή μου Ελισάβετ με αιφνιδίασε με ένα μπουκέτο μωβ μικρά χρυσάνθεμα· εξαίσιες τρούφες σε ένα κόκκινο κομψό κουτί· βιβλία φρέσκα: ‘Chevreuse’] του Πατρίκ Μοντιανό- μετάφραση από το δικό μας Αχιλλέα Κυριακίδη και JonFosse: ‘Το άλλο όνομα ΕΠΤΑΛΟΓΙΑ Ι-ΙΙ’ στα ελληνικά από το Σωτήρη Σουλιώτη (και, όπως κάνω, επέμενα για αφιέρωση)·σκληρού εξωφύλλου Moleskinστο μέγεθος και στο κατακόκκινο του αγαπώ- και.. καΙ..είναι τόσο πολλά που ανησυχώ ότι κάποιο ξέχασα.
Από τον Κύριο Kastellτο τσαντάκι ‘Nana’ της VivienneWestwood (που τι να πρωτοπώ, καινούργια απ’ την ίδια δε θα έχουμε, πέθανε πέρσι η designerτου Punk κι είναι σα χθες που τόσα ήθελα στο μαγαζί της στην King’sRoadμα άλλα πια δε θα επιθυμήσω, άλλα δε θα φτιάξει*, κι είναι συμβολική πια η Nanaκι όχι ειρωνική).
Από την αενάως κολλητή μουΑριάδνη Νικολούδη κάρτα με μήνυμα προσωπικό συνοδεύει πορτραίτο μου από την Ili- μας: η γνωστή χαρακτηριστική φιγούρα της ως εγώ―με το βασιλικό στο μπούστο.
Από τη συνεργάτιδα και φίλη μου εξέχουσα μορφή του δύσκολου ακτιβιστικού μας κλάδου, φεμινίστρια RuthBirgin (δώρο επίσης που έκανε παράκαμψη από συνέδριο στο Βερολίνο για να με δει πριν επιστρέψει στην Ινδονησία όπου κατοικεί): τετράδιο από χειροποίητο χαρτί,, καφές της Java(που όντως είναι ο καλύτερος του γούστου μου),σύμβολα του Ινδονησιακού θεάτρου, ξύλινα χειροποίητα επίσης μικροσκοπικά πιατάκια με το κουταλάκι τους και μια βεντάλια μαύρη στην οποία, συμπτωματικά το τρίγωνο είναι το αρχικό μου, ένα Δέλτα που την ύπαρξή του αγνοούσε αφού για εκείνη είναι η Daphne.
Δώρο πολύτιμο και όλες οι ευχές,
Χρόνος σα από το χρόνο που κυλά που τον ξοδέψατε για να μου γράψετε ή να μου τηλεφωνήσετε για να ευχηθείτε καταδεικνύοντας ότι με θέλετε που ζω ― γι’ αυτό και, με χαρά σας το ανακοινώνω πως το αποφάσισα, θα παραμείνω ακόμα ανάμεσά σας, δε θα φύγω.
που στο κέντρο της Αθήνας γεννήθηκα και μεγάλωσα κι αγάπησα κι έζησα κι ακόμα, που ζω αλλού, έχω πάντα ένα διαμέρισμα εδώ από όπου σας γράφω σήμερα.
Ποτέ η Αθήνα δεν ήταν χειρότερη, ποτέ δεν είχε τσιμεντωθεί έτσι, δεν είχαν κοπεί δέντρα (ακόμα και στο Λυκαβηττό) δεν είχε διασπαταληθεί (για να μην πω χειρότερα) το δημόσιο χρήμα, οι φόροι και τα χρέη μας, κονδύλια που χρωστάμε κι εμφανίζονται ως επενδύσεις, ποτέ δεν είδα τόση παραίτηση κι εγκατάλειψη, κλειστές σκονισμένες επιχειρήσεις, κουρελιασμένες τέντες στα μπαλκόνια, σπασμένα πεζοδρόμια, άστεγους ανθρώπους στα σκαλιά των 'μεγάρων' και ποτέ ξανά τόση ένοπλη Αστυνομία να φυλάει την κουρελαρία μας.
Και ποτέ δε διοικήθηκε με τόση αλαζονεία.
Προλαβαίνουμε.
Μην αδιαφορήσετε, μην πάτε για μπάνια ή καφέδες σήμερα.
Κατανοώ.
Κι εγώ για πολλά χρόνια δεν ψήφιζα.
Κατανοώ.
Την περασμένη Κυριακή μπορεί να πήγατε για το σταυρό σε φίλους, γείτονες, ξαδέρφια, ακτιβιστές, μπασκετμπολίστες και ηθοποιούς που θαυμάζετε.
Δικαίωμά σας. Μα σήμερα δεν έχει σταυρούς.
Σήμερα κρίνεται η αλαζονεία, η απάτη, η κακογουστιά κι η μιζέρια, η απόλυτη περιφρόνηση του κατοίκου αυτής της πόλης
Σας εκλιπαρώ.
Μια ταυτότητα θέλει.
Κι υπενθυμίζω: φίλους ΧΑ δεν έχω άρα αυτό δε χρειάζεται να αναφερθεί μα το λευκό ευνοεί το δυνατό.
Επιλέξτε και ψηφίστε.
Είναι ώρα ανάγκης.
Ακολουθεί το κάλεσμα της φίλης μου Μίνας Κακανιά. Και links του «Το πάθημα δε θα γίνει μάθημα» (για να το ξέρετε από τώρα) και του περί δένδρων.
Αν και έχω γεννηθεί στην Αθήνα, πρώτη φορά στην ζωή μου, μετακόμισα στο κέντρο της, το 2019.
Τον μισό χρόνο πάντα μένω στην Πάρο, και τον άλλο μισό έμενα στο Παλαιό Φάληρο, όπου είχαμε ένα Δήμαρχο πρότυπο, τον Διονύση Χατζηδάκη. Ο Χατζηδάκης ήταν πάντα παρών, τα είχε παντα καλά με όλον τον κόσμο, ανεξάρτητου κόμματος, και βοηθούσε απεριόριστα στο να γίνει ο δήμος του όσο καλύτερος γίνεται. Μας είχε κακομάθει, η αλήθεια είναι.
Ερχόμενη στο κέντρο, έφριξα. Τα έργα που γινόντουσαν, έμεναν έτσι για παρά πολύ καιρό, σαν να ήταν παγωμένα στον χρόνο. Ξεκινούσε ένα σκάψιμο, και μπορούσε να μείνει έτσι για ατελείωτους μήνες χωρίς να υπάρχει δε, κάποιο χρονοδιάγραμμα αποπεράτωσης.
Σαν τα σχέδια να μην είχαν μελετηθεί σωστά, σαν να μην τα παρακολουθούσε κανείς, σαν να μην νοιαζόταν άνθρωπος.
Τρεις φορές την εβδομάδα, περπατούσα από το σπίτι μου στ Λ.Αλεξανδρας στο Σύνταγμα, ( του οποίου οι περγολες είναι πιο άσχημες από ξενοδοχεία Κρήτης ενός αστέρος - αλλά αφήνω το αισθητικό στην άκρη), με κίνδυνο κάθε φορά να με πατήσει αυτοκίνητο - καθώς δεν υπήρχε καν πεζοδρόμιο λόγω των "έργων" ή των απεριόριστων τραπεζοκαθισμάτων.
Δεν υπάρχει άνθρωπος του περιβάλλοντος μου, που να μην έχει πάθει κάποιο ατύχημα, (από στραμπούληγμα μέχρι σπάσιμο) σε κάποια από όλα αυτά τα λεγόμενα "έργα" που έκανε ο Δήμαρχος.
Αγαπημένοι μου φίλοι Αθηναίοι , σκεφτείτε τα παιδιά σας, και ψηφίστε οποιοδήποτε άλλον από τον νυν Δήμαρχο, που σας κορόιδευε ψιλό γαζί, τόσα χρόνια.
(Δεν νομίζω ότι έχω φίλους της ΧΑ, γι αυτό και δεν αναφέρω τον ακατονόμαστο. )
Ο Δήμος ΔΕΝ είναι πολιτική ψήφος.
Ψηφίστε με το μυαλό, την λογική, τον κοινό νου!
Στον δικό μου δήμο, στον Δήμο Πάρου, πολίτες από όλα τα κόμματα έχουν ενωθεί σε έναν συνδυασμό, για να φέρουν την ανατροπή, γιατί δεν σκέφτονται KOMMAΤΙΚΑ όταν πρόκειται για τον τόπο τους.
Έχουμε καταλήξει όλοι οι άνθρωποι από τα προάστια να ψηφίζουν στον Δήμο Αθήνας, ενώ δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στο κέντρο, μόνο και μόνο για να υποστηρίζουν την ΝΔ.
Με την ευχή η Αθήνα να εκλέξει τον Χάρη #Δουκα για δήμαρχο. Οι Αθηναίοι αξίζουν καλύτερα. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θερμά συγχαρητήρια αγαπητέ συνάδελφε για τον πολιτικό πολιτισμό σου και την ποιότητα που εισήγαγες με τον μεστό λόγο σου!#εκλογες
Χαμένος των εκλογών στην Αθήνα και ο Σάκης #Ρουβάς. Άντε να του ξαναδώσει 200 χιλιάρικα ο #Μπακογιαννης για τις τελευταίες του εορτατιστικές εκδηλώσεις ως Δήμαρχος!
Ενώνω κι εγώ τη φωνή μου και σας καλώ να υπογράψουμε και να συμπαρασταθούμε σε κάτι που μας αφορά όλους. Υπογράφουμε και, αν είμαστε στην Αθήνα 31/8, απολαμβάνουμε την Πανσέληνοσε μια μουσική βραδιά συμπαράστασης.
Χρειάζεται να τα πω, χρειάζεται να το θυμίσουμε ότι η Ελλάδα των εργολάβων και των καταπατήσεων δίχως τους αγώνες των αρχαιολόγων θα ήταν ακόμα πιο πολύ βασίλειο της ντροπής και του αίσχους με απ’ ευθείας πλήγματα όχι μόνο σε εθνικές ταυτότητες κι εθνικές υπερηφάνειες μα και στα κέρδη από τον τουρισμό και το παγκόσμιο (όποιο) κύρος μας απομένει.
Κι όμως, ακόμα άλλη μια απόφαση των ψευτοπατριωτών του Υπουργείου που μόνο Πολιτισμού πια δε μπορεί να ονομάζεται. Ανάκληση της παραχώρησης που είχε γίνει επί Μελίνας Μερκούρη ενός χώρου αγαπημένου σε όλους μας, αρχαιολόγους και μη:
«(11.8.2023) απόφαση της υπουργού Πολιτισμού με την οποία ανακαλείται η παραχώρηση του κτιρίου της οδού Ερμού στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ). Το κτίριο δεν αποτελεί μόνο έδρα του Συλλόγου και χώρο επιστημονικών εκδηλώσεων, αλλά για δεκαετίες λειτουργεί ως ζωντανός χώρος πολιτισμού, ιδεών και ελεύθερης έκφρασης. Πέρα από τις δραστηριότητες του Συλλόγου (σεμινάρια, ομάδα παραδοσιακών χορών, βιβλιοθήκη, κινηματογραφική ομάδα, λέσχη ανάγνωσης), έχει φιλοξενήσει εκατοντάδες βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές, συζητήσεις, φεστιβάλ τέχνης, εκδηλώσεις σχολείων κ.ά..»
παρακάτω κείμενο συλλογής υπογραφών για το κτίριο του ΣΕΑ. Υπογράφουμε κατ' αρχάς όλοι και όλες που έχουμε συμμετάσχει σε εκδηλώσεις και δράσεις στο κτίριο. Διαβάστε, και αν συμφωνείτε στείλτε εμαιλ με όνομα και ιδιότητα στο: metonsea@gmail.com
Προς
Τον πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη
την υπουργό Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη
Να ανακληθεί η Υπουργική Απόφαση έξωσης του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων
Εκφράζουμε την έντονη διαμαρτυρία και τη βαθιά μας ανησυχία για την πρόσφατη (11.8.2023) απόφαση της υπουργού Πολιτισμού με την οποία ανακαλείται η παραχώρηση του κτιρίου της οδού Ερμού στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ). Το κτίριο δεν αποτελεί μόνο έδρα του Συλλόγου και χώρο επιστημονικών εκδηλώσεων, αλλά για δεκαετίες λειτουργεί ως ζωντανός χώρος πολιτισμού, ιδεών και ελεύθερης έκφρασης. Πέρα από τις δραστηριότητες του Συλλόγου (σεμινάρια, ομάδα παραδοσιακών χορών, βιβλιοθήκη, κινηματογραφική ομάδα, λέσχη ανάγνωσης), έχει φιλοξενήσει εκατοντάδες βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές, συζητήσεις, φεστιβάλ τέχνης, εκδηλώσεις σχολείων κ.ά. Όσοι και όσες υπογράφουμε γνωρίζουμε καλά τη δράση αυτή, καθώς την έχουμε παρακολουθήσει ή και συμμετάσχει ενεργά.
Η ρητή αναφορά στο σκεπτικό της Υπουργικής Απόφασης ότι μια πρόσφατη εκδήλωση για το ναυάγιο της Πύλου αντίκειται στους καταστατικούς σκοπούς του Συλλόγου και τους όρους παραχώρησης του κτιρίου, αποτελεί επικίνδυνη και αντιδημοκρατική πρακτική: εισάγει καθεστώς λογοκρισίας, με την υπουργό στον ρόλο εκείνου που ελέγχει και εγκρίνει το περιεχόμενο των εκδηλώσεων ενός συνδικαλιστικού και επιστημονικού φορέα, ενώ στερεί από τους πολίτες της Αθήνας έναν χώρο πολιτισμού, καλλιέργειας και προβληματισμού.
Η απόφαση, η οποία μπορεί να εκληφθεί μόνο ως «τιμωρία» του Συλλόγου για τη δράση του, πέραν της αυταρχικότητας και της αντιδημοκρατικότητάς της, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για τον ρόλο του Υπουργείου. Ως πανεπιστημιακοί/ες, ερευνητές και ερευνήτριες, επιστήμονες και επιστημόνισσες, άνθρωποι του βιβλίου και των τεχνών, αλλά πάνω από όλα ως πολίτες και πολίτισσες ζητάμε την άμεση ανάκληση της απόφασης, ώστε ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων να εξακολουθήσει να στεγάζει τις δράσεις του στην επί 41 έτη έδρα του, και ο χώρος να συνεχίσει να συμβάλλει στην προαγωγή της επιστήμης, του πολιτισμού και στη διάδοση ιδεών. Δεν μπορούμε να σιωπήσουμε, αντιθέτως αισθανόμαστε την επιτακτική ανάγκη να σταθούμε στο πλευρό του ΣΕΑ.
Aν συμφωνείτε, μπορείτε να στείλετε το ονοματεπώνυμο και την ιδιότητά σας στο metonsea@gmail.com
Πανσέληνος στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων: μουσική βραδιά/κινητοποίηση συμπαράστασης, 31/8 2023
Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για τις χιλιάδες υπογραφές και τα εκατοντάδες ψηφίσματα και κείμενα συμπαράστασης που λαμβάνουμε αυτές τις μέρες. Χιλιάδες πολίτες, σωματεία, άνθρωποι των τεχνών, των γραμμάτων και της επιστήμης, κάτοικοι του Θησείου, ζητούν με επιστολές τους την ανάκληση της Υπουργικής Απόφασης της 11/8/2023 για την "έξωση" του ΣΕΑ από την ιστορική του έδρα.
Καλούμε τα μέλη του Συλλόγου, όλους τους πολίτες, τα σωματεία, τους φορείς και τις συλλογικότητες την Πέμπτη 31 Αυγούστου, το βράδυ της πανσελήνου, σε κινητοποίηση συμπαράστασης στο κτίριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134-136, Θησείο, από τις 8 μμ ως τις 11 μμ
Κοντά μας θα είναι αγαπημένοι καλλιτέχνες, που ενώνουν τη φωνή τους μαζί μας, για το δίκαιο αίτημα του Συλλόγου να παραμείνει στο κτίριο όπου στεγάζει τις δράσεις του επί 41 χρόνια.
Aν συμφωνείτε, μπορείτε να στείλετε το ονοματεπώνυμο και την ιδιότητά σας στο metonsea@gmail.com