Ο θρήνος των Καρυάτιδων στις βανδαλισμένες γειτονιές

Το αναφέρουν περιηγητές πως το κουβέντιαζαν οι Αθηναίοι, το έχουμε κι από τον Καμπούρογλου πως ‘Η μακαρίτις Μαριάννα Μιχαήλ Μπουζίκη, γεννηθείσα ακριβώς κατά το έτος της αφαιρέσεως της Καρυάτιδος, ήκουσεν κατά την παιδικήν της ηλικίαν από την μητέρα της Ευφροσύνην Τυρναβίτου ως εξής τον θρύλον τούτον: «Έκλαιγ’ η αρπαγμένη Βασιλοπούλα και ζητούσε βοήθεια από τις αδερφάδες της, που μείνανε στο Κάστρο. Κλαίανε και φωνάζανε κι εκείνες. Μα τι μπορούσαν να κάνουν σαν ήτανε μαρμαρωμένες; ... Πρώτα ακούστηκε μια βουή κι έπειτα ένα κλάψιμο με κάτι λόγια που έπιανε τον άνθρωπο τρεμούλα. Τα λόγια ακουόντουσαν σαν να είχαν σκοπό τραγουδιού, μα τραγουδιού οξαποδώ. Οι φωνές του τραγουδιού ήτανε αργές και τραβηχτές...»’.

Ήταν 1801, πριν την Επανάσταση κι οι κάτοικοι της Αθήνας, Τούρκοι, Αρβανίτες, Χριστιανοί ή Μουσουλμάνοι πενθούσαν την αρπαγή της Κόρης, που άλλαζε το τοπίο της πόλης τους.

Το θυμήθηκα χθες που έλαβα στο Τwitter συνδέσμους για βοήθεια σε Λονδρέζικα μαγαζιά που καταστράφηκαν στα riots.

Ένα κουρείο που ο κουρέας δεν το είχε αλλάξει από το 1950, ένα βιβλιοπωλείο αγαπημένο της γειτονιάς αλλά και άλλα όπως  ένα  Μαγαζάκι της Γωνίας όπως λένε εκεί τα μικρά μπακάλικα-ψιλικατζίδικα της γειτονιάς που δουλεύουν ως αργά κι εξυπηρετούν χίλιες δυό ανάγκες ― σαν εκέινα που στην Αθήνα των παιδικών μου χρόνων ανήκαν σε πρώτης γενιάς εσωτερινούς μετανάστες όπως στο Λονδίνο συνήθως ανήκουν σε κατόχους διαβατηρίων της πρώην αυτοκρατορίας, μετανάστες δηλαδή ή πρόσφυγες.

Παράδειγμα από τα πολλά είναι η ιστοσελίδα http://www.helpsiva.com/ που φτιάχτηκε για να βοηθηθεί ο Σίβα από τη Σρι Λάνκα που έχασε το ανασφάλιστο εμπόρευμά του στο μαγαζάκι που του πήρε έντεκα χρόνια να το φτιάξει.

Δεν το παρουσιάζω σα Φιλανθρωπία (που, αν με διαβάζετε, ξέρετε πόσο ηθικά ύποπτη τη θεωρώ). Μετά τις μαζικές καταστροφές είναι μιά πράξη αγάπης όχι μόνο για ανθρώπους αλλά για την πόλη. Τη γειτονιά που, με πρόσωπα σπιτιών κι ανθρώπων, με ήχους και μυρωδιές, γίνεται φόντο της καθημερινότητάς μας και σκηνικό των αναμνήσεων και των ονείρων μας.

Για την ξεκληρισμένη Αθήνα τής καρδιάς μου αποφεύγω να μιλώ. Σκαλί καριέρας για Δημάρχους, πρωτεύουσα Πρωθυπουργών που ζουν αλλού είναι η προσωπική μου Βηρυτός. Τα σπίτια που αγάπησα κούφια δόντια στους γκρίζους δρόμους κι οι κάτοικοι κίτρινοι, οργισμένοι, αγενείς όσο σε καμιά άλλη πόλη. Και απαθείς κι απελπισμένοι κι αδιάφοροι.

Γι αυτό σχολιάζω το ενδιαφέρον των Λονδρέζων να διασώσουν όχι μόνο τις βιβλιοθήκες και τα σινεμά κι ό,τι έχει μιά ποιότητα και μιά συναισθηματική αξία (είτε είναι αριστούργημα αρχιτεκτονικής είτε είναι δένδρο που το σκαρφάλωναν μικροί είτε ακόμα και ένα παγκάκι που αγάπησαν) και δε δέχονται να αποφασίσει ένα γραφείο από μακριά αν θα μετακινηθεί ή θα εκσυγχρονιστεί. 

Συντηρώντας τα κομμάτια τού τοπίου της ρουτίνας μας στερεώνουμε ένα δέσιμο συναισθηματικό με το χώρο και η ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε μάς κάνει ανοιχτούς και μεγαλόκαρδους. Κι έτσι, διασώζοντας το χθες μας, σώζουμε και τους ανθρώπους, όπως τον κύριο Siva Kandiah στην προκειμένη περίπτωση, αφού  όταν, σαν τους κατοίκους της προεπαναστατικής Αθήνας, ακούσουμε ‘βουή κι έπειτα ένα κλάψιμο’ δεν μένουμε άπραγοι σαν τις μαρμαρωμένες αδελφές  αλλά αντιδρούμε και δεν τον αφήνουμε να χαθεί.

9 Αυγούστου, Hackney

Πριν τη ζημιά: Τι αγαπούν και σώζουν στο Hackney

Δείτε: 

 Το κατεστραμμένο μαγαζί, The Guardian

               Η ιστοσελίδα Help Siva 

 από τις 12 ως τις 15 Αυγούστου είχαν μαζευτεί £20,091.87 από δωρεές.

_____________________________________________________